The Tourist: Οι ζωές των άλλων... Τζόνι και Αντζελίνας

του Λουκά Τσουκνίδα

Ένας πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης, δύο “λαμπεροί” σταρ κι ένα ρομαντικό αστυνομικό θρίλερ γυρισμένο στη Βενετία, ακούγονται ως τα τέλεια συστατικά για μια επαρκώς απολαυστική ταινία, ασχέτως αν βρίθει κλισέ ή συνταγών. Δυστυχώς, το “The Tourist” του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ, ο οποίος μας εξέπληξε ευχάριστα κάποτε με τις “Ζωές των Άλλων”, δεν αποτελεί παρά μια αγγαρεία που διεκπεραιώθηκε εν μέσω των διακοπών των συντελεστών (σωστοί τουρίστες κι αυτοί) στην ιταλική πόλη, κι ελπίζει να σωθεί εμπορικά χάρη στο βαρύ όνομα των πρωταγωνιστών της και μόνο.

Το στόρι είναι πολύ απλό. Η βρετανίδα Ελίζ Κλίφτον-Γουόρντ (Αντζελίνα Τζολί), πρώην πράκτορας της δίωξης οικονομικού εγκλήματος της χώρας της, περιμένει από στιγμή σε στιγμή να έρθει σε επαφή με τον καλό της, τον διωκόμενο πλέον απ' την πρώην υπηρεσία της, Αλεξάντερ Πίρς. Οι οδηγίες έρχονται κάποτε κι εκείνη, παρ' ότι παρακολουθείται, καταφέρνει να τις ακολουθήσει και να βρεθεί στο τρένο για Iταλία δίπλα σ' έναν αμερικάνο ταξιδιώτη με την κοψιά του Πιρς. Ο Φρανκ Τούπελο (Τζόνι Ντεπ) είναι ένας αδαής τουρίστας, ένας δάσκαλος που αποφάσισε να συλλέξει εμπειρίες, έστω και αργοπορημένα, κι η μυστηριώδης γυναίκα που τον φλερτάρει ξυπνά μέσα του τον περιπετειώδη τύπο.

Όμως η Ελίζ έχει ατζέντα και δεν μπορεί ούτε να την ξεχάσει ούτε να επιτρέψει να κινδυνεύσει περισσότερο η ζωή αυτού του άμαχου περαστικού. Στη Βενετία, ο Πιρς αναμένεται να εμφανιστεί μπροστά της ώστε να φύγουν μαζί πριν ο κλοιός που αποτελείται από την τοπική αστυνομία, τους βρετανούς πράκτορες κι έναν προδομένο αρχιγκάνγκστερ κλείσει ερμητικά γύρω τους. Όλοι τους, βέβαια, υπολογίζουν χωρίς τον ερωτοχτυπημένο τουρίστα που δεν έχει πια τίποτε να χάσει...
 
[Το trailer της ταινίας]


Η πικρή αλήθεια είναι ότι η ταινία αυτή, παραλίγο να μη γυριστεί ποτέ. Άλλαξε τρεις πρωταγωνιστές (Τομ Κρουζ - Σαμ Γουόρθινγκτον - Τζόνι Ντεπ) και τρεις και βάλε σκηνοθέτες με τον Φον Ντόνερσμαρκ να φεύγει και να ξαναγυρίζει πίσω για να την αναλάβει οριστικά. Προφανώς, μια ταινία που περνάει από τόσες τρικυμίες και αλλαγές προθεσμιών είναι πολύ δύσκολο να βγει καλή στο τελικό αποτέλεσμα. Και παρ' ότι δεν έχουμε κανένα μεγάλο δείγμα γραφής του Γερμανού σκηνοθέτη, είναι ηλίου φαεινότερο ότι έκανε απλώς την αγγαρεία για να κλείσει την υπόθεση.

Μαζί του εμφανίζονται χωρίς να παίζουν, ο Τζόνι Ντεπ κι η Αντζελίνα Τζολί, δύο σταρ που εδώ και καιρό μοιάζουν να είναι στον αυτόματο πιλότο και ν' ασχολούνται περισσότερο με την εικόνα τους (του εναλλακτικού και της φιλάνθρωπου) παρά με τη δουλειά τους.

Βέβαια, τι να έκαναν κι αυτοί όταν ένα σενάριο τόσο παιδαριώδες πέρασε από όλα τα χέρια που το διάβασαν και πήρε την τελική έγκριση να γυριστεί και να ταλαιπωρήσει κι αυτούς κι εμάς; Κι όποιος δεν έχει καταλάβει ήδη τι γίνεται, χωρίς καν να δει μέρος της ταινίας, ας τιμωρηθεί βλέποντάς την. Το ότι είναι εξαιρετικά προβλέψιμο, όμως, δεν είναι κάτι το καταδικαστέο αφού οι περισσότερες ταινίες δε μας εκπλήσσουν πια. Οι τρόποι με τους οποίους το σενάριο προσπαθεί να μας “αποπροσανατολίσει” είναι που φέρνουν γέλιο, ενώ οι θλιβεροί δευτερεύοντες χαρακτήρες, που γράφτηκαν στο γόνατο για ν' αποτελέσουν ανακλαστήρες της λάμψης των πρωταγωνιστών, δεν προσθέτουν το παραμικρό, πέρα από χαζές ατάκες και καρτουνίστικα ξεσπάσματα οργής.

Το “The Tourist” είναι απλώς μια κακή ταινία σε ωραίο φόντο που δεν πετυχαίνει σε κανένα επίπεδο, κι ο Φον Ντόνερσμαρκ καλώς είχε αποχωρήσει αρχικά, αφού για ένα νέο σκηνοθέτη το κάψιμο μπορεί να έρθει από εκεί που δεν το περιμένει. Τώρα πρέπει να “εξιλεωθεί”.

Βγαίνουν ακόμη: 
- Το “Kawasaki's Rose” του Γιαν Χρέμπεκ, μια απολαυστική ταινία, παρά το βαρύ κι αμφιλεγόμενο θέμα της, καλοπαιγμένη, καλογραμμένη και καλογυρισμένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια. 
- Το εξαιρετικά μακροσκελές (147') “Biutiful” του Αλεχάντρο Ινιαρίτου με έναν καταπληκτικό, όμως, Χαβιέ Μπαρδέμ. Το δράμα των πολλών μπλέκεται ανισόρροπα με το δράμα του ενός κι η απελπισία δεν έχει τέλος σ' αυτή την πολύ καλογυρισμένη, αλλά υπερφορτωμένη με ανθρώπινες τραγωδίες, ταινία. 
- Το “Submarino” του Δανού, πρώην “δογματικού”, Τόμας Βίντεμπεργκ, μια ταινία που συχνά μοιάζει με δύο κι οποίες δε μοιάζουν να πηγαίνουν πουθενά. Οι οικογενειακές σχέσεις απασχολούν ιδιαιτέρως τον “πιο ευτυχισμένο” λαό του κόσμου, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο Βίντεμπεργκ αφηγείται την ιστορία των δύο ταλαιπωρημένων επιπόλαιων αδερφών δεν προκαλεί το ενδιαφέρον μας γι' αυτούς ούτε στο ελάχιστο. 
- Η “Άπνοια” του Άρη Μπαφαλούκα.