Thor: Ο Άμλετ δεν ήταν ήρωας της Μάρβελ

του Λουκά Τσουκνίδα

Ο σκανδιναβικός θεός του κεραυνού, ο ατρόμητος Θορ, αναγεννήθηκε κάποτε μέσα στο σύμπαν της Μάρβελ ως σούπερ-ήρωας και μαχητής του δικαίου κόντρα στις απανταχού δυνάμεις του σκότους. Ήταν θέμα χρόνου να μεταφερθεί η ιστορία του στη μεγάλη οθόνη κι έτσι έγινε, με τον σεξπιρικό Κένεθ Μπράνα στο τιμόνι, επιλογή ανάλογη της επικής και μυθολογικής καταγωγής του κεντρικού χαρακτήρα. Δυστυχώς και παρά το τρισδιάστατο λουκ, το “Thor” είναι ακόμη μια άχρωμη, κυριολεκτική και διεκπεραιωτική μεταφορά από το αντίστοιχο κόμικ, κάτι που κάνει τις “Περιπέτειες μιας μπέιμπι-σίτερ” να παραμένει η καλύτερη εμφάνιση του ήρωα της Μάρβελ στον κινηματογράφο...

Η υπόθεση
Παρακολουθούμε τις απαρχές της ιστορίας του Θορ (Κρις Χέμσγουερθ), του ατρόμητου γιου του Όντιν (Άντονι Χόπκινς) και πρίγκηπα του βασιλείου του Άσγκαρντ όπου μαθαίνει να πολεμά και να διοικεί μαζί με τον αδερφό του, τον πιο χαμηλών τόνων και δεξιοτέχνη της μαγείας Λόκι. Πολύ γρήγορα περνάμε απ' την παιδική ηλικία στην εφηβεία και στην εποχή που ο πατέρας θεός Όντιν, νιώθει ότι πρέπει να χρίσει τον διάδοχό του. Βασικός υποψήφιος, για λόγους προφανείς και μη, είναι ο Θορ, ξανθός, μυώδης, άφοβος και ανίκητος όταν επιτίθεται με το πιστό σφυρί του. Όμως τη μέρα της ανακοίνωσης, εισβολείς διακόπτουν την τελετή κι ο Θορ με τους φίλους και συμπολεμιστές του αψηφούν τις εντολές του Όντιν και περνούν απ' την Πύλη στο σκοτεινό, κρύο και κακορίζικο γενικότερα βασίλειο του Γιότουνχαϊμ να ζητήσουν τα ρέστα. Εκεί προκαλούν τον κακό, άσχημο και δαιμονικό βασιλιά Λάουφι πυροδοτώντας μια μάχη και τον παρ' ολίγον αφανισμό τους πριν τους σώσει σαν από μηχανής θεός... ο μπαμπάς.

Με την επιστροφή στο Άσγκαρντ, απογοητευμένος απ' τη συμπεριφορά του Θορ, ο Όντιν τον εξορίζει μαζί με το σφυρί του στη γη, ανάμεσα στους ανθρώπους, όπου ίσως πάρει μερικά μαθήματα αρετής και ταπεινοφροσύνης. Εκεί, ο ξανθός μπρατσαράς πέφτει επάνω σε ένα τρίο επιστημόνων (Νάταλι Πόρτμαν, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Κατ Ντένινγκς), που τον βοηθούν όσο προσπαθεί να ανακτήσει το σφυρί και το στάτους του κι ενώ ο Λόκι σφετερίζεται το θρόνο που εκείνος έχασε μέσα απ' τα χέρια του χάρη στην ξεροκεφαλιά και την υπεροψία του...

[Το trailer της ταινίας]

Η κριτική
Ο Κένεθ Μπράνα έχει δείξει μια σταθερή εμμονή με τον Σέξπιρ σε όλη την καριέρα του και, θεωρητικά πάντα, παίζει στα δάχτυλα τα σκηνικά που διαδραματίζονται σε επιβλητικά, σκοτεινά, αραιοκατοικημένα παλάτια μεταξύ λιγομίλητων, βαριά οπλισμένων αντρών. Στην περίπτωση του “Thor” μάλλον προσπαθεί τόσο πολύ να μείνει πιστός στη φόρμα της ταινίας-από-κόμικ που ξεχνά να σκηνοθετήσει με τρόπο που να κάνει ενδιαφέρουσες τις κλισαδούρες που διαδραματίζονται μπροστά μας, βγαλμένες από δεύτερα κινούμενα σχέδια της δεκαετίας του '80. Δεν έχω διαβάσει το κόμικ της Μάρβελ, αλλά στα χέρια του Μπράνα και των σεναριογράφων του, η βαριά σκανδιναβική μυθολογία υποφέρει θανατηφόρα απ' το σύνδρομο “Χάρι-Πότερ”, τις αναίμακτες σφαγές, τις άνευ έμπνευσης, υπνωτικές σκηνές δράσης, τους ρομποτικούς, άψυχους, χάρτινους κακούς και τους αφελείς καλούς, τους διαρκώς αποσβολωμένους και χαζοχαρούμενους δορυφόρους του κεντρικού ήρωα.

Το πιο τρανταχτό ελάττωμα της ταινίας του Μπράνα, όμως, είναι οι απίστευτα ανακόλουθες αισθητικά απεικονίσεις του κόσμου των θεών κι εκείνου των ανθρώπων, καθώς κι ο ανισόρροπος συνδυασμός τους. Όσα φαίνονται όμορφα κι ελκυστικά στο χαρτί κι εξάπτουν τη φαντασία με το χρώμα και το σχήμα τους δε λειτουργούν πάντα στην οθόνη κι έτσι ο φανταστικός κόσμος του Θορ με την αρχιτεκτονική και τα όντα του, μοιάζει τώρα υπερβολικά ψηφιακός και γυαλιστερός σε αντίθεση με το Νέο Μεξικό, όπου τα γήινα χρώματα κυριαρχούν και η φωτογραφία δίνει την αίσθηση ενός τόπου οικείου, αν και σχετικά ερημικού.

Εν τω μεταξύ, το σενάριο δε βοηθάει καθόλου προς το καλύτερο κι είναι απροκάλυπτα εισαγωγικό σε μια πιθανή σειρά ταινιών, τόσο που απορεί κανείς τι ρόλο βαράει η Νάταλι Πόρτμαν, πέρα απ' το βεβιασμένο και εντελώς αδικαιολόγητο φιλί της με το ξανθό, ψυχρό αγγούρι που επιλέχτηκε για πρωταγωνιστής. Για τους λοιπούς ηθοποιούς δεν το συζητάω καν. Είναι όλοι τους διακοσμητικοί κι αν η ταινία πατώσει μπορούν να πάρουν το τσεκ και να τη βγάλουν απ' το βιογραφικό τους.

Δυστυχώς, το “Thor” είναι ένα πομπώδες παράδειγμα για όλα όσα συνηγορούν στο ότι οι ταινίες-από-κόμικ είναι συνήθως περιοριστικές και καταδικασμένες στη μετριότητα. Κι ο Κένεθ Μπράνα δεν κάνει τίποτα για να δικαιολογήσει την υπογραφή του και να μας πείσει για το αντίθετο.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το εξαιρετικό τούρκικο δράμα “Majority”, ένα πορτρέτο της ανόδου και επικράτησης της μεγαλομεσαίας τάξης στη γείτονα χώρα με απίστευτα πολλές ομοιότητες με τη δική μας περίπτωση.
- Το πολιτικοιστορικό ισπανικό δράμα “Even the Rain”, το μέτριο ηθικοπλαστικό βρετανικό δράμα “Never Let Me Go”, το κινέζικο δράμα “Chongqing Blues”, το θρίλερ “Red Riding Hood” της Κάθριν Χάρντγουικ, το ιστορικό “La Commune (Paris, 1871)” του Πίτερ Γουάτκινς και η “Τρίτη” του Νίκου Κορνήλιου.

Όλες οι Ταινίες