The Avengers: Υπερήρωες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Η πολυαναμενόμενη σύμπραξη των υπερηρώων που τόσο διαφημίστηκε από τις ταινίες-πρελούδια που προηγήθηκαν ήρθε επιτέλους στις οθόνες μας. Τη χορογραφία των χαρακτήρων κλήθηκε να διευθύνει ο φανατικός κομιξάκιας Τζος Γουέντον με γνώμονα (τι άλλο;) να μην αφήσει κανέναν φαν ανικανοποίητο. Ευτυχώς γι' αυτόν, το αποτέλεσμα δικαιώνει την επιλογή του από τους ιθύνοντες της Μάρβελ αφού, αν ξεπεράσει κανείς την ευδιάκριτη χαλαρότητα του σεναρίου, θα διασκεδάσει αρκετά και θα απολαύσει μερικές από τις καλύτερες σκηνές μάχης σώμα με σώμα με φόντο την ανεπανόρθωτη καταστροφή της συνοικίας του Μπρούκλιν.

Η υπόθεση

Ο Λόκι, ο ετεροθαλής αδελφός του Θορ που έφυγε από την Άσγκαρντ για να βασιλεύσει κάπου αλλού με τον τρόπο που θέλει εκείνος, εμφανίζεται στη μυστική βάση της οργάνωσης S.H.I.E.L.D. για να βουτήξει το “τεσσαράκτιο” κάτω απ' τη μύτη του Νικ Φιούρι και να γλυκάνει τους πολύτιμους νέους συμμάχους του. Μαζί με το πολύτιμο στοιχείο τσιμπά και δύο συνεργάτες του αρχιπράκτορα τον καθηγητή Σέλβιγκ και τον μισθοφόρο σκοπευτή Χόκαϊ, τους οποίους έχει πρώτα μετατρέψει σε υποχείριά του. Ο Φιούρι τότε, παρά τις αντιδράσεις του Συμβουλίου, καλεί την πράκτορα Μπλακ Γουίντοου ώστε μαζί με τον πράκτορα Φιλ Κόλσον να μαζέψουν τα μέλη μιας ομάδας που υπήρχε στα χαρτιά αλλά δε συστάθηκε ποτέ, τους αποκαλούμενους “Εκδικητές”. Ο εγωκεντρικός Άιρον Μαν, ο θαρραλέος Κάπτεν Αμέρικα, ο εσωστρεφής Χαλκ και ο θεϊκός Θορ θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με τα ενεργά μέλη της S.H.I.E.L.D. και παρά την ασυμφωνία των προσωπικοτήτων τους θα φέρουν την τελική μάχη στο γήπεδό τους και θα παίξουν σαν πραγματική ομάδα...



Η κριτική

Οι ταινίες που μας οδήγησαν στο “Avengers”, με αποκορύφωμα το εξαιρετικό Κάπτεν Αμέρικα, μας τροφοδότησαν με το απαραίτητο μπακ-γκράουντ για τους χαρακτήρες, αλλά και για όσα καθιστούν τη συνεργασία τους επιτακτική για τη σωτηρία του κόσμου. Έτσι, ο Τζος Γουέντον δεν είχε ν' ασχοληθεί με τις συστάσεις του καθενός απ' αυτούς. Έπρεπε απλώς να διαχειριστεί έναν ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό πρωταγωνιστών και σ' αυτόν τον τομέα είναι που τα καταφέρνει άριστα. Ο χρόνος στην οθόνη είναι εξαιρετικά μοιρασμένος και μόνο ο “διπλός πράκτορας” Χόκαϊ δε διαθέτει κάποια αξιομνημόνευτη στιγμή, είτε με τους μεν είτε με τους δε.

Αλλά και σε γενικότερες γραμμές, η σκηνοθεσία του Γουέντον δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις εντυπωσιακότερες των μεταφορών απ' τα κόμικς στο σινεμά, αφού έχει συνδυάσει τέλεια το ψηφιακό με το πραγματικό, τόσο κατά τις υπέροχες επελάσεις του Χαλκ όσο και κατά τις φρενήρεις σκηνές δράσης, όπου η εναλλαγή των πλάνων είναι καταιγιστική χωρίς να γίνεται ποτέ κουραστική ή ακατανόητη. Εν τω μεταξύ, για ακόμη μια φορά το 3D δεν προσθέτει τίποτε στην εμπειρία της θέασης και η εφαρμογή του μοιάζει ψυχαναγκαστική και χωρίς έμπνευση.

Το πρόβλημα με την ταινία, θα μπορούσε κανείς να γίνει λεπτολόγος και να το εστιάσει στο σενάριο, εκεί όπου η πληθώρα των χαρακτήρων λειτουργεί ανασταλτικά ως προς την πλοκή η οποία θυσιάζεται στο βωμό των ισορροπιών μεταξύ μερικών απ' τους πιο εγωιστές υπερήρωες που μπορεί κανείς να συναντήσει. Τι είναι αυτό που κλέβει ο Λόκι, τι ακριβώς εξυπηρετεί και γιατί η Γη ολόκληρη αντιμετωπίζει την καταστροφή; Τι πρόβλημα έχουν οι Αμερικάνοι υπερήρωες με τον Νικ Φιούρι και τον πατριωτικό χαρακτήρα της οργάνωσής του; Πώς ένας θεός από μια άλλη διάσταση σκοπεύει να διοικήσει όλον τον πλανήτη απ' το θρόνο που πρέπει να επινοήσει απ' την αρχή και να κάνει όλους να πιστέψουν στην ύπαρξή του; Πώς γίνεται οι υπνωτισμένοι “καλοί” να επανέρχονται στα σύγκαλά τους τόσο εύκολα και στην κατάλληλη στιγμή;

Οι απαντήσεις σε όλα αυτά είναι είτε απλοϊκές είτε συγκεχυμένες, για να μην πάω και πάλι στην τρομερά μονόμπαντη απεικόνιση του υπερκακού της υπόθεσης. Ο Λόκι είναι μια συρραφή από κλισέ και κακές επιλογές που τον οδηγούν εξόφθαλμα στην ήττα απ' τους εξίσου αυτοκαταστροφικούς, αλλά μακράν πιο έτοιμους να επικρατήσουν αντιπάλους του. Εν τω μεταξύ, η απρόσωπη στρατιά από ιπτάμενα εξωγήινα ρομπότ που καταστρέφουν ό,τι βρίσκουν στο διάβα τους, αλλά δε μπορούν να πετύχουν ούτε τρίχα των ηρώων μας, αποτυγχάνει να μας κάνει έστω και για μια στιγμή να χάσουμε την πίστη μας στη νίκη του καλού και να τη χαρούμε εν τέλει περισσότερο.

Τα μέλη του καστ πάντως, τα βγάζουν πέρα με τρόπο άψογο, δίνουν λίγη έξτρα ζωντάνια στους χάρτινους ήρωες που καλούνται να ερμηνεύσουν και αποδίδουν εξαιρετικά στις χιουμοριστικές στιγμές του σεναρίου, που ίσως τελικά να είναι και οι πιο αξιομνημόνευτες. Προεξέχει όλων ο υπέροχος Μαρκ Ράφαλο, στο ρόλο του καθηγητή Μπρους Μπάνερ που όταν χάσει τον έλεγχο μετατρέπεται στη θηριώδη πράσινη μάζα συμπαγή θυμού ονόματι Χαλκ και στ' αλήθεια τα σπάει.

Παρά την μηδενική πρωτοτυπία του, το “Avengers”, πιστό στο είδος του, είναι μια από τις πιο γεμάτες και σπιντάτες μεταφορές κόμικς που έχουμε δει μέχρι σήμερα.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το πολύ ενδιαφέρον, αν και κάπως δοκιμιακό στην οπτική του, “Elles” της Μαλγκορζάτα Σουμόβσκα, γύρω απ' τη σεξουαλικότητα των γυναικών και τους μηχανισμούς της. Το καλό πολιτικό δράμα “The Minister”, το απογοητευτικά επιφανειακό ερωτικό δράμα “Perfect Sense”, η κωμωδία “We Bought a Zoo”, το “Poker Face” του Χρήστου Δήμα και, σε επανέκδοση, το “Padre Padrone (1977)” των αδερφών Ταβιάνι.