Trust: Ψυχολογικό δράμα διά χειρός... δρ. Ρος

του Λουκά Τσουκνίδα

Ο Ντέιβιντ Σουίμερ είναι ο γνωστός Ρος απ' τα “Φιλαράκια” και, όπως γίνεται με τέτοιου είδους πρωταγωνιστές, είναι πολύ δύσκολο να τον φανταστεί κανείς σε άλλο ρόλο, πόσο μάλλον σ' εκείνον του σκηνοθέτη. Μετά το μετριότατο “Run Fatboy Run” που δεν έπεισε κανέναν, ο “Ρος” επιστρέφει στην καρέκλα του οδηγού για να γυρίσει ένα οικογενειακό, ψυχολογικό δράμα, το πολύ καλό “Trust”. Πρόκειται μια προσεκτική μελέτη της επόμενης μέρας, από ένα αμφιλεγόμενο είδος βιασμού και του αντίκτυπου σε όλα τα μέλη μιας οικογένειας, καθώς και μια καταγραφή εύλογων αντιδράσεων και ερωτημάτων. Το αποτέλεσμα ψυχαγωγεί και προβληματίζει αποφεύγοντας εύκολες ανατροπές, όχι όμως και κάποιες περιττές υπερβολές.

Η υπόθεση
Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας μας είναι η 14χρονη Αν Κάμερον (Λιάνα Λιμπεράτο), μια όμορφη, αλλά συνεσταλμένη έφηβη που προσπαθεί μέσα απ' το βόλεϊ να βρει τη θέση της στον δύσκολο κοινωνικό περίγυρο του σχολείου της. Το οικογενειακό της περιβάλλον είναι ιδεώδες: ο βρετανός πατέρας της (Κλάιβ Όουεν) είναι πετυχημένος διαφημιστής, η μητέρα της (Κάθριν Κίνερ) μια συγκροτημένη γυναίκα και παράγοντας ηρεμίας στο σπίτι, ο αδερφός της καθ' οδόν για το κολέγιο και η αδερφούλα της παραείναι μικρή για να ανησυχεί για οτιδήποτε. Όμως η Αν δε βλέπει όσα καλά συμβαίνουν γύρω της –οι προτεραιότητες μιας έφηβης είναι άλλες– κι έτσι βρίσκει παρηγοριά σε ένα τσατ-ρουμ για ανθρώπους της ηλικίας της. Ο διαδικτυακός της φίλος, ο 16χρονος Τσάρλι, μοιάζει ιδανικός, της δίνει συμβουλές για το βόλεϊ και καταλαβαίνει όλα της τα προβλήματα, αυτά που οι άλλοι δε φαίνεται να θεωρούν σημαντικά.

Μια μέρα, ο Τσάρλι της αποκαλύπτει ότι δεν είναι 16, αλλά λίγο μεγαλύτερος. Η Αν τον συγχωρεί και δέχεται να τον συναντήσει. Από κοντά μοιάζει τριανταφεύγα. Το παραβλέπει και τον ακολουθεί στο δωμάτιό του. Η περιπέτειά της διαρρέει, η αστυνομία επεμβαίνει και μια βαθιά κρίση χτυπά την τέλεια οικογένειά της...



Η κριτική
Είναι πολύ σημαντικό, όταν διαπραγματεύεσαι ένα τόσο λεπτό ζήτημα και θες να προκαλέσεις πραγματικά συναισθήματα και συγκρούσεις στον θεατή, να αποφύγεις όχι μόνο τα ηθικοπλαστικά κλισέ που συνδέονται μ' αυτό, αλλά και την ολίσθηση στο αντίθετο άκρο, την πλήρως αμοραλιστική και αντιδραστική οπτική.

Ο Σουίμερ και οι σεναριογράφοι του, το πετυχαίνουν σε μεγάλο βαθμό, παρά τις υπερβολικές εξάρσεις του πατέρα, ο οποίος όμως, έχει και δύο μέτωπα ενοχών ν' αντιπαλέψει: ενοχές που αμέλησε την κατάσταση της κόρης του, αλλά ενοχές και για τη συμβολή του, μέσω της δουλειάς που κάνει, στην ενίσχυση στρεβλών εκδοχών της εφηβικής σεξουαλικότητας και αθωότητας με σκοπό το ξερό κέρδος. Ο πατέρας λειτουργεί όμορφα σαν τραγικός ήρωας, είναι ο αποκοιμισμένος υβριστής που δεν πίστευε ότι, για την τέλεια ζωή του, θα έδινε κάποτε ως αντάλλαγμα ένα παιδί του. Κάποια στιγμή ξυπνάει, αντιλαμβάνεται τι έχει κάνει και τρελαίνεται.

Η Λιάνα Λιμπεράτο δίνει ζωή και βάθος σ' έναν πολύ καλογραμμένο κεντρικό χαρακτήρα, εκείνον της Αν, η οποία δε βλέπει τα πράγματα όπως οι γύρω της και αντιδρά στον προστατευτισμό που μοιάζει να της επιβάλλεται από παντού κάνοντάς την να αισθάνεται πιο μόνη από πριν και, δυστυχώς, να προσκολλάται συναισθηματικά στον Τσάρλι. Καταλυτική στο ν' αντιληφθούμε ότι η στάση της μικρής δεν είναι καθόλου παράλογη, είναι η διακριτική παρουσία ενός δευτερεύοντος χαρακτήρα, της ψυχιάτρου που την κουράρει, την οποία ερμηνεύει άψογα η υπέροχη Βαϊόλα Ντέιβις. Η Κάθριν Κίνερ έχει, ως συνήθως, έντονη παρουσία στον εξισορροπητικό ρόλο της μητέρας, ενώ ο Κλάιβ Όουεν ανταποκρίνεται πλήρως στον πιο δύσκολο και εξουθενωτικό ρόλο του έργου, τελικά.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει ίσως να γίνει και στον Κρις Χένρι Κόφι για την ερμηνεία του ως Τσάρλι, που βαδίζει στο όριο μεταξύ συμπαθητικού και ανησυχητικού. Γενικά, το καστ είναι μεγάλο ατού για την ταινία του Σουίμερ, ο οποίος παίρνει έξτρα πόντους ως καθοδηγητής όλων αυτών των εξαιρετικών ηθοποιών προς το πολύ καλό αποτέλεσμα.

Όσο για το ζήτημα του μη-βίαιου βιασμού διά της αποπλάνησης ανηλίκου μέσω διαδικτύου, ο Σουίμερ φροντίζει να φωτίσει όλες τις πτυχές της αντιμετώπισής του, αλλά και του τρόπου με τον οποίο επιτυγχάνεται από τους δράστες. Επιπλέον, τονίζει πόσο αμφιλεγόμενη, πολύπλοκη, καθόλου ξεκάθαρη και εξαιρετικά ψυχοφθόρα είναι η διαδικασία χαρακτηρισμού του αδικήματος και του θύματος, όπως και η διαδικασία εκτόνωσης των συναισθημάτων και των συγκρούσεων που προκύπτουν στους άμεσα εμπλεκόμενους. Όλα μας δίνονται, όχι ως μασημένη τροφή, αλλά ως φορείς σπόρων για συζήτηση και, ευτυχώς, δίχως οποιαδήποτε λυτρωτική τελική κλιμάκωση.

Το “Trust” είναι μια πολύ καλή δραματική ταινία, που αδικείται απ' την κακή εποχή που βγαίνει στις αίθουσες, αφού μάλλον δε θα τη δει κανένας. Ας ελπίσουμε ο Σουίμερ να συνεχίσει έτσι.

Βγαίνουν ακόμη:
- Η όμορφη, γεροντοπαλικαρίστικη κομεντί του Τζιάνι ντι Γκρεγκόριο “Gianni e le Donne”, το βαρετό και φλύαρο “Casino Jack” με τον Κέβιν Σπέισι, το παιδικό πρίκουελ “Rise of the Planet of the Apes” και, σε επανέκδοση, το “The Third Man (1949)” του Κάρολ Ριντ και το “Dynamite Chicken (1971)” του Έρνεστ Πίντοφ, ακόμα ένα δόλωμα για όψιμους επαναστάτες που τυγχάνουν και σινεφίλ.