The Rebound: Μια κακή ερωτική κομεντί

του Λουκά Τσουκνίδα

Μία πορτοκαλί μπάλα φεύγει απ' τα χέρια ενός άνδρα, αναπηδά επάνω σε μια κόκκινη στεφάνη και καταλήγει στα χέρια ενός άλλου άνδρα που πηδά προς το μέρος της με σηκωμένα χέρια. Αυτό είναι το μόνο ριμπάουντ που γνωρίζω κι ελάχιστη σχέση έχει με τη ρομαντική κομεντί του Μπαρτ Φρόιντλιχ που, απ' ότι φαίνεται, το μοναδικό του προσόν είναι η συζυγική του σχέση με τη Τζούλιαν Μουρ. Η οποία του ρίχνει και 10 χρόνια, κάτι που τον κάνει ειδικό στο κυρίως θέμα της ταινίας του που δεν είναι το μπάσκετ.

Η Σάντι (Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς) είναι μια ευτυχισμένη σαραντάρα σύζυγος και μητέρα των προαστίων, όπου ζει ως νοικοκυρά με τα δύο παιδιά της και τον άντρα της. Μια μέρα, καθώς ξαναχαζεύει το βίντεο των γενεθλίων του μικρού, ανακαλύπτει στο βάθος της εικόνας μια πολύ δυσάρεστη σκηνή που θα έκανε θραύση στο Youtube: τον άντρα της να “χαριεντίζεται” με μια φίλη της στην κουζίνα. Χωρίς δεύτερη κουβέντα τα μαζεύει και μετακομίζει στη Νέα Υόρκη, όπου βρίσκει δουλειά, σχολείο για τα παιδιά κι ένα διαμέρισμα πάνω από ένα καφέ. Στο εν λόγω καφέ, εκτός απ' τον καθιερωμένο επίδοξο ηθοποιό και αμετανόητο πουροκυνηγό, δουλεύει κι ο Άραμ (Τζάστιν Μπάρθα), ένας καλοπροαίρετος εικοσπεντάρης που συνέρχεται μόλις από μια ερωτική απογοήτευση με μια Γαλλίδα. Μετά από μια αμήχανη συγκυρία, η Σάντι ζητά απ' τον Άραμ να της κάνει μπέιμπι-σίτινγκ για να βγει το πρώτο της ραντεβού στη νέα της ζωή. Το ένα φέρνει το άλλο και τελικά η Σάνι μπλέκει με τον Άραμ κόντρα στις συμβουλές και τις επιφυλάξεις του περίγυρού τους...

[Δείτε το trailer της ταινίας]

Πώς είναι δυνατόν να κάνει κάποιος μια κακή ρομαντική κομεντί, μου είναι πραγματικά αδιανόητο. Η συνταγή είναι έτοιμη και αλάνθαστη, το λιγότερο που παίρνεις στο τέλος είναι ένα γλυκανάλατο συναίσθημα αισιοδοξίας και μερικά ειλικρινή γέλια απ' τις αναμενόμενες χαριτωμενιές. Το κύριο υλικό είναι δυο γοητευτικοί πρωταγωνιστές και μια στοιχειώδης χημεία μεταξύ τους. Κι όμως, ο Μπαρτ Φρόιντλιχ κατάφερε να εκμηδενίσει την γοητεία της Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς και να μετατρέψει την χαλαρή, ακομπλάριστα αμήχανη περσόνα του Τζάστιν Μπάρθα σε κάτι εντελώς ουδέτερο και άχρωμο.

Ο Μπάρθα δεν είναι κακός, είναι μάλλον ταιριαστός στον ρόλο του χαμένου εικοσπεντάρη που δεν έχει καταφέρει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του περίγυρού του και δε φαίνεται να θέλει κιόλας να το κάνει. Πικραμένος, αλλά όχι απογοητευμένος απ' την πρόσφατη ερωτική του αφύπνιση διά της αποτυχίας, μοιάζει να μην έχει ο ίδιος καμία προσδοκία απ' τον εαυτό του. Είναι οικείος χαρακτήρας και κάποιος που μπορείς να συμπαθήσεις ως θεατής. Αλλά το πράγμα μένει εκεί, αφού ο Άραμ δεν κάνει καμία σοβαρή υπέρβαση κι η θλιβερή προσπάθεια του σκηνοθέτη να εικονογραφήσει την ωρίμανσή του με ένα απ' τα πιο βαρετά και ανθυγιεινώς γλυκανάλατα μοντάζ στην ιστορία του κινηματογράφου δε βοηθά καθόλου.

Η Ζέτα-Τζόουνς πάλι, περιφέρει την αειθαλή ομορφιά της με τη γνωστή άνεσή της, πείθει και ως μητέρα και ως εργαζόμενη, αλλά δε φαίνεται να διαθέτει κανένα βάθος και κανένα κίνητρο εκτός απ' το ν' απεμπλακεί απ' την προηγούμενη ζωή της. Μια ζωή που καθόλου κακή δεν ήταν, μέχρι που ανακάλυψε την απιστία του άντρα της. Κλισέ στο κλισέ, δηλαδή, χωρίς ίχνος αυτοελέγχου και διάθεσης πλασίματος στοιχειωδώς σοβαρών χαρακτήρων. Η Σάντι δεν αντέχει πια τους κυνικούς συνομήλικούς της που νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα κι έτσι πέφτει στην αγκαλιά του φρέσκου νεαρού που διαθέτει ενθουσιασμό και ευαισθησία κι είναι και καλός με τα παιδιά της. Βαρεθήκατε ή ακόμη;

Το “The Rebound” έχει ακόμη ένα ελάττωμα. Τελειώνει περίπου μισή ώρα πριν το χρονικό της τέλος, όταν όλα έχουν γίνει ως αναμένονται και μένουμε να παρακολουθούμε μια απελπισμένη υπερπροσπάθεια να γεμίσει το επιθυμητό 90λεπτο. Είναι τελικά μια κακή ταινία, ακόμη και με τα χαλαρά στάνταρ της καλοκαιρινής περιόδου.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το 3ο μέρος της σειράς με τους ωραίους βρυκόλακες “Twilight 3: Eclipse” και σε επανέκδοση, η υπέροχη “Πρώτη Σελίδα (1974)” του Μπίλι Γουάιλντερ, το “Charade (1963)” του Στάνλεϊ Ντόνεν και το “L`Atalante (1934)” του Ζαν Βιγκό.

Όλες οι Ταινίες