Clash of the Titans: Η ελληνική μυθολογία στη δίνη του Χόλιγουντ

του Λουκά Τσουκνίδα

Αν κάποτε το Άργος ήταν τόσο όμορφο (και παραθαλάσσιο επίσης), τότε σίγουρα κάποια κατάρα που ξέμεινε απ' τους παλιούς, εκδικητικούς θεούς μας, πρέπει να νικηθεί επειγόντως. Ο Περσέας πάντως το παλεύει όσο μπορεί και σώζει την πόλη απ' την ολική καταστροφή, στο ολοκαίνουργιο “Clash of the Titans” του Λουί Λετεριέ που αποτελεί ριμέικ του καλτ-έπους του 1981 και φόρο τιμής στη δουλειά του θρυλικού “εφφετζή” Ρέι Χαριχάουζεν.

Στην παραλλαγή αυτή της παραλλαγής πάνω στο μύθο του Περσέα, ο νεαρός ήρωας (Σαμ Γουόρθινγκτον) είναι ένας ψαράς που περιφέρεται στο Αιγαίο Πέλαγος μαζί με τον πατέρα, τη μητέρα και την αδερφή του, μέχρι που πέφτουν επάνω σε μια μάχη θεών και ανθρώπων και τους παίρνει η μπόρα. Μοναδικός επιζών της οικογένειάς του απ' την οργή του Άδη (Ρέιφ Φάινς), ο Περσέας μεταφέρεται απ' τους εναπομείναντες στρατιώτες στο Άργος όπου έχει στηθεί ένα ανεξήγητο επινίκιο πανηγύρι στο όνομα της “εποχής του ανθρώπου” που φέρεται να ανατέλλει. Εν τω μεταξύ, ο Άδης ζητά την άδεια του παντοδύναμου αδερφού του, του Δία (Λίαμ Νίσον), για να εξαπολύσει την οργή του ενάντια στους ασεβείς ανθρώπους που τολμούν ν' αψηφούν τους θεούς. Σκάει μύτη στο πανηγύρι και δίνει διορία στους Αργείους, να θυσιάσουν την πριγκήπισσα Ανδρομέδα μέχρι την έκλειψη ώστε να μην εξαπολύσει εναντίον τους το μυθικό τέρας που λέγεται Κράκεν.

Όμως ο βασιλιάς δεν έχει σκοπό να θυσιάσει την κόρη του, ενώ η Ιώ (Τζέμα Άντερτον) εμφανίζεται απ' το πουθενά και αποκαλύπτει ότι ο Περσέας είναι ημίθεος και γιος του Δία. Έτσι, συγκροτείται μια ομάδα γενναίων στρατιωτών, με αρχηγό τον Δράκο (Μαντς Μίκελσεν) και αιχμή της τον Περσέα που ζητά εκδίκηση απ' τους θεούς για το ξεκλήρισμα της θετής, θνητής οικογένειάς του. Σκοπός τους είναι να φτάσουν μέχρι τις τυφλές μάγισσες της Στυγός και να μάθουν με ποιο τρόπο θα νικήσουν το παντοδύναμο Κράκεν...
 
[Το trailer της ταινίας]

Απορώ πώς το σύγχρονο Χόλιγουντ δεν έχει εκμεταλλευτεί περισσότερο την ελληνική μυθολογία που είναι γεμάτη από ήρωες σαν τον Περσέα, τέρατα σαν τη Μέδουσα και ίντριγκες σαν την ιστορία της γέννησης του ημίθεου ψαρά. Τα σημερινά εφέ, που καμία σχέση δεν έχουν με τα υπέροχα πλαστελινοτέρατα του Ρέι Χαριχάουζεν και τις σπασμωδικές κινήσεις τους, δίνουν την ευκαιρία για μια εντυπωσιακής πιστότητας εικονογράφηση και της πιο άγριας φαντασίας. Το κράκεν για παράδειγμα, πιστό στην εικόνα που είχε φανταστεί κάποτε ο Χαριχάουζεν, μπορεί και είναι πια τόσο ζωντανό μπροστά μας που ο αγώνας του Περσέα να το νικήσει μοιάζει πραγματικά μάταιος.

Ίσως, βέβαια, αυτό να είναι ένα σημείο όπου πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή, η συνέπεια μεταξύ των δύο στοιχείων μιας τέτοιας ταινίας, του ψηφιακού και του ζωντανού. Όπως και σε άλλα δείγματα του είδους, έτσι και στο “Clash of the Titans” η ισορροπία αυτή είναι απούσα, οι άνθρωποι επιτίθενται σε γιγάντιους σκορπιούς σα να είναι τσουβάλια με άμμο και βγαίνουν αλώβητοι από χτυπήματα ασύλληπτης δύναμης. Έτσι, αντί ο μύθος να σε απορροφήσει, η απεικόνισή του σου θυμίζει διαρκώς πόσο ψεύτικος είναι, αγγίζοντας τα όρια της αυτοπαρώδησης. Κι είναι απορίας άξιο, το ότι ξοδεύονται τόσα χρήματα, χωρίς να εφαρμόζεται καμία αίσθηση του μέτρου πέραν εκείνης των χρονικών και οικονομικών ορίων.

Παρ' όλ' αυτά, σκοπός μιας τέτοιας ταινίας είναι να εντυπωσιάζει σταθερά πριν φτάσει στο αναμενόμενο, προβλέψιμο τέλος της με όσο γίνεται πιο περιπετειώδη τρόπο. Ο Λετεριέ ξέρει να κινηματογραφεί και να χορογραφεί τη δράση, οι “εφφετζήδες” του είναι προφανώς καλοί και κάνουν παπάδες, ενώ ο Σαμ Γουόρθινγκτον είναι γεννημένος άξιον-χίροου και όπως στο “Avatar” μοιάζει εξαιρετικά άνετος επάνω σε ιπτάμενο ζώο. Δίπλα του διαπρέπει ο Μαντς Μίκελσεν ως Δράκος. Ο Λίαμ Νίσον απλώς δηλώνει την μισθοφορική παρουσία του, ενώ ο Ρέιφ Φάινς δεν πρόκειται ν' ανανεώσει την καριέρα του με ρόλους σαν αυτόν του Άδη. Ενδιαφέρουσα είναι η προσθήκη στην πρωταγωνιστική ομάδα των δύο εξωτικών κυνηγών που ερμηνεύουν αξιομνημόνευτα και με συνέπεια στα κλισέ του είδους οι Ασράφ Μπαρόμ και Μουλούντ Ατσούρ.

Το “Clash of the Titans” είναι αναμενόμενα προβλέψιμο και ρηχό (με την έννοια ότι δεν αντιλαμβάνεται στο ελάχιστο τους συμβολισμούς των μυθολογικών στοιχείων που χρησιμοποιεί με τόσο στόμφο), αλλά κατά κάποιο τρόπο δίνει ακριβώς ότι υπόσχεται: ωμή δράση και πομπώδη εντυπωσιασμό.

Βγαίνουν ακόμη:
- Δύο ταινίες κινουμένων σχεδίων, το “Fantastic Mr Fox” του Γουές Άντερσον και το “How to Train your Dragon 3D".