Cyrus: Η κινηματογραφική εκδίκηση του… low-budget

του Λουκά Τσουκνίδα

Δεν ήμουν ποτέ φαν του λεγόμενου “Mumblecore” που, πάνω-κάτω, είναι πολύ λόου-μπάτζετ ταινίες με τη συμμετοχή των φίλων μας, αλλά με μεγαλύτερες φιλοδοξίες απ' τον προτζέκτορα του σαλονιού ή το χωνευτήρι του You Tube. Κι όμως, άσχετα με το τι νομίζω εγώ, κάποιοι ακόνισαν τις ικανότητές τους σ' αυτό το είδος ανεξάρτητου σινεμά και προετοίμασαν με τον καλύτερο τρόπο τη μετάβασή τους στη μεγάλη κατηγορία. Οι αδελφοί Ντιπλάς δεν έγραψαν ιστορία με τις πρώτες δημιουργίες τους, όμως με το “Cyrus” κάνουν την παρουσία τους αισθητή ως σεναριογράφοι και σκηνοθέτες, παίρνοντας παράλληλα το καλύτερο δυνατό απ' τους διάσημους ηθοποιούς τους.

Κεντρικός χαρακτήρας στην ιστορία μας, δεν είναι άλλος απ' τον Σάιρους (Τζόνα Χιλ), ο οποίος έχει περάσει την εφηβεία, αλλά αρνείται να απογαλακτιστεί απ' τη μητέρα του Μόλι (Μαρίσα Τομέι) που τον κανακεύει υπερβολικά μιας και τον μεγάλωσε μόνη της. Μια μέρα, σε κάποιο πάρτι, η Μόλι γνωρίζει τον Τζον (Τζον Σι Ράιλι), έναν χωρισμένο παραιτημένο άντρα, ο οποίος βρίσκεται εκεί ως φίλος της πρώην γυναίκας του Τζέιμι (Κάθριν Κίνερ) και του συζύγου της. Κάτι λειτουργεί μεταξύ τους και ο Τζον αρχίζει να ελπίζει ότι μπορεί να ξαναφτιάξει τη ζωή με μια γυναίκα. Μέχρι που συναντιέται με τον Σάιρους. Ο νεαρός, που δηλώνει μουσικός και έχει παρατήσει την κοινωνική ζωή απ' τα 16, όταν και άφησε το σχολείο για να φοιτήσει στο σπίτι, είναι πολύ ευγενικός με τον καινούργιο φίλο της μητέρας του, αλλά σύντομα φαίνεται κτητικός και υπερβολικά εξαρτημένος απ' τα χάδια και την προσοχή της.

Ο Τζον θορυβείται, αλλά αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που του έχει συμβεί εδώ και καιρό και δε σκοπεύει να το διαλύσει εξαρχής. Κι ενώ η Μόλι προσπαθεί αδέξια να κρατήσει μια ισορροπία, οι δύο άντρες αρχίζουν μια υπόγεια μάχη για την αγκαλιά της...

[Δείτε το trailer της ταινίας]

Όπως εξήγησα, οι αδελφοί Ντιπλάς έρχονται με φόρα απ' τα “Mumblecore” χωράφια τους και δε δείχνουν διατεθειμένοι να παραιτηθούν απ' τις τεχνικές, την αισθητική και τη φόρμα που έχουν μάθει να εφαρμόζουν. Έχουν μεν να κάνουν με φτασμένους πρωταγωνιστές (οσκαρικούς μάλιστα), αλλά τους προσκαλούν να προσαρμοστούν εκείνοι στο δικό τους στιλ και τα καταφέρνουν μια χαρά, δεδομένου και ότι η επιλογή έγινε σίγουρα με κριτήριο την ευελιξία των συγκεκριμένων ηθοποιών.

Η συνεργασία δημιουργών και ερμηνευτών δουλεύει άψογα και μέσα στο πλαίσιο του αυτοσχεδιασμού και της επιδίωξης φυσικότερων διαλόγων, ο Τζον Σι Ράιλι μαζεύει τις μανιέρες του και γίνεται πιστευτός, ο Τζόνα Χιλ ξεδιπλώνει μια τραγική μικρομέγαλη περσόνα που κρυβόταν πίσω απ' την κλίση του στην καφρίλα και η Μαρίσα Τομέι φτάνει στο ζενίθ της ευάλωτης γοητείας και της τρυφερότητας που τη διακρίνει στα 23 χρόνια, κατά τα οποία είμαι αδιάλειπτα ερωτευμένος μαζί της. Οι μεταξύ τους συζητήσεις και συγκρούσεις έχουν ένταση και στρέφουν την προσοχή μας στην ουσία, οι διάλογοι είναι απροσδόκητοι και αληθοφανείς και η εξέλιξη έρχεται αβίαστα κι αφού έχουμε συμπαθήσει τον καθένα απ' τους χαρακτήρες για κάποιο λόγο. Ίσως γιατί έχουμε καταλάβει τι τους συμβαίνει.

Αν και η κάμερα είναι για μεγάλα διαστήματα στο χέρι και το πλάνο πηγαίνει πέρα δώθε απ' τον ένα στον άλλο, το αποτέλεσμα δεν είναι κουραστικό, ίσως και λόγω της πολύ καλής φωτογραφίας και των ζεστών χρωμάτων και εσωτερικών χώρων. Ρόλο παίζει και η διατήρηση των πραγματικών προσώπων των πρωταγωνιστών χωρίς περιττό μακιγιάζ και επιπλέον στιλιζάρισμα.

Η ερώτηση που μένει, βέβαια, είναι αν πρόκειται για κωμωδία. Σίγουρα όχι, εκτός κι αν ο ορισμός των αδελφών Ντιπλάς πλησιάζει σ' αυτό το πιο ρεαλιστικό μοντέλο, όπου το γέλιο έρχεται ή δεν έρχεται απ' το βαθμό της σύνδεσης του καθενός θεατή με τα γεγονότα και τους χαρακτήρες που παρακολουθεί στην οθόνη. Έτσι κι αλλιώς, αυτό που βλέπουμε πλησιάζει πιο πολύ στο δράμα και οι όποιες κωμικές σκηνές λειτουργούν ως βαλβίδα αποσυμπίεσης περισσότερο, αλλά και ως μέσο στεγανοποίησης από μια μετακύληση στο μελόδραμα.

Κωμωδία ή όχι, το “Cyrus” των αδελφών Ντιπλάς είναι μια πολύ καλή ταινία με ανησυχητικά οικείους χαρακτήρες, διαθέτει απολαυστικές ερμηνείες και αφήνει πολλές υποσχέσεις για τους δημιουργούς της.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το αναμενόμενα διασκεδαστικό "Due Date" του Τοντ Φίλιπς με τους Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και Ζακ Γκαλιφιανάκις, το συμπαθητικό σόου-μπιζ μελό του Ματιέ Αμαλρίκ “Tournee”, το “Les Amours Imaginaires” του Ξαβιέ Ντολάν, το ντοκιμαντέρ του Όλιβερ Στόουν “South of the Border”, το κακό βιντεοκλιπίστικο βρετανικό θρίλερ “4.3.2.1” και σε επανέκδοση το “L`Ecole Buissonniere (1949)” του Ζαν Πολ Λε Σανουά.