Nine: All star cast μιούζικαλ στο δρόμο που χάραξε ο Φελίνι

του Λουκά Τσουκνίδα

Το 1963 ο μάστορας Φεντερίκο Φελίνι γύρισε το "8 1/2", μια ταινία που γεννήθηκε από μια δύσκολη δημιουργικά περίοδο, κατά την οποία ο σκηνοθέτης δεν είχε την παραμικρή έμπνευση. Χωρίς έμπνευση λοιπόν, με μόνο του κίνητρο να υπερβεί το καθόλου ασυνήθιστο αυτό εμπόδιο, δημιούργησε μια απ' τις καλύτερες ταινίες του και μια απ' τις πιο ενδιαφέρουσες ματιές του σινεμά μέσα στον εαυτό του. Απ' το "8 1/2" του Φελίνι, πέρα απ' την επιρροή που άσκησε σε πολλές ταινίες και δημιουργούς μέχρι σήμερα, ξεπήδησε το 1982 κι ένα μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ με τον τίτλο "Nine". Ο Ρομπ Μάρσαλ του "Chicago" ανέλαβε την κινηματογραφική μεταφορά με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις στο ρόλο που ενσάρκωσε στο σανίδι ο Ραούλ Τζούλια και στο πανί ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Καθόλου εύκολη υπόθεση.

Ο Λιούις είναι ο Γκουίντο Κοντίνι, ένας μεσήλικας διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης που σέρνεται απ' τον παραγωγό του σε ένα νέο λαμπερό συμβόλαιο για ταινία και βρίσκει τον εαυτό του δέκα ημέρες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, να μην έχει γράψει ούτε λέξη του αναμενόμενου σεναρίου. Απελπισμένος απ' το δημιουργικό τέλμα, ταλαιπωρημένος απ' τις προσδοκίες των συνεργατών του και την ανάκριση του Τύπου και διχασμένος ανάμεσα στις γυναίκες που τον ενέπνευσαν ή τον αγάπησαν, υπεκφεύγει μέχρι την τελευταία στιγμή. Σ' αυτή την υπαρξιακή περιπλάνηση μετά μουσικής θα θέσει ερωτήματα και θ' ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό του και τον τρόπο που ο ίδιος δημιουργεί και παθιάζεται...
 
[Το trailer της ταινίας]

Δεν είμαι φαν του μιούζικαλ κι έτσι δεν έχω προσπαθήσει ποτέ να εντρυφήσω ιδιαίτερα στον πομπώδη, αλλά ομολογουμένως ψυχαγωγικό κόσμο των μουσικών ταινιών. Αυτό που συνήθως παρατηρώ όμως είναι ότι η μουσική και τα τραγούδια λειτουργούν εις βάρος του σεναρίου και της ανάπτυξης των χαρακτήρων, είναι εκείνα που μένουν στη μνήμη όλων για καιρό κι εκείνα που φέρνουν τα βραβεία και την αναγνώριση. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Μάρσαλ και οι σεναριογράφοι του δεν είχαν δύσκολη δουλειά, αφού ο χαρακτήρας του δημιουργού που το μυαλό του "κολλάει" κι ανατρέχει στην πηγή της έμπνευσής του -τις γυναίκες της ζωής του- είναι αρκετά αρχετυπικός και το μόνο που χρειάζεται είναι να γίνει πειστικός. Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις δεν είναι Ιταλός, αλλά η φάτσα, το μαλλί και τα χαρακτηριστικά του αναπληρώνουν κάπως την περίεργη προφορά του και τα βγάζει τελικά πέρα. Στο τραγούδι πάλι, είναι νομίζω επαρκής και γενικά μοιάζει να χαίρεται αυτή την ευκαιρία που του δόθηκε να κάνει κάτι διαφορετικό, ένα μιούζικαλ με τόσες ωραίες γυναίκες γύρω του.

Αυτές βέβαια είναι και το πρόβλημα. Τραγουδούν όμορφα κι είναι εξαιρετικά λαμπερές, όμως η παρουσία της κάθε μιας ξεχωριστά είναι αδικαιολόγητα επιφανειακή και πρόσκαιρη, κάτι που δε συνάδει ιδιαίτερα με τον σημαντικό ρόλο που τους αποδίδεται απ' το ίδιο το θέμα που διατρέχει όλη την ιστορία. Είναι εκείνες που εμπνέουν τον δημιουργό κι εκείνες που καλούνται να τον βγάλουν απ' τη λάσπη με τις τρυφερές παραινέσεις τους, όμως ο χρόνος δεν είναι αρκετός ώστε να νιώσουμε πραγματικά ποια είναι η σχέση τους μαζί του κι ας πρόκειται για αρχετυπικούς γυναικείους χαρακτήρες που διευκολύνουν τις αναγωγές σε οικείες καταστάσεις. Ο Μάρσαλ τις παρουσιάζει με τη σειρά και τις αφήνει δημιουργώντας ένα τεράστιο βίντεο-κλιπ χωρίς μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα που να επιστεγάζει τις διακυμάνσεις στη διάθεση τους. Ο Κοντίνι αγωνιά κι εμείς διασκεδάζουμε, ή ελπίζουμε να έχει κι άλλο χορευτικό η Φέργκι.

Μέσα σε όλ' αυτά υπάρχουν, σκόρπιες, πολλές καλές ιδέες ενώ η παραγωγή είναι αναμενόμενα εξαιρετική και συνεπής σε όλα τα επίπεδα. Τα τραγούδια τέλος, ίσως να μην είναι αξιομνημόνευτα, αλλά έχουν καλές στιγμές και περιγράφουν καθαρά αυτό που υποτίθεται ότι καλούνται να δραματοποιήσουν και να μεταδώσουν. Πέρα απ' την εντυπωσιακή Φέργκι που βρίσκεται έτσι κι αλλιώς στο στοιχείο της, η Κέιτ Χάντσον είναι εκείνη που εκμεταλλεύεται καλύτερα το χρόνο που της δίνεται, ενώ η Μαριόν Κοτιγιάρ είναι και πάλι υπέροχη.

Το "Nine" δεν εμπλουτίζει την ιστορία των μιούζικαλ, ούτε προσθέτει κάτι επιπλέον σε όσα είπε ο Φελίνι. Είναι όμως διασκεδαστικό και οπτικοακουστικά απολαυστικό.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το συμπαθητικό γαλλικό δράμα "The Hedgehog", η 3D "Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" του Ρόμπερτ Ζεμέκις, η κινηματογραφική μεταφορά του "Μικρού Νικόλα", η απαράδεκτη κωμωδία "It's Complicated", το ολλανδικό παιδικό δράμα "Winky's Horse" και η "Νήσος" του Χρήστου Δήμα.