The Ides Of March: Πολιτικό θρίλερ δια χειρός Clooney

του Λουκά Τσουκνίδα

Μέσα στη θύελλα της αμερικάνικης εκλογολογίας και της αμφιβολίας που συνοδεύει τις δυνατότητες του Ομπάμα να παραμείνει στο τιμόνι των ΗΠΑ, ο Τζορτζ Κλούνι διαλέγει, για την τέταρτη σκηνοθετική του δουλειά, να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα θεατρικό έργο του Μπο Γουίλιμον με τίτλο “The Ides Of March”. Το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ καλογραμμένο δράμα χαρακτήρων, αλλά και μια ταινία για την πολιτική και τους μηχανισμούς της, εκείνους που κρύβουν τις προθέσεις με προσχήματα και μετατρέπουν τον ιδεαλιστή σε καιροσκόπο με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού.

Η υπόθεση

Ο κυβερνήτης Μάικ Μόρις (Τζορτζ Κλούνι), γοητευτικός, χαρισματικός και ακέραιος είναι ο επικρατέστερος υποψήφιος για το χρίσμα των Δημοκρατικών και πιθανότατα για να γίνει ο επόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Κύριος αντίπαλός του είναι ένας συντηρητικών τάσεων “σύντροφος” που κερδίζει συνεχώς έδαφος. Αιχμή του δόρατος για την καμπάνια του Μόρις είναι ο νεαρός ιδεαλιστής σύμβουλός του Στίβεν Μάγιερς (Ράιαν Γκόσλινγκ), τα νήματα όμως κινεί ο βετεράνος καμπέιν-μάνατζερ Πολ Ζάρα (Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν) κόντρα στον παλιό του αντίπαλο Τομ Ντάφι (Πολ Τζιαμάτι) που ηγείται της απέναντι καμπάνιας. Όσο οι τρεις τους περιτριγυρίζουν τον σκληρό διαπραγματευτή γερουσιαστή Τόμπσον (Τζέφρι Ράιτ), αφού οι εκλέκτορές του ίσως βγάλουν το νικητή, τους περιτριγυρίζει με τη σειρά της η δημοσιογράφος Άιντα Χόροβιτζ (Μαρίσα Τομέι) για να βγάλει το δικό της λαβράκι.

Ο Στίβεν, κόντρα στον κυνισμό των παλιών και τη χλεύη της δημοσιογράφου, πιστεύει στον υποψήφιο για τον οποίο δουλεύει, στις ικανότητές του ν' αλλάξει όσα διατείνεται ότι μπορεί στους λόγους που του γράφει εκείνος. Όταν η πανέμορφη νεαρή εθελόντρια Μόλι Στερνς (Έβαν Ρέιτσελ Γουντ) τον πλευρίσει με ερωτική διάθεση, θα κολακευτεί νομίζοντας ότι τα έχει όλα υπό έλεγχο. Το ίδιο και όταν ο Τομ Ντάφι του ζητήσει να βρεθούν για να τον δελεάσει προς το μέρος του. Γρήγορα όμως θα καταλάβει το πώς διεξάγονται οι πολιτικές μάχες μέσα απ' το βαθύ παρακήνιο και πίσω απ' τα ιδεολογικά προσχήματα...
 


Η κριτική

Ο Μπο Γουίλιμον, συγγραφέας του πρωτότυπου, είχει ακονίσει από παλιά τα δόντια του σε καμπάνια δημοκρατικού υποψηφίου κι έτσι, το υλικό που παραδίδει στους δημιουργούς της ταινίας μοιάζει τρομερά ενημερωμένο για το πώς γίνονται “αυτά τα πράγματα”. Ο Κλούνι με τον συνεργάτη του Γκραντ Χέσλοβ το παίρνουν και κάνουν το καλύτερο δυνατό, δίνοντάς μας ένα δράμα που σε φέρνει δίπλα στους χαρακτήρες του και σε απορροφά λεπτό με το λεπτό σ' ένα κόσμο που είναι μεν εξωτικός, αλλά όχι ολότελα ξένος.

Στο επίκεντρο αυτής της ιδιόμορφης σκακιέρας βρίσκεται ένας άνθρωπος που δείχνει αρχικά να κατέχει ολότελα το “παιχνίδι” καθώς έρχεται με τη φόρα του νέου και την υπεροψία του ιδεαλιστή να εμπνεύσει τους συμμάχους και να καταβροχθίσει τους αντιπάλους του. Όσο περνά ο χρόνος αυτή η εικόνα καταρρέει κι ο Στίβεν μοιάζει όλο και πιο ανίδεος και ανήμπορος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων που προκύπτουν ραγδαία με κάθε νέα εξέλιξη. Μαζί καταρρέει και η αυτοπεποίθηση του νεαρού, το καλώς ενοούμενο τουπέ που του έδινε εξαρχής το πάνω χέρι, αφού ανακαλύπτει ότι χωρίς να το αντιληφθεί πούλησε στον εαυτό του αυτό που είχε κληθεί να πουλήσει πρώτα στους άλλους. Μετά τις πρώτες δυνατές σφαλιάρες, ο κυνισμός και ο καιροσκοπισμός μοιάζουν να είναι η μόνη φυσική συνέχεια.

Δεν ξέρω κατά πόσο ο Κλούνι έχει απογοητευτεί με τον Μπαράκ Ομπάμα και την αδυναμία του να πετύχει όσα είχε με στόμφο εξαγγείλλει προεκλογικά, πάντως το τάιμινγκ –υποδεδειγμένο εν μέρει και απ' το κλίμα ευφορίας κατά τη νίκη του τωρινού Προέδρου η οποία καθυστέρησε την παραγωγή της ταινίας– είναι το σωστό για μια κριτική στο σύστημα που τον εξέλεξε κι ύστερα τον άφησε να εκτεθεί. Ένα σύστημα που ευνοεί κάθε είδους επικοινωνιολογικά πειράματα και επιβραβεύει τον απλοϊκό λόγο ως καθαρό και τα αόριστα ευχολόγια ως πολιτικό πρόγραμμα. Ο ιδεαλιστής Στίβεν Μάγιερς, δοσμένος άψογα από τον καυτό πλέον Ράιαν Γκόσλινγκ, δεν εξαιρείται από τον κύκλο της συγκαλυμμένης διαφθοράς, απλώς είναι ο μόνος που δεν ξέρει ακόμη ότι ανήκει σ' αυτόν.

Σκηνοθετημένο με τη γνωστή όρεξη που επιδεικνύει ο Κλούνι όποτε κάθεται στην “καρέκλα”, εμποτισμένο με στοιχεία πολιτικού θρίλερ κι ερμηνευμένο στην εντέλεια από ένα εξαιρετικό σύνολο πρωταγωνιστών, το “The Ides Of March” είναι σίγουρα μία από τις ταινίες που άξιζει να δει κανείς φέτος.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το συμπαθητικό δράμα του Γκας Βαν Σαντ “Restless”, η ταινία τρόμου “Don't Be Afraid of the Dark”, το ισπανικό δράμα “Amador”, η αισθησιακή ταινία “Room in Rome” και το “Πόντιοι: New Generation” του Όμηρου Ευστρατιάδη.