Red: Blockbuster περιπέτεια με black humor

του Λουκά Τσουκνίδα 

Ο Γουόρεν Έλις είναι ένας πολύ αγαπητός σεναριογράφος κόμικς που, ανάμεσα σε πολλά άλλα, έχει γράψει και το “Red”, μια ιστορία δράσης με πρωταγωνιστή έναν αποσυρμένο πράκτορα της CIA που στρέφεται εναντίον της υπηρεσίας του για να σώσει τη ζωή του. Αυτή την εβδομάδα, βγαίνει στις αίθουσες η διασκευασμένη κινηματογραφική εκδοχή της, διά χειρός Ρόμπερτ Σβέντκε και με τον Μπρους Γουίλις στον κεντρικό ρόλο του πράκτορα Φρανκ Μόουζες. Είναι μια περιπέτεια που θυμίζει περισσότερο μαύρη κωμωδία παρά κατασκοπικό θρίλερ, όμως λειτουργεί άψογα, κυρίως λόγω του πολύ καλού καστ.

Ο Φρανκ Μόουζες (Μπρους Γουίλις) είναι ένας πράκτορας της CIA που έχει αποσυρθεί και προσπαθεί για πρώτη φορά στη ζωή του να συνδεθεί με τον κόσμο γύρω του. Όμως πίσω στην Υπηρεσία, μια θανατηφόρα λίστα περιέχει τ' όνομά του κι ένας φιλόδοξος και ικανός νέος πράκτορας (Καρλ Έρμπαν) έχει διαταχθεί να τον βγάλει από τη μέση.

Αφού γλιτώνει απ' την πρώτη επίθεση, αρπάζει την πιθανή γυναίκα της ζωής του (Μέρι-Λουίζ Πάρκερ), την οποία έχει γνωρίσει μόνο τηλεφωνικώς, και φεύγει μαζί της προς αναζήτηση στοιχείων, αλλά και συμμάχων μεταξύ όσων απ' τη λίστα παραμένουν ζωντανοί. Αυτοί είναι ο Τζο Μάθεσον (Μόργκαν Φρίμαν) και ο Μάρβιν Μπογκς (Τζον Μάλκοβιτς) που με την προσθήκη του παλιού τους εχθρού Ιβάν (Μπράιαν Κοξ) και της βρετανής συνταξιούχου Βικτόρια (Έλεν Μίρεν) συμπληρώνουν την ομάδα κρούσης που αναλαμβάνει να λήξει μια υπόθεση που, απ' ό,τι αποκαλύπτεται, φτάνει πολύ ψηλά...
 
[Το trailer της ταινίας]

Τα αδέρφια Χούμπερ πήραν τους χαρακτήρες του Έλις και διατηρώντας την έφεσή του στη δράση και τον καθαρό, ανόθευτο badass-ισμό (πραγματικά δεν υπάρχει καλύτερος όρος να περιγράψεις τον συγκεκριμένο χαρακτήρα-τύπο, όπως είναι ο Φρανκ Μόουζες, οπότε τον δανείζομαι χωρίς δεύτερη σκέψη) έφτιαξαν ένα σενάριο που περιέχει όλα τα συστατικά του κινηματογραφικού είδους που υπηρετεί: την ακραία κι υπερβολικά στημένη δράση, την ανερυθρίαστη ποζεριά, το αβανταδόρικο κυνικό χιούμορ και το κλειστοφοβικό σύμπαν, όπου καλοί και κακοί πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο σε κάθε γωνία σα γιαγιάδες στη λαϊκή της γειτονιάς.

Το αποτέλεσμα είναι, φυσικά, μια απίθανη ιστορία, που όμως δεν είναι ούτε συγκεχυμένη ούτε τρύπια, παρά την εμπλοκή πολλών χαρακτήρων με διαφορετικές καταβολές. Σ' αυτό συμβάλλει και η σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Σβέντκε, με τον άψογο ρυθμό, τις πολύ ξεκάθαρες σκηνές δράσης και τις μικρές κομιξάδικες πινελιές. Ο στόχος όλων είναι μια διασκεδαστική αφήγηση που αφήνει χώρο στους χαρισματικούς πρωταγωνιστές να λάμψουν μόνοι τους ή όλοι μαζί κι αυτό επιτυγχάνεται επαρκώς.

Χωρίς καμία αμφιβολία, ο Μπρους Γουίλις (ο ορισμός του badass) είναι φτιαγμένος για το ρόλο του Φρανκ Μόουζες κι έτσι, απλώς περιφέρει τη γνώριμη περσόνα του ανάμεσα σε πιστολίδια, σούτια και ενδοϋπηρεσιακές δολοπλοκίες γοητεύοντας αναπόφευκτα την απλή, καθημερινή κοπέλα της υπόθεσης, τη συμπαθέστατη Μέρι-Λουίζ Πάρκερ. Δίπλα του, το γλεντούν με την ψυχή τους και χωρίς να μοιάζουν αποσυρμένοι, οι υπόλοιποι παλιοί του καστ: η αέρινη Έλεν Μίρεν, ο πληθωρικός Μπράιαν Κοξ, ο κουλ Μόργκαν Φρίμαν, ο νευρωτικός Τζον Μάλκοβιτς και ο Ρίτσαρντ Ντρέιφους στο ρόλο του κακού. Στον αντίποδα, κερδίζει την προσοχή μας ο “νέος” Καρλ Έρμπαν, που ενσαρκώνει τέλεια τον αφοσιωμένο στο καθήκον Γουίλιαμ Κούπερ, ο οποίος έχει τεθεί χωρίς αιτιολογία στο κατόπι του Φρανκ. Είναι αντάξιος του Μπρους Γουίλις σε ξύλο, πόζα και ύφος, αλλά χωρίς το στραβό χαμόγελο και τον πιο κουλ γλόμπο του πλανήτη δε θα μπορούσε παρά να τις φάει κανονικά.

Το “Red” είναι μια στερεοτυπική, αλλά διασκεδαστική ταινία δράσης, με σωστές δόσεις χιούμορ και μανούρας και μια υπέροχη ομάδα πρωταγωνιστών στο επίκεντρο.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το “The Other Guys” του Άνταμ Μακέι, μια καλή κωμωδία δράσης με ακόμη έναν απίθανο χαρακτήρα του Γουίλ Φερέλ, το γνώριμο τραβηγμένο χιούμορ του διδύμου Φερέλ-Μακέι, αλλά και κάποιες σκηνές που απογειώνουν το είδος (κωμικό δίδυμο μπάτσων).
- Το βραβευμένο στη Βενετία “Somewhere” της Σοφία Κόπολα, μια ακόμη αχρείαστη ενδοσκόπηση στη μουντή ζωή ενός κινηματογραφικού σταρ, πίσω απ' τα φλας, τις λυσσασμένες γκρούπιζ και τις ασύδοτες κραιπάλες. Καλοπαιγμένο, αλλά και βαρετό, αργόσυρτο και στερεοτυπικό.
- Το διανοουμενίστικο “Certified Copy” του Αμπάς Κιαροστάμι με την υπέροχη Ζιλιέτ Μπινός να πελαγοδρομεί ανάμεσα στο θαυμασμό της για τον άνδρα διανοούμενο και την αγανάκτησή της με τον άνδρα σύζυγο. Κουραστική και συγκεχυμένη η ταινία του Κιαροστάμι, ξεκινά ως δοκίμιο πάνω στην αυθεντικότητα για να καταλήξει ως στεγνή δραματοποίηση μια κοινότοπης ανάλυσης περί σχέσης των δύο φύλων.
- Ο “Μαχαιροβγάλτης” του Γιάννη Οικονομίδη, μια επίπεδη, νουαρική σκιαγράφηση ενός σημερινού επαρχιώτη χωρίς προσωπικότητα ή φιλοδοξίες και της τροπής που παίρνει η ζωή του μετά τον ερχομό του στην πόλη ως “ψυχοπαίδι” του θείου του. Αργά, μακροσκελή πλάνα με αναληθοφανείς συνομιλίες στο ηχητικό φόντο και στη μέση όλων αυτών μία επαναλαμβανόμενη ατάκα που παραπέμπει στη γνωστή μανιέρα του δημιουργού και μοιάζει φτιαγμένη για να τη μιμηθούν οι θεατές.
- Η κωμωδία “Life as we Know it”, η παιδική περιπέτεια “Arthur and the Two Worlds War”, το σίκουελ τρόμου “Saw 7 3D” και το μουσικό ντοκιμαντέρ “Off Ways-Berlin”.