From Paris with Love: Μέτριο "φεστιβάλ πυροβολισμών"

του Λουκά Τσουκνίδα

Με το "Taken" ο Πιερ Μορέλ μπήκε στις καρδιές όλων όσων αγαπούν την ανόθευτη δράση και την βία πρόσωπο με πρόσωπο, αυτή που με ένα οποιοδήποτε πρόσχημα εξαπολύεται σε βαθμούς ακραίους και ολοκληρωτικά οδυνηρούς για κάθε κακό. Πήρε τον Λίαμ Νίσον και τον έβαλε στη μέση μιας ταινίας εκδίκησης, τον μετέτρεψε σε έναν Στίβεν Σιγκάλ για σινεφίλ, λίγο πριν αναλάβει να οδηγήσει άψογα την "Ομάδα Α" στον κίνδυνο μπαίνοντας στα παπούτσια του Τζορτζ Πέπαρντ ως Χάνιμπαλ Σμιθ.

Το νέο πόνημα του Μορέλ, με τον περιπαικτικό τίτλο "From Paris with Love", κερδοσκοπεί περισσότερο πάνω στον αντίκτυπο του "Taken" παρά φέρνει κάτι καλύτερο στο τραπέζι. Ο Μορέλ, παρ' όλ' αυτά, είναι εκείνος που έχει αναλάβει ήδη το μεγάλο ρίσκο να αναβιώσει τη μυθολογία του "Dune" στο πανί.

Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, που διαδραματίζεται στο σύγχρονο Παρίσι, είναι ο πράκτορας Ρις (Τζόναθαν Ρις-Μέγιερς) που δουλεύει σαν ακόλουθος του Αμερικανού Πρέσβη ενώ παράλληλα κάνει μικροδουλειές για τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ με την ελπίδα να εξελιχθεί σε φουλ-τάιμ κυνηγό κακών. Περά απ' τη δουλειά του, μαθαίνουμε ότι είναι τρελά ερωτευμένος με μία όμορφη παριζιάνα, την Καρολίν, που έχει βαρεθεί να περιμένει κι έτσι του κάνει εκείνη την... πρόταση.

Το βράδυ που ο Ρις τσιμπάει το "δαχτυλίδι" του, μαθαίνει ότι ήρθε η ώρα να κάνει μια κανονική "δουλειά" για τους σκιώδεις εργοδότες του. Πρέπει να παραλάβει απ' το αεροδρόμιο τον σούπερ-πράκτορα Τσάρλι Γουάξ (Τζον Τραβόλτα) και να τον συνοδεύσει σε όσα ζητήματα Εθνικής Ασφάλειας υποτίθεται ότι πρέπει να διευθετήσει κατά την παραμονή του στο Παρίσι. Όμως ο Γουάξ είναι εκκεντρικός, μυστικοπαθής, σαρωτικός και οι μέθοδοί του κάπως ριψοκίνδυνοι. Έτσι ο Ρις, μαθημένος να παίζει με τους κανόνες, πρέπει να κολυμπήσει στα πολύ βαθιά πιο γρήγορα απ' ότι περίμενε...
 
[Το trailer της ταινίας]


Εντάξει, ο Μορέλ έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του στη σκηνοθεσία σκηνών δράσης, ξύλου, κυνηγητών κλπ. Ξέρει τι να κάνει και πώς να το κάνει χωρίς να κουράσει ή να το διασκεδάσει υπερβολικά ο ίδιος ξεχνώντας να κρατήσει την προσοχή των θεατών στην οθόνη. Και μετά τον Νίσον, έχει στα χέρια έναν ηθοποιό που έχει ξανακάνει τον τυπά που τα κάνει όλα λίμπα πολλές φορές και δείχνει τέλειος με ξυρισμένο κεφάλι και μουσάκι.

Ο Τζον Τραβόλτα δεν έχει κανένα πρόβλημα ν' αναλάβει να κουβαλήσει την ταινία του Μορέλ στις πλάτες του, κάτι που αναγκάζεται να κάνει τελικά, αφού ο Ρις Μέγιερς είναι ανεπαρκής ως συμπρωταγωνιστής, το σενάριο γεμάτο αοριστίες και οι διάλογοι κοπιαρισμένοι απ' το Μεγάλο Βιβλίο των Κλισέ. Το αποτέλεσμα; Ένα μέτριο φεστιβάλ πυροβολισμών και ξύλου, σε μια πόλη που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε αν ο τίτλος δεν έγραφε "Παρίσι", με πρόσχημα μια τραβηγμένη απ' τα μαλλιά τρομοκρατική ενέργεια και διακύβευμα την αποστολή των ΗΠΑ στο παγκόσμιο συνέδριο για τη βοήθεια στην Αφρική.

Το σενάριο, που βασίστηκε σε μια ιδέα του Λικ Μπεσόν, είναι κομμένο και ραμμένο ώστε ο Τραβόλτα με τον Ρις-Μέγιερς να σκοτώσουν άπειρους κακούς, να σώσουν την κατάσταση και ν' ανακαλύψουν πόσο μοναχικό είναι να είσαι καλός, εκτός απ' τις στιγμές που έχεις στα χέρια σου ένα ζουμερό τσιζμπέργκερ (κλείσιμο ματιού στο "Pulp Fiction"). Όλ' αυτά δεν είναι απαραιτήτως κακά κι έτσι κι αλλιώς, σκοπό έχουν να μας διασκεδάσουν αβίαστα, χωρίς περιττές επιπλοκές στην εξέλιξη που θ' απαιτούσαν πραγματική προσοχή. Όμως οι προθέσεις δεν παίζουν μπάλα κι έτσι ο σεναριογράφος Αντί Ασάκ αγνοεί στοιχειώδεις κανόνες για την επίτευξη μιας μίνιμουμ αληθοφάνειας ή έστω για το χτίσιμο ενός απλού κινήτρου ικανού να δικαιολογήσει όσα συμβαίνουν.

Στο "Taken" ο Λίαμ Νίσον έπρεπε να σώσει την κόρη του απ' τη σπείρα των νταβατζήδων στην άλλη άκρη του πλανήτη. Είναι φυσικό να μη σταματήσει πουθενά μέχρι να το καταφέρει. Στην προκειμένη περίπτωση ο Τραβόλτα φτάνει στο Παρίσι για κάτι σημαντικό, το οποίο αρνείται να μοιραστεί με το συνεργάτη του (και με μας) καταστρέφοντας και σκοτώνοντας αδικαιολόγητα στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Ναρκωτικά, πόρνες και διεθνής ισλαμική τρομοκρατία μπλέκονται χωρίς λογική σ' ένα Παρίσι που με την ταχύτητα που το διασχίζουν οι δύο ξένοι μοιάζει μικρότερο κι απ' το Μαρκόπουλο. Τη συνολική εικόνα κάνουν πιο άσχημη οι ξύλινοι διάλογοι, οι άχρηστες εισαγωγικές σκηνές και η ανικανότητα του Τζόναθαν Ρις-Μέγιερς να αλλάξει αυτή τη σνομπίστικη έκφραση που τον έκανε διάσημο, ακόμη και μπροστά σε έναν άνθρωπο ζωσμένο με εκρηκτικά. Αν με κοιτούσε έτσι κι εγώ θα πατούσα το κουμπί.

Εν τέλει, μένει ο Τραβόλτα που, αν και αναμενόμενος, παραμένει διασκεδαστικός. Κατά τ' άλλα, αν και καθόλου κακή για θερινό, η ταινία επιβεβαιώνει την αρνητική ερμηνεία του έξυπνου σλόγκαν της... "Two agents. One city. No merci."

Βγαίνουν ακόμη:
- Το αναμενόμενα διασκεδαστικό “Toy Story 3”, το σαπουνοπερίστικο “City Island”, το βαρετό “The City of your Final Destination” του Τζέιμς Άιβορι και σε επανέκδοση το “Holy Grail (1975)” των Μόντι Πάιθον και το “Brief Encounter (1945)” του Ντέιβιντ Λιν.