The cabin in the woods: Η κωμωδία τρόμου όπως δεν την έχετε ξαναδεί

του Λουκά Τσουκνίδα

Παρ’ ότι κάθε φορά που βλέπουμε μια ταινία τρόμου επιστρέφει η βασανιστική εκείνη αίσθηση πως τα ‘χουμε δει πλέον όλα και τίποτα δεν πρόκειται ν’ ανανεώσει τους όρκους αγάπης μας προς το ταλαιπωρημένο αυτό είδος, ίσως το παιχνίδι να μην έχει χαθεί τελείως. Ένα απ’ τα πιο πρόσφατα σημάδια γι’ αυτό είναι το “The Cabin in the Woods” του Ντρου Γκόνταρντ, μια απολαυστική κωμωδία τρόμου που παίρνει τα χιλιοειπωμένα αφηγηματικά κλισέ που αγαπήσαμε ξανά και ξανά και τα τοποθετεί σ’ ένα καινούργιο πλαίσιο, τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά, όσο κι εκείνα.

Η υπόθεση

Πέντε κολεγιόπαιδα, η φρεσκοβαμμένη ξανθιά Τζουλς, ο τουμπανιασμένος καλός της Κερτ, ο νέος κολλητός του Χόλντεν, η προσφάτως χωρισμένη Ντέινα κι ο καμένος χασικλής Μάρτι ξεκινούν για ένα “σουκού” στην ξύλινη, απομονωμένη καλύβα κάποιου ξαδέρφου του Κερτ, δίπλα σε μια λίμνη στο πουθενά. Το βραδάκι μόλις αρχίσουν να χαλαρώνουν θα ανακαλύψουν το κελάρι που είναι γεμάτο από περίεργα κι ενδιαφέροντα αντικείμενα. Ένα από αυτά όμως θα αποτελέσει την αρχή του εφιάλτη τους...

Η κριτική

Το ξέρω, ακούγεται σαν κάθε άλλη ταινία τρόμου με πέντε κολεγιόπαιδα που ανέμελα ξεκινούν για αμαρτωλές αποδράσεις και αναπόφευκτα τιμωρούνται γι’ αυτό με όρους παλαιάς διαθήκης. Όμως κι ο Ντρου Γκόνταρντ με τον Τζος Γουέντον, οι συν-δημιουργοί της ταινίας, το ξέρουν κι έτσι δεν προσπαθούν απλώς να το κάνουν πιο εντυπωσιακά απ’ τους άλλους, ούτε πιο σκοτεινά ή πιο ψυχαναλυτικά, πιο κωμικά, πιο αυτοσαρκαστικά, πιο βίαια, πιο βιντεοκλιπίστικα, πιο ρεαλιστικά κ.ο.κ. Μόνο παίρνουν όλα τα γνωστά κλισέ του είδους, εκείνα που διέπονται απ’ την πιο εξοργιστική αναληθοφάνεια και την πιο εξόφθαλμη σεναριακή αφέλεια, και τους κοτσάρουν μια εξίσου παράλογη και απίστευτη εξήγηση.

Απ’ το ξεκίνημα κιόλας βρισκόμαστε μπροστά σε κάποιου είδους συνωμοσιολογικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας το οποίο δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι περιλαμβάνει και δεν μπορούμε να φανταστούμε τι ακριβώς είναι, ούτε όταν αρχίζει να γίνεται ξεκάθαρο ότι όσα βλέπουμε και κοροϊδεύουμε στις ταινίες τρόμου αποτελούν μια πολύ σοβαρή υπόθεση κι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για όλους μας.

Με διαρκές αυτοαναφορικό χιούμορ και σταδιακές μικρές αποκαλύψεις οι δημιουργοί μπαινοβγαίνουν απ’ τη μία παράλληλη πλοκή στην άλλη κρατώντας το ενδιαφέρον μας ζωντανό, όχι μόνο για το τι σημαίνουν όλ’ αυτά αλλά και για το ποιος θα είναι το τελευταίος επιζών κατά το γνωστό σεναριακό πρωτόκολλο. Και φυσικά, για το πώς οι πολυαναμενόμενες δυο κορυφώσεις θα ενωθούν σε μία, έστω και τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά, αφού δεν περιμένουμε πια τίποτε λιγότερο ακραίο. Η καλοστημένη σκηνοθεσία και οι συνειδητά αυτοσαρκαστικές ερμηνείες κάνουν τη θέαση όλων αυτών αρκούντως απολαυστική.

Είναι λοιπόν προφανές ότι δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη ταινία τρόμου. Όπως κάποτε το “Scream” εγκαινίασε μια σειρά από ταινίες τρόμου με αυτογνωσία και στοιχεία αυτοπαρώδησης της φόρμας, έτσι τώρα οι Γκόνταρντ και Γουέντον θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν μια σειρά από ταινίες - απάντηση στην εκδοχή τους, να αναζωογονήσουν δηλαδή ένα είδος που είναι καταδικασμένο να πεθαίνει και να ξαναγεννιέται σαν τους κακούς που ευδοκιμούν στον κινηματογραφικό βιότοπό του.

Παρ’ όλ’ αυτά, το “The Cabin in the Woods” έχει μοναδικό σκοπό να μας διασκεδάσει και το καταφέρνει, ξαναμαγειρεύοντας ένα φαγητό που έχει ξαναζεσταθεί άπειρες φορές χωρίς να νοστιμέψει στο ελάχιστο.

Βγαίνουν ακόμη:
- Η ταινία δράσης “Get the Gringo” με τον Μελ Γκίμπσον σε σενάριο του ιδίου, η Χιονάτη του Τάρσεμ Σινγκ “Mirror Mirror” με την Τζούλια Ρόμπερτς, η διασκεδαστική ταινία κινουμένων πλαστελινών “The Pirates! Band of Misfits", το μουσικοχορευτικό σίκουελ “StreetDance 2” και σε επανέκδοση “Η Κάλπικη Λίρα” του Γιώργου Τζαβέλλα.

Όλες οι Ταινίες