Rock of Ages: Ένα τεράστιο ποζερο-βιντεοκλίπ

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Υπάρχουν ακόμη κάποιοι που πιστεύουν ότι το ροκ-εν-ρολ είναι τρόπος ζωής και αξία εφάμιλλη π.χ. της ελευθερίας, η οποία δεν πεθαίνει όσο κι αν προσπαθήσουν οι αντί-ροκ δυνάμεις του σκότους και της συντήρησης να την εξαφανίσουν. Εντάξει. Τότε το “Rock of Ages” του Άνταμ Σάνκμαν έχει το κοινό του και πιθανότατα θα ικανοποιήσει απόλυτα το λιγότερο απαιτητικό ποσοστό. Όμως ως ροκ μιούζικαλ πρέπει να είναι ένα από τα πιο κοινότοπα, προβλέψιμα, άψυχα, προεφηβικά και δημαγωγικά φιλμοκατασκευάσματα που έχουν δει τα μάτια μας κι ούτε ο πάντα μάχιμος Τομ Κρουζ με την πληθωρική του παρουσία δεν μπορεί να το σώσει απ' την επικείμενη λήθη.

Η υπόθεση

Η Σέρι καταφτάνει στο Χόλιγουντ με όνειρο να γίνει τραγουδίστρια και σταρ. Μέσα από ένα ατυχές περιστατικό γνωρίζει τον Ντρου, έναν νεαρό που έχει ήδη κανει το πρώτο βήμα στην καριέρα του, είναι μπάρμαν στο θρυλικό λαϊβάδικο Μπέρμπον Ρουμ του γερασμένου ρόκερ Ντένις. Ο Ντρου πείθει το αφεντικό να προσλάβει τη Σέρι, το ειδύλλιό τους εξελίσσεται, άλλα ο κόσμος του ροκ-εν-ρολ δεν είναι στρωμένος με γκλαμουριά και ροδοπέταλα όπως νόμιζαν κι ακόμη και το είδωλό τους, ο εκκεντρικός Στέισι Τζαξ, είναι πια δέσμιος της εικόνας που έχουν κατασκευάσει για 'κείνον...



Η κριτική

Ο χορός των κλισέ δεν έχει σταματημό: το μυθικό ροκ λαϊβάδικο στην πόλη των αστέρων, ο ευθύς παλιοροκάς ιδιοκτήτης, ο χαλαρός εξυπνάκιας υπεύθυνος, ο υποκριτής συντηρητικός γερουσιαστής και η ανοργασμική συντηρητική γυναίκα του που “κάτι κρύβουν”, ο καιροσκόπος μάνατζερ, η σφιγμένη ροκ δημοσιογράφος που “λύνεται” στην πορεία, ο εγωκεντρικός αυτιστικός ροκ σταρ και οι δύο αφελείς νέοι ρόκερς που ψάχνουν το αγνό ροκ όνειρο και τον εξίσου αγνό έρωτα.

Όλα βγαλμένα απ' την πιο συμψηφιστική, επιφανειακή, σοβαροφανή και γλυκανάλατη εκδοχή της έιτιζ ροκ μυθολογίας, μπαίνουν στο χωνευτήρι που λέγεται μιούζικαλ για να στηθεί μια υποτυπώδης πλοκή η οποία θα λειτουργήσει ως κόλλα μεταξύ των ροκ ύμνων που έχουν επιλεχθεί ν' ακουστούν. Λειτουργεί σ' ένα βαθμό, είναι ένα τεράστιο ποζεροβιντεοκλίπ, αλλά αν είσαι άνω των 16 και δεν καίγεσαι ν' ακούσεις τα συγκεκριμένα τραγούδια δεν πρόκειται να ενδιαφερθείς για τα υπόλοιπα που συμβαίνουν στην οθόνη.

Το σενάριο είναι παιδαριώδες και η ροκ πρόκληση ουδεμία σχέση έχει με τον υπερσεξουαλικό μπαμπούλα που η κυρία γερουσιαστού προσπαθεί να πείσει τους συμπολίτες της ότι απειλεί τα παιδιά τους. Γύμνια δεν βλέπουμε ούτε καν στο στριπτιζάδικο και οι δυο τρεις φορές που υπονοείται άγριο σεξ οι περιπτύξεις επί της οθόνης περιλαμβάνουν στιγμές σχεδόν σεφερλικής παρωδίας.

Χειρότερη στιγμή του θεάματος είναι εκείνη που, μάλλον, πρέπει να θεωρήθηκε η πιο αστεία και η πιο ανοιχτόμυαλη συγχρόνως απ' τους δημιουργούς, μια σκηνή όπου ο Ντένις και ο βοηθός του, Λόνι, τραγουδούν ως ντουέτο ένα ερωτικό τραγούδι και καταλήγουν να ξεκλειδώνουν απ' τα έγκατα της ψυχής τους τον ομοφυλοφιλικό έρωτά τους που χρόνια μένει στο σκοτάδι. Το ροκ απελευθερώνει, ανοίγει τις καρδιές και τα μυαλά. Οι δύο ηθοποιοί πάντως, ο Άλεκ Μπάλντουιν και ο Ράσελ Μπραντ, προσπαθούν εξαιρετικά πολύ να ακουμπήσουν μόνο το έξω μέρος των χειλιών τους και τα καταφέρνουν δίνοντας μας το πιο γελοίο φιλί μεταξύ αντρών στην ιστορία του σινεμά.

Σ' αυτό το τεράστιο βιντεοκλίπ πάντως, δεσπόζει η φιγούρα του Τομ Κρουζ, ο οποίος αντίθετα με τους υπόλοιπους που έγραψαν μερικά ένσημα ακόμη, προσπαθεί να πάρει το εγχείρημα επάνω του και να σώσει την παρτίδα. Τα δίνει όλα κι η καρικατούρα του απόλυτου ροκ σταρ, ο οποίος δε νοιάζεται πια για τίποτα και δεν συνειδητοποιεί την επερχόμενη παρακμή, που φτιάχνει είναι ανάλογη της μυθολογικής εικόνας που έχουμε γι' αυτού του είδους τους ροκ λίντερς. Όμως, όπως έγραψε κάποτε ένας αθλητικογράφος “ένας Κούκοτς δε φέρνει την άνοιξη” και ο Στέισι Τζαξ δεν αποτελεί ικανό λόγο για να συρρεύσει ο κόσμος στις αίθουσες. Αν υπάρχει ένας λόγος, αυτός είναι τα τραγούδια που υπερβαίνουν τις κακές ερμηνείες που τα συνοδεύουν, ειδικά αν είσαι φαν και κλείσεις τα μάτια όσο ακούγονται.

Το “Rock of Ages” δεν είναι ο εκτεταμένος ροκ ύμνος που θα ήθελαν ίσως οι δημιουργοί. Το αντίθετο, είναι μια ροκ ταινία για τα ηλιόλουστα απογεύματα της Κυριακής.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το χαριτωμένο αλλά μετριότατο αργεντίνικο δράμα “Medianeras”, το ακατάληπτο αστυνομικό θρίλερ “Rampart”, το γαλλικό ιστορικό δράμα “Farewell, My Queen”, η γαλλική κωμωδία “My Worst Nightmare” και, σε επανέκδοση, το “The Philadelphia Story (1940)” του Τζορτζ Κιούκορ και το “Cape Fear (1962)” του Τζέι Λι Τόμπσον.