Bridesmaids: Κωμωδία ή ρομαντική κομεντί;

Επαρκώς αστεία, αλλά τίποτα περισσότερο, η ταινία του Πολ Φέιγκ ακροβατεί μεταξύ ρομάντζου και κωμωδίας, στηριζόμενη σε λίγες καλές ερμηνείες. Αδικείται όμως από το σενάριο που πηδά από το ένα θέμα στο άλλο, κάνοντας κοιλιές.
Bridesmaids: Κωμωδία ή ρομαντική κομεντί;
του Λουκά Τσουκνίδα 

Μετά τις υπερβολικές δόσεις αντρικής καφρίλας που έχουν αναζωογονήσει την αμερικάνικη κωμωδία την τελευταία δεκαετία, ήταν αναμενόμενο μια γυναίκα κωμικός να επιχειρήσει κάτι παρόμοιο με τις ορδές των ανδρών συναδέλφων της. Η Κρίστεν Γουίγκ (του Saturday Night Live κι αυτή) γράφει και πρωταγωνιστεί στην τελευταία ταινία του Πολ Φέιγκ, το φιλόδοξο “Bridesmaids”, που κινείται μέσα στο κλίμα του γενικότερου παλιμπαιδισμού και δεν κάνει πίσω σε χοντράδες και κακόγουστα γκαγκς. Αν δεν τραβούσε τόσο σε μάκρος κι αν δεν προσπαθούσε να βγάλει με το ζόρι μια ρομαντική κομεντί μέσα απ' τον άκρατο χαβαλέ, θα ήταν μια καλή απαρχή ενός νέου υποείδους. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι τη δεύτερη φορά δεν μπορεί να γίνει καλύτερα.

Η υπόθεση

Η Άνι (Κρίστεν Γουίγκ) είναι μια φιλόδοξη και ταλαντούχα ζαχαροπλάστης που έχει μόλις χάσει την επιχείρησή της και βρέθηκε να συγκατοικεί με δύο παράξενα, χοντρά αδέλφια από τη Βρετανία. Η Λίλιαν (Μάγια Ρούντολφ) είναι η κολλητή της (από μικρά παιδιά) και τώρα που παντρεύεται, ζητά από την Άνι να γίνει παράνυφός της. Η Άνι, αν και σε κακή ψυχολογική κατάσταση, δέχεται και γνωρίζει έτσι την καινούργια κολλητή της Λίλιαν, και μέλλουσα συμπαράνυφό της, την υπερβολικά χαρούμενη και φαινομενικά πετυχημένη Έλεν (Ρόουζ Μπιρν). Σύντομα, θα αναπτυχθεί μια κόντρα μεταξύ τους, ένας διαγωνισμός εγωισμών, που θα οδηγήσει την προετοιμασία του γάμου σε ακραία μονοπάτια συμπαρασύροντας και τις υπόλοιπες παράνυφους, την πληθωρική και εξωστρεφή Μέγκαν, τη μπουχτισμένη απ' το γάμο της Ρίτα και την αθώα, ενθουσιώδη Μπέκα. Στην πορεία, βέβαια, η Άνι θα γνωρίσει και τον αληθινό έρωτα...



Η κριτική


Ηθοποιοί και οι δύο, η Κρίστεν Γουίγκ και ο Πολ Φέιγκ, έχουν δώσει κάποια σχετικά διαπιστευτήρια στην αμερικάνικη τηλεόραση, ως κωμικογράφος και σκηνοθέτης αντίστοιχα. Η ομπρέλα που λέγεται Τζαντ Άπατοου, στην παραγωγή, υπόσχεται ότι δε θα δούμε φτηνιάρικη δουλειά και δίνει το στίγμα του χιούμορ που μπορούμε να περιμένουμε.

Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι μια κοπέλα στα πρόθυρα κατάθλιψης, σ' εκείνη τη φάση που όλα είναι μάταια, δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα και σου πέφτουν πράγματα απ' τα χέρια επειδή δεν τα κρατάς αρκετά δυνατά. Είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της κωμωδίας μας, έτοιμη να πέσει από γκάφα σε γκάφα πριν ανακάμψει σαν έξυπνη γυναίκα που είναι, αν και προσωρινά παραιτημένη. Η Γουίγκ ενσαρκώνει άψογα τον χαρακτήρα που η ίδια έγραψε, είναι πειστική, αστεία, υπερβολική όταν πρέπει και κάνει ότι μπορεί για να τραβήξει και τις υπόλοιπες σε μια συγκαλυμμένη παρωδία του “Sex and the City”. Η μόνη που ακολουθεί το ρυθμό και τελικά ξεπερνά τη Γουίγκ σε αξιομνημόνευτες στιγμές καφρίλας είναι η Μελίσα Μακάρθι (παίζει την πληθωρική Μέγκαν), που κρατά το κωμικό ενδιαφέρον ακόμη κι όταν το σενάριο μοιάζει να μην πηγαίνει πουθενά.

Η Μάγια Ρούντολφ (ως Λίλιαν) είναι μονίμως έκπληκτη με όσα συμβαίνουν γύρω της και δεν παρέχει ούτε μία αστεία στιγμή στο τελικό αποτέλεσμα, η Ρόουζ Μπιρν (ως Έλεν) και η Γουέντι Μακλίντον-Κόουβι (ως Ρίτα) δεν ξεφεύγουν στο ελάχιστο από τα κλισέ των ρόλων τους, ενώ η Έλι Κέμπερ (ως Μπέκα) ξαναπαίζει το ρόλο της ανίδεης γραμματέως, όπως τη γνωρίσαμε στο τηλεοπτικό “The Office”. Μένει λοιπόν ο Κρις Ο' Ντάουντ, ο οποίος παίζει τον Ιρλανδό τροχονόμο που ερωτεύεται την Άνι, να προσπαθεί φιλότιμα να δώσει κάτι έξτρα στη συνταγή και να αναδείξει την παράλληλη, με τις καφρίλες του γάμου, ρομαντζάδα.

Το πρόβλημα με την ταινία είναι ακριβώς αυτό το πάντρεμα των ειδών, όπου η ρομαντική κομεντί λειτουργεί σαν κόλλα για μια σειρά από ατάκτως ειρημμένα σκετσάκια που σκοπό έχουν να κερδοσκοπήσουν πάνω στον καθωσπρεπισμό και τις υπερβολές ενός γάμου. Η Άνι έχει πολλά μέτωπα ανοιχτά, τη σχέση της με τους άντρες, τη σχέση της με τη δουλειά, τη σχέση της με τους “τύπους”, αλλά και τη σχέση της με την κολλητή της που θα 'πρεπε να είναι στο προσκήνιο αφού, στην ουσία, αυτή είναι που κινδυνεύει από όσα ευτράπελα συμβαίνουν. Το σενάριο όμως πηδά απ' το ένα θέμα στο άλλο χωρίς ιδιαίτερη έμφαση σε τίποτα, με συνέπεια να κάνει κοιλιές και να “ρίχνει” τους χαρακτήρες του για χάρη της επόμενης χοντράδας, να μοιάζει περισσότερο με φάρσα παρά με γυναικεία κωμωδία.

Το “Bridesmaids” είναι επαρκώς αστείο, αλλά τίποτα περισσότερο.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το ιστορικό δράμα “La Princesse de Montpensier” του Μπερτράν Ταβερνιέρ, το κακό γαλλικό θρίλερ του Αλέν Κορνό “Crime d' Amour”, οι κωμωδίες “La Chance de Ma Vie” και “Mr. Popper's Penguins” και, σε επανέκδοση, ο “Γαλάζιος Άγγελος (1930)” του Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ και το “Ace in the Hole (1951)” του Μπίλι Γουάιλντερ.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v