Heartbreaker: Κομεντί για θερινό

του Λουκά Τσουκνίδα

Δεν είμαι φαν των απολογισμών, αλλά νομίζω ότι η κινηματογραφική σεζόν που τελειώνει (τυπικά όχι, αλλά ουσιαστικά...) ήταν η πιο βαρετή και άδεια των τελευταίων ετών. Τις περισσότερες εβδομάδες έβγαιναν στις αίθουσες ελάχιστες ταινίες, πολλές απ' αυτές επανεκδόσεις των επανεκδόσεων, προκαλώντας μηδενικό ενδιαφέρον στους ανθρώπους που πηγαίνουν σινεμά περισσότερες από 2 φορές το χρόνο κι έχουν την παράλογη απαίτηση να επιλέγουν από μια ικανή ποσότητα ταινιών. Δεν ξέρω πόσο αυξήθηκε ή μειώθηκε η προσέλευση. Τα νούμερα αυτά δε μαρτυρούν τίποτα για τη συνολική εικόνα του κινηματογραφικού προϊόντος που διατίθεται και, παρ' ότι ξεφυτρώνουν συνεχώς καινούργιες εταιρείες διανομής με φιλόδοξα μανιφέστα, είναι δευτεράντζα ολκής. Έτσι βρίσκομαι σήμερα να γράφω για μια γαλλική κωμωδία, κι αυτή είναι η τιμωρία μου που ειρωνεύομαι το γαλλικό χιούμορ σε κάθε ευκαιρία.

Ο Ρομέν Ντουρί είναι ένας επαγγελματίας καρδιοκατακτητής στο “Heartbreaker” του Πασκάλ Σομέιγ, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να βγάλει γέλιο και ρομάντσο καθώς πέφτει στην παγίδα που έπρεπε να στήσει για την Βανέσα Παραντί. Η δουλειά του Αλέξ είναι απλή: Μαζί με την αδερφή του Μελανί (Ζιλί Φεριέ) και το γαμπρό του Μαρκ (Φρανσουά Νταμιέν) διατηρούν μια εταιρεία χωρισμών. Αναλαμβάνουν, δηλαδή, για κάποιο ικανό ποσό να χωρίσουν μια γυναίκα απ' τον άντρα με τον οποίο συνδέεται, όταν συντρέχουν προφανείς λόγοι γι' αυτό (δείγμα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης). Εκτελεστής είναι ο Αλέξ που διαθέτει την εμφάνιση, την τσαχπινιά και τη δυνατότητα να μεταμορφώνεται σ' αυτό που ο στόχος απαιτεί κάθε φορά. Με την πολύτιμη βοήθεια, φυσικά, της δαιμόνιας Μελανί και του τεχνικού εγκέφαλου Μαρκ.

Όμως, παρά την πολλή ζήτηση, η εταιρεία έχει μπει μέσα απ' τα έξοδα κι ο ίδιος ο Αλέξ χρωστά ένα μεγάλο ποσό σε έναν κακό άνθρωπο. Έτσι, όταν ο πλούσιος πατέρας της Ζιλιέτ του ζητά να την χωρίσει απ' τον βρετανό αραβωνιαστικό της Τζόναθαν μέσα στο δεκαήμερο που μεσολαβεί πριν το γάμο τους και παρ' ότι διαπιστώνει ότι αγαπιούνται, δέχεται να το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη. Εμφανίζεται στο ξενοδοχείο που διαμένει η Ζιλιέτ ως σωματοφύλακας απεσταλμένος του πατέρα της κι όλα παίρνουν το δρόμο τους...
 
[Το trailer της ταινίας]


Η ρομαντική κομεντί του Σομέιγ διαθέτει μια τραβηγμένη κεντρική ιδέα, έναν γοητευτικό πρωταγωνιστή με εγνωσμένο κωμικό ταλέντο, μια αναγνωρίσιμη κι όμορφη συμπρωταγωνίστρια κι ένα κωμικό δίδυμο που δίνει χρώμα στις σκηνές όπου δεν κυριαρχούν οι “ωραίοι” της υπόθεσης. Είναι και καλογυρισμένη, με ευφάνταστο μοντάζ, καλή φωτογραφία και ρυθμό που δεν κουράζει σε καμία περίπτωση. Έχει επίσης τον Ρομέν Ντουρί, έναν πρωταγωνιστή που μπορεί να πάρει στις πλάτες του μια μέτρια ταινία και να την κάνει αρκούντως διασκεδαστική, ειδικά όταν απέναντί του έχει μια παρτενέρ σαν τη Βανέσα Παραντί. Στη σκιά τους, τα καταφέρνουν άψογα κι οι δύο συμπρωταγωνιστές, η υπέροχη Ζιλί Φεριέ κι ο ατσούμπαλος Φρανσουά Νταμιέν σε ρόλους που αγγίζουν τη φάρσα και το σλάπστικ.

Δυστυχώς, όμως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων, το χιούμορ που καλούνται να υπηρετήσουν είναι παρωχημένο, προβλέψιμο και ρηχό όπως ακριβώς και η προσέγγιση του σεναρίου στον έρωτα, ο οποίος κλασικά, έρχεται από 'κει που δεν το περιμένουμε και μας εκπλήσσει ευχάριστα κάθε φορά. Στην προκειμένη περίπτωση ο έρωτάς τους εκπλήσσει τους πρωταγωνιστές, αλλά η εξέλιξή του δεν εκπλήσσει ούτε στιγμή το θεατή, αφήνοντάς τον να προσπαθεί ν' αντιπαρέλθει τη δήθεν αστεία εμμονή της πλούσιας γόνου με τον Τζορτζ Μάικλ και το “Dirty Dancing” ή την και καλά ωμή βιαιότητα του Βαλκάνιου γορίλα που κυνηγά τον χρεωμένο Δον Ζουάν.

Όλ' αυτά θα ήταν ασήμαντα, ίσως, αν δεν υπήρχε η μιζέρια που διατρέχει όλη τη σεζόν, η οποία όμως μπορεί και να λειτουργήσει αντίστροφα: Καλύτερα μια επαρκώς δροσερή (ότι κι αν σημαίνει αυτό καλοκαιριάτικα) ρομαντική κομεντί από τα με-το-ζόρι-μπλοκμπάστερ και τις σινεσαπουνόπερες που βρίσκουν τόσο εύκολα το δρόμο προς τις μεγάλες οθόνες μας.

Το “Heartbreaker”, άσχετα με τη γκρίνια μου, βλέπεται ευχάριστα σε ένα θερινό σινεμά παρέα με μεγάλες μπίρες, αλλά χωρίς μεγάλες προσδοκίες.

Βγαίνουν ακόμη (θλίψη):
- Η αμερικάνικη κωμωδία “Killers”, το “StreetDance 3D” και σε επανέκδοση το “Dial M for Murder (1954)” του Άλφρεντ Χίτσκοκ.