Rabbit Hole: Οικογενειακό δράμα made in USA

του Λουκά Τσουκνίδα

Μία μόλις εβδομάδα μετά το «Blue Valentine», ακόμη μία ταινία για συζυγική σχέση σε βαθιά κρίση βγαίνει στις αίθουσες διεκδικώντας την προσοχή του κοινού και μια θέση στο τοπ των οικογενειακών δραμάτων της σεζόν. 

Το «Rabbit Hole» έχει πιασάρικο κεντρικό θέμα, βασίζεται σε ένα επιτυχημένο θεατρικό που έχει σεναριοποιηθεί απ' τον ορίτζιναλ συγγραφέα, διαθέτει δύο τρανταχτούς πρωταγωνιστές κι έναν σκηνοθέτη που έρχεται με φόρα απ' την ανεξάρτητη σκηνή. Με λίγα λόγια έχει πολύ καλά συστατικά κι εξαιρετικές προθέσεις, αλλά στο τέλος μοιάζει μάλλον επιφανειακό και δεν ξεφεύγει απ' την κινηματογραφική μετριότητα.

Το «Λαγούμι» είναι ένα αυτοσχέδιο κόμικ που εμπνεύστηκε και σχεδίασε ο Τζέισον (Μάιλς Τέλερ), για ν' αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του παιδικούς δαίμονες λίγο καιρό πριν -σε ένα τραγικό γύρισμα της τύχης- σκοτώσει με το αυτοκίνητό του τον μικρό Ντάνι, γιο του Χάουι (Άαρον Έκχαρτ) και της Μπέκα (Νικόλ Κίντμαν) Κόρμπετ. Τώρα, ο Τζέισον προσπαθεί ν' αντιμετωπίσει ακόμη μία απώλεια ακολουθώντας ανόρεχτα το δρόμο που προστάζει η ηλικία του, απ' το σχολείο στο κολέγιο και μετά στον πραγματικό κόσμο.

Εντωμεταξύ, οι Κόρμπετ προσπαθούν ν' αντιμετωπίσουν τη δική τους απώλεια με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια, ν' αποφύγουν τα παραληρήματα, τις ενοχές και τις μεταπτώσεις που απορρέουν απ' τον ξαφνικό θάνατο του μοναδικού τους παιδιού. Δεν τα καταφέρνουν και η σχέση τους αρχίζει να παραπαίει, με τους δυο τους να θέλουν διαφορετικά πράγματα, η Μπέκα να ξεχάσει κι ο Χάουι να κρατήσει τη μνήμη ζωντανή. Η ομαδική θεραπεία είναι ένας τρόπος που εκείνη δε φαίνεται να υιοθετεί, αφήνοντας τον άντρα της να επιμένει μόνος του ενώ αυτή γίνεται σκιά του Τζέισον. Κάποια στιγμή καταφέρνει να του μιλήσει κι εκείνος της χαρίζει μια γεύση απ' το «Λαγούμι», τον δικό του τρόπο διαφυγής απ' τη δύσκολη πραγματικότητα. Ο Χάουι νιώθει τον γάμο του να διαλύεται και καταρρέει κι εκείνος με τη σειρά του...



Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ έχει αποδείξει ότι μπορεί ν' αφηγηθεί με απολαυστικό τρόπο («Hedwig and the Angry Inch», «Shortbus») ιστορίες ανθρώπων που επιχειρούν να ακολουθήσουν συμβατικούς δρόμους με αντισυμβατικό τρόπο. Εδώ βρίσκεται σε μια διαφορετική θέση. Πρέπει ν' αφηγηθεί ένα πολύ προβλέψιμο και περιορισμένων πιθανοτήτων οικογενειακό δράμα, με ένα πολύ συμβατικό σετ χαρακτήρων σε ένα εντελώς παρωχημένο κοινωνικό και ταξικό περιβάλλον.

Οι Κόρμπετ είναι ένα ζευγάρι των προαστίων, ημιπετυχημένο, όμορφο, με οικονομική ανεξαρτησία, κήπο, ενδιαφέροντα χόμπι κι ένα μικρό παιδί που ήρθε προβλεπόμενα μετά από όλα αυτά. Ο Τζέισον είναι ένας έφηβος της περιοχής, φτυστός με τη μελλοντική εικόνα του γιου τους, που οδηγεί το πρώτο του αμάξι στους ήσυχους, τετραγωνισμένους προαστιακούς δρόμους με ελαφρώς παραπάνω γκάζια και χαλαρά αντανακλαστικά. Όταν προσπαθεί ν' αποφύγει το σκύλο, πέφτει επάνω στο παιδί, πυροδοτώντας την πλήρη ρήξη στο ελεγχόμενο λάιφ-στάιλ των γονιών του τελευταίου.

Το σενάριο του Ντέιβιντ Λίντσεϊ Αμπέρ διαφέρει ως προς τη θεατρική εκδοχή (απ' ό,τι διαβάζω) στο ότι το μοναδικό σκηνικό στο σανίδι είναι το σπίτι των Κόρμπετ που φιλοξενεί όλη την κατρακύλα τους μέσα στους τέσσερις τοίχους που αντηχούν τα γέλια του παιδιού τους. Εδώ το ζευγάρι κινείται σε όλο το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον του και η προσωπική σύγκρουση των συζύγων και των τρόπων που θρηνούν διαχέεται κάπως και δεν κλιμακώνεται ποτέ. Βλέπουμε δύο ανθρώπους που, με αφετηρία το συντριπτικό γεγονός, έχουν όλο το δίκιο του κόσμου να καταρρέουν ψυχικά, αλλά σπάνια ξεσπούν και ποτέ τους δεν χάνουν πραγματικά τον έλεγχο. Ποτέ μας, λοιπόν, δεν ανησυχούμε πραγματικά για την έκβαση της υπόθεσής τους.

Ο Κάμερον Μίτσελ αποφεύγει να αφήσει τη σκηνοθετική του σφραγίδα στην αφήγηση, κάνοντας απλώς σωστά τη δουλειά του κι έτσι, οι πρωταγωνιστές καλούνται να σηκώσουν όλο το βάρος του ν' απογειώσουν μια, κατά τ' άλλα, επίπεδη δραματική ιστορία. Η Νικόλ Κίντμαν είναι αναμφισβήτητα ικανή και ο ρόλος αυτός της ταιριάζει απόλυτα, μα οι εκφράσεις του προσώπου της πλησιάζουν επικίνδυνα το εύρος του Στίβεν Σιγκάλ, ενώ ο Άαρον Έκχαρτ έχει στα χέρια του έναν χαρακτήρα που μοιάζει να έχει γραφτεί ως βοηθητικός σ' εκείνον της συμπρωταγωνίστριάς του. Ο Μάιλς Τέλερ είναι επαρκής ως Τζέισον και ευτυχώς που υπάρχει η τεράστια Ντάιαν Γουίστ, η οποία δίνει ζωή στη μητέρα της Μπέκα και μια πραγματική σύγκρουση που την νιώθουμε κι εκτός οθόνης.

Το «Rabbit Hole» είναι ένα πιασάρικο, καλογυρισμένο οικογενειακό δράμα που παραμένει ψυχρό σε όλη τη διάρκειά του, αδυνατώντας έτσι να αποτελέσει μια αξιομνημόνευτη συναισθηματική εμπειρία θέασης.

Βγαίνουν ακόμη...
Το εξαιρετικό ρουμάνικο δράμα «If I Want to Whistle, I Whistle», το γαλλικό δράμα «Hands in the Air», το τρίτο μέρος της τριλογίας του δανέζικου υποκόσμου «Pusher», το «Sanctum 3D», μια τρισδιάστατη περιπέτεια μέσα σε υγρά, σκοτεινά σπήλαια, το μιούζικαλ «Burlesque» κι η ταινία κινουμένων σχεδίων «Gnomeo and Juliet».