Greenberg: Ένα "ανεξάρτητο" love story

του Λουκά Τσουκνίδα

Ο Νόα Μπάουμπαχ είναι ένας δημιουργός που εικονογραφεί ιδιαιτέρως αντιπαθητικούς χαρακτήρες μέσα σε ελαφρώς παρηκασμένα ελιτίστικα ή διανοουμενίστικα περιβάλλοντα. Ένας τέτοιος είναι κι ο πρωταγωνιστής του “Greenberg”, της τελευταίας δουλειάς του ιδιόμορφου δημιουργού, με την οποία προσπαθεί να παντρέψει την αισθητική ενός νέου ρεύματος του ανεξάρτητου σινεμά των ΗΠΑ (mumblecore) με τη χολιγουντιανή σινεφιλική νοσταλγία και το ταλέντο ενός παρά φύσει σταρ όπως ο Μπεν Στίλερ. Το αποτέλεσμα σηκώνει κουβέντα.

Η υπόθεση
Ο Ρότζερ Γκρίνμπεργκ (Μπεν Στίλερ) είναι ένας αντιπαθητικός, νευρωτικός σαραντάρης που μόλις έχει βγει από ψυχιατρική μονάδα κι ασχολείται περιστασιακά με την κατασκευή ξύλινων επίπλων. Αν και ζει στη Νέα Υόρκη, μεγάλωσε στο Λος Άντζελες όπου συμμετείχε σε μια παρολίγον πετυχημένη κολεγιακή μπάντα με τους φίλους του. Παρολίγον, επειδή όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία να κάνουν συμβόλαιο με μεγάλη εταιρεία, ο Γκρίνμπεργκ το έπαιξε επαναστάτης, τό 'σκασε προς Ανατολάς και η μπάντα διαλύθηκε.

Σήμερα, όντας αργόσχολος από επιλογή όπως διατείνεται, επιστρέφει στον τόπο καταγωγής του για να μείνει στο σπίτι του αδελφού του, ο οποίος θα λείψει για λίγες εβδομάδες στο εξωτερικό με τη γυναίκα του. Μετά από μερικές αμήχανες (μάλλον θλιβερές) προσπάθειες επανένωσης με τους παλιούς φίλους του (Ρις Ίφανς, Μαρκ Ντουπλάς), καθώς και την παλιά του αγαπημένη (Τζένιφερ Τζέισον Λι), ένα αδέξιο ψυχαναγκαστικό φλερτ με τη βοηθό του αδελφού του Φλόρενς (Γκρέτα Γκέρβιγκ) και μια τραυματική συνάντηση με τη νέα γενιά,ο Γκρίνμπεργκ μοιάζει να βρίσκεται εκεί ακριβώς απ' όπου ξεκίνησε. Όμως η γλυκειά, χαριτωμένα αδέξια Φλόρενς δεν είναι διατεθειμένη να τον αντιπαθήσει έτσι εύκολα...

Δείτε το trailer:

Απ' την αρχή κιόλας της ταινίας, αντιλαμβάνεται κανείς ότι πρόκειται για μια απροκάλυπτη αναπαραγωγή του μοδάτου ανεξάρτητου στιλ αφήγησης, με τα βιαστικά εισαγωγικά πλάνα και τους λιτούς, αληθοφανείς διαλόγους που εξηγούν τα απολύτως απαραίτητα, αφήνοντας τους χαρακτήρες και τις προθέσεις τους να αποκαλυφθούν μόνοι τους στην πορεία. Η παρουσία εμβληματικών προσώπων αυτού του low-budget νέου κύματος, όπως η Γκρέτα Γκέρβιγκ κι ο Μαρκ Ντουπλάς, σφραγίζουν την εντύπωση ότι ο Μπάουμπαχ ανέλαβε να τους πάρει απ' το χέρι και να τους πάει στα μεγάλα σαλόνια. Φυσικά, η δική του ταινία, έχει χρηματοδότηση, οργάνωση παραγωγής, καλλιτεχνική διεύθυνση και διεύθυνση φωτογραφίας, καθώς κι έναν αναγνωρίσιμο πρωταγωνιστή, που όλοι περιμένουν ν' αποδείξει ότι είναι κάτι περισσότερο από κωμικός κι ότι δε φοβάται την σαρωτική αυτοπεποίθηση της νέας γενιάς, όπως ο ήρωας που ενσαρκώνει.

Ο χαρακτήρας
Ο χαρισματικός Μπεν Στίλερ είναι αναμενόμενα ταιριαστός στο ρόλο του Γκρίνμπεργκ, αλλά υπάρχουν κι εκείνες οι σκηνές που θυμίζει τις κωμικές περσόνες του (βλέπε τη σκηνή με την κοκαΐνη ως αντίστοιχη εκείνης στο “Στάρσκι και Χατς”) πολύ έντονα για να τον πάρεις στα σοβαρά. Καταφέρνει εντούτοις να αποδώσει τη σύγχυση του ήρωα ως προς τη θέση του, τον εγκλωβισμό του ανάμεσα στον παλιό δικό του κόσμο και τον καινούργιο που πρέπει να ξαναμάθει να βιώνει.

Είναι ένας άνθρωπος που γράφει επιστολές προς πάντες υπευθύνους για όσα θεωρεί κακώς κείμενα και κουβαλά ενοχές για την τροπή που πήρε η ζωή των άλλων μετά τη διάλυση της μπάντας εξαιτίας του. Όχι ότι είναι δυστυχισμένοι, σίγουρα είναι καλύτερα απ' αυτόν κι αυτό τον μπερδεύει χειρότερα. Θέλει να φλερτάρει αλλά δεν ξέρει πια πώς και κάνει ότι μπορεί ώστε η Φλόρενς να τον αντιπαθήσει όσο εύκολα τον αντιπαθούν κι οι υπόλοιποι.

Στον αντίποδα του Στίλερ, η Γκρέτα Γκέρβιγκ εκμεταλλεύεται νομίζω στο έπακρο την ευκαιρία που της δίνεται απ' τον Μπάουμπαχ να βγει στην επιφάνεια, παίρνοντας το χαρακτήρα της Φλόρενς και κάνοντάς τον το μοναδικό αξιοπρόσεκτο, τρισδιάστατο κι απρόβλεπτο πρόσωπο στην ιστορία. Είναι απ' την αρχή εκείνη που ψάχνουμε σε κάθε πλάνο, με την οποία μπορούμε να ταυτιστούμε ή να ερωτευτούμε και κλέβει την παράσταση απ' τον διάσημο, αλλά εντελώς προβλέψιμο συμπρωταγωνιστή της. Ο Ρις Ίφανς είναι ο εαυτός του, ζεστός και αβίαστα συμπαθής, ενώ οι υπόλοιποι εμφανίζονται ελάχιστα για να κερδίσουν οποιαδήποτε εντύπωση.

Το σενάριο του Μπάουμπαχ και η αφήγηση που εφαρμόζει, περιστρέφονται φυσιολογικά γύρω απ' τον χαρακτήρα του τίτλου. Όμως, όπως όλοι πλην της Φλόρενς, αδυνατεί (ή δε θέλει) να εισχωρήσει μέσα στο κεφάλι και την ψυχή του, αφήνοντας και μας να βλέπουμε απέξω, αναγνωρίζοντας όλα τα στερεότυπα που καλλιεργούμε για κάθε τέτοιο αποκρουστικό και δύστροπο χαρακτήρα, κυλώντας αναπόφευκτα στην στάση της αντιπάθειας που γίνεται γρήγορα απάθεια. Είτε ήταν η πρόθεση του δημιουργού είτε όχι, η απάθεια δεν είναι ποτέ καλή αντίδραση σε μια ταινία κι αν δεν ήταν η στέρεη, ελκυστική παρουσία της Γκέρβιγκ ίσως να μιλούσα τώρα για ένα κακό φιλμ.

Τελικά
Παρ' όλ' αυτά το “Greenberg” φροντίζει να μην κουράσει με τη διάρκεια ή την υφέρπουσα πολυλογία του κι έτσι τελειώνει αφήνοντας ανοικτό κάθε ενδεχόμενο, είτε αυτό είναι τέλος είτε μια νέα αρχή. Δεν θα μείνει αξέχαστο σε κανέναν, αλλά διαθέτει τις αναλαμπές του και μια υπέροχη ερμηνεία.

Βγαίνουν ακόμη:

- Η θλιβερή προσπάθεια για ρομαντική κομεντί δράσης “The Bounty Hunter”, το στερεοτυπικό θρίλερ “The Crazies” και το ντοκιμαντέρ “Oceans”.

Όλες οι Ταινίες

Όλες οι Αίθουσες

ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS
Η ταινία στο imdb Η ταινία στο Rotten Tomatoes Η ταινία στο mrqe