Prince of Persia: Προβλέψιμη δράση χωρίς "χαρακτήρα"

του Λουκά Τσουκνίδα

Υπήρχε κάποτε ένα βίντεο γκέιμ που, στις εποχές των κακών γραφικών και των προβλέψιμων παιχνιδιών, είχε μαγέψει τους απανταχού σπιτόγατους γκέιμερς. Το “Prince of Persia” έγινε ένας τίτλος θρύλος που επανεφευρέθηκε αρκετές φορές μέχρι σήμερα. Μία απ' αυτές ήταν και η σειρά “Sands of Time”, όπου εμφανίστηκε το στιλέττο με το κούφιο γυάλινο κεφάλι, και δίνει τη δυνατότητα στον χρήστη του να κάνει παπάδες. Σ' αυτή την ιδέα βασίστηκε και η, κάπως αργοπορημένη, ομώνυμη κινηματογραφική μεταφορά, σε σκηνοθεσία Μάικ Νιούελ και με τον Τζέικ Γκίλενχαλ στον κεντρικό ρόλο.

Βρισκόμαστε στο βασίλειο της Περσίας, όπου βασιλεύει ο πολυχρονεμένος Σάραμαν με τη βοήθεια του αδερφού του Νιζάμ (Μπεν Κίνγκσλεϊ) και των δύο γιων του. Ένα πρωί, ενώ ο Βασιλιάς βολτάρει ανάμεσα στον λαό του, ένας θαρραλέος πιτσιρίκος αψηφά τους στρατιώτες του και τους ρεζιλεύει σ' ένα εντυπωσιακό κυνηγητό στις στέγες της πόλης. Ο Σάραμαν μαγεύεται και υιοθετεί τον μικρό Ντάσταν. Μερικά χρόνια μετά, ο Ντάσταν είναι ένας όμροφος, δυνατός νέος (Τζέικ Γκίλενχαλ) ισάξιος σε ικανότητες με τους δυο πρίγκηπες. Όταν σε μια αποστολή ο Νιζάμ πείθει τον πρωτότοκο πρίγκηπα να πολιορκήσουν την πόλη Άλαμουτ για λόγους προδοσίας, ο Ντάσταν παίρνει πρωτοβουλία και με την ευέλικτη ομάδα του ανοίγει τον δρόμο για να λυθεί η πολιορκία και να συλληφθεί η πανέμορφη πριγκήπισσα Ταμίνα (Τζέμα Άρτερτον). Πίσω όμως στο ανάκτορο του Σάραμαν, ο Ντάσταν θα πέσει θύμα πλεκτάνης και θα βρεθεί κυνηγημένος στο ίδιο του το βασίλειο μαζί με την Ταμίνα και το στιλέττο που άρπαξε απ' το πτώμα του υπασπιστή της. Όσο προσπαθεί να καθαρίσει τ' όνομά του θ' ανακαλύψει ότι δεν πρόκειται για ένα συμβατικό όπλο, αλλά για ένα αντικείμενο ευλογημένο απ' τους Θεούς που δίνει τη δυνατότητα, σ' όποιον το κρατά, να παίζει με τον χρόνο...

[Δείτε το trailer της ταινίας]

Η διαφορά μεταξύ ενός βίντεο-γκέιμ δράσης και μιας κινηματογραφικής ταινίας, είναι ότι ένα παιχνίδι δε χρειάζεται να έχει ιδιαιτέρως καλογραμένο σενάριο, αφού ο παίχτης συμμετέχει στη δράση και σ' ένα βαθμό τη διαμορφώνει, αντλώντας την απόλαυση απ' αυτήν ακριβώς τη συμμετοχή. Το ζητούμενο, δηλαδή, είναι άλλο. Αντιθέτως, ο θεατής είναι ένας παθητικός δέκτης όσων γίνονται στην οθόνη και η νοητή συμμετοχή του προκύπτει από τα στοιχεία εκείνα του σεναρίου και της σκηνοθεσίας που δένουν και δικαιολογούν την αναμενόμενα καταιγιστική δράση.

Στο “Prince of Persia” ο Μάικ Νιούελ μοιάζει σα να έχει στα χέρια ένα υλικό που είναι αδύνατο να μετασχηματιστεί σε κάτι ενδιαφέρον, σε κάτι αναπάντεχο, σε κάτι άλλο δηλαδή από ένα πρόσχημα για την ακολουθία των εντυπωσιακών εφέ και των σκηνών δράσης. Ένα στιλέττο που σε λάθος χέρια μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο, ένας διεφθαρμένος σφετεριστής που το θέλει, ένας ενάρετος κατά-λάθος πρίγκηπας με ταπεινές ρίζες και μια πανέμορφη πριγκήπισσα, ιέρεια του “καλού” μπλέκονται με ένα μάτσο προβλέψιμα αλλόκοτους χαρακτήρες προς ένα εξαιρετικά προβλέψιμο τέλος. Εντάξει, τα κυνηγητά τύπου παρκούρ είναι απολαυστικά, οι μονομαχίες μιμούνται τις καλύτερες του είδους και τα σκηνικά είναι πλούσια και φαντασμαγορικά, αλλά αυτό δε φτάνει για να σωθεί το φιλμ, αφού αποτυγχάνει να προκαλέσει το παραμικρό ενδιαφέρον για την κατάληξη της ιστορίας.

Οι εξηγήσεις των εξελίξεων είναι παιδαριώδεις, το χιούμορ παρωχημένο, η βία σχεδόν αναίμακτη, η κατάχρηση του δικαιώματος στην αναληθοφάνεια χτυπάει κόκκινο και το κάστινγκ είναι απ' τα χειρότερα που έχω δει ποτέ. Ο Τζέικ Γκίλενχαλ δεν είναι action-hero, η γλυκερή έκφρασή του δεν περνά για αρετή και εξυπνάδα και στις σκηνές μάχης δεν πείθει με τίποτα για κατά-συνθήκη μαχαιροβγάλτης. Όσο για τον Μπεν Κίνγκσλεϊ τι να πω; Επειδή έχει την αποκλειστικότητα σε κακούς που βγάζουν τα φρύδια τους και με το βλέμμα τους εκπέμπουν την κουτοπονηριά ενός πεντάχρονου, δε σημαίνει ότι αποτελεί συν σε μια τέτοια ταινία. Ξοδεύεται άδικα, αφού δεν πείθει για άσσος της ξιφομαχίας και οσφυοκάμπτης δολοπλόκος μαζί. Ο Άλφρεντ Μολίνα προσπαθεί να φανεί στον ρόλο που σηκώνει το κωμικό βάρος ενώ η Τζέμα Άρτερτον είναι πανέμορφη αλλά τελείως διακοσμητική.

Δυστυχώς, η ταινία του Νιούελ δεν πρόκειται να δημιουργήσει ούτε στο ελάχιστο τον ντόρο που δημιούργησε το βίντεο-γκέιμ στα τέλη των έιτιζ. Είναι εντυπωσιακή, αλλά επίπεδη κι αρκετά υποδεέστερη των προσδοκιών.