The Soloist: Η Εξιλέωση... της αληθινής ιστορίας

του Λουκά Τσουκνίδα

Ακόμη μια ταινία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα; Ακόμη μια περίπτωση ενός αβοήθητου μουσικού σε δύσκολη θέση που τον ανακαλύπτει ένας διορατικός συμπολίτης του με όνομα και γνωριμίες και τον βοηθά να βγει στην επιφάνεια; Ακόμη ένα διδακτικό, καθυσηχαστικό παραμύθι για τη δύναμη της θέλησης και της αγάπης; Ακόμη ένα μουσικό δράμα που αναζητά με καθόλου διακριτικό τρόπο το πολυπόθητο Όσκαρ; Πήγα στην προβολή του «The Soloist» αρνητικά προκατειλημμένος και απερίγραπτα βαριεστημένος. Στα μισά περίπου είχα αλλάξει γνώμη κι ήθελα να δω τι θα γίνει αφού το «προφανές» έμοιαζε ν' ανατρέπεται σαν εξέλιξη. Η ταινία του Τζο Ράιτ (Atonement), δεν εντυπωσιάζει, αλλά τουλάχιστον εκπλήσσει με τις προθέσεις της.

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του συντάκτη των Λος Άντζελες Τάιμς, Στίβ Λόπεζ και την περιπέτειά του με τον άστεγο και σαλταρισμένο, χαρισματικό μουσικό Ναθάνιελ Έιρς. Παρακολουθούμε τον Λόπεζ (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ), έναν κυνικό ρεπόρτερ διαζευγμένο με την αρχισυντάκτριά του (Κάθριν Κίνερ), να συναντά τον Έιρς (Τζέιμι Φοξ) όταν από τύχη ακούει τη μελωδία που εκείνος βγάζει μ' ένα δίχορδο βιολί. Στο άκουσμα της διάσημης μουσικής σχολής που ο Έιρς δηλώνει ότι παρακολούθησε στο παρελθόν, το λαγωνικό μυρίζεται μια δυνατή ανθρώπινη ιστορία για τη στήλη του κι αρχίζει το πρότζεκτ της καταγραφής της με τη συγκατάβαση του φοβισμένου, αλλά δεκτικού στον διάσημο δημοσιογράφο, μουσικού. Στην πορεία, η επαγγελματική σχέση μετατρέπεται σε κάτι άλλο κι ο Στιβ Λόπεζ, αντιμέτωπος πλέον με κάποιες δυσάρεστες αλήθειες, θα πρέπει ν' ανταπεξέλθει...

[Το trailer της ταινίας]

Προφανώς, απ' την αφίσα ακόμα, καταλαβαίνει κανείς ότι αυτή είναι μια ταινία των δύο πρωταγωνιστών, του Ντάουνι και του Φοξ. Η χημεία μεταξύ τους κι η ισορροπία ανάμεσα στις δυνατότητες που έχουν κι οι δύο να κυριαρχούν στην οθόνη, είναι κάτι απαραίτητο για να μην μπαντάρει το τελικό αποτέλεσμα. Κι όμως, ο Ράιτ τα καταφέρνει. Ο αεικίνητος δημοσιογράφος του Ντάουνι κι ο ταλαντούχος τρελάκιας του Φοξ δε μονοπωλούν το ενδιαφέρον ως γλαφυροί χαρακτήρες, αλλά ως δυο άνθρωποι που βρέθηκαν ο ένας στο δρόμο του άλλου και δεν μπορούν πια να κοιτάξουν απ' την άλλη. Η σχέση τους αποκτά αποχρώσεις εξάρτησης κι ευθύνης. Ο δημοσιογράφος, όσο πλησιάζει κοντά στο αντικείμενό του, παύει να είναι αμέτοχος παρατηρητής κι η στήλη του παύει να είναι ένα απλό ζουμάρισμα σε μια γωνιά ή σ' ένα πρόσωπο της πόλης. Ο Ναθάνιελ Έιρς δεν είναι απλώς ένας ευγνώμων αναξιοπαθούντας κι ο Στιβ Λόπεζ δεν είναι απλώς ένας αυτάρεσκος φιλάνθρωπος. Είναι πολύ πιο αληθινοί απ' αυτό.

Όχι, βέβαια, ότι το σενάριο της Σουζάνα Γκραντ στερείται γενικότερου μηνύματος ή συσχετισμών με σοβαρότερα θέματα. Ούτε το κάνει ιδιαίτερα διακριτικά όταν πρόκειται για την κοινότητα των αστέγων του Λος Άντζελες, μια τεράστια πληγή στο κορμί αυτής της υπεργκλαμουράτης πόλης. Όμως, με τη βοήθεια πάντα της υπέροχης σκηνοθεσίας του Τζο Ράιτ, δεν κάνει τους ήρωες περισσότερο συμπαθείς ή αντιπαθείς απ' ότι θα μπορούσαν να είναι, ούτε τη σχέση τους κάτι πιο μοναδικό ή εξαιρετικό απ' ότι φαίνεται εξ αρχής. Αν ο Έιρς χρειάζεται τη φιλία του Λόπεζ, πρέπει να δείξει ότι τη θέλει κιόλας κι αν ο Λόπεζ θέλει να βοηθήσει τον Έιρς πρέπει να τον δει σαν ίσο, έναν ενήλικα που κάνει τις επιλογές του ανάλογα με τις ανάγκες του, όσο ξένες κι αν είναι αυτές σ' εκείνον μα και σε μας, τους «ψυχικά υγιείς».

Πάνω απ' όλ' αυτά, τις εξαιρετικές ερμηνείες και τα σημαντικά ερωτήματα που προκύπτουν απ' το σχετικά απρόβλεπτο σενάριο, βασιλεύει η μουσική, αυτό που τράβηξε τον έναν στον άλλο απ' την αρχή. Είναι η ευχή και η κατάρα για τον τρελό μουσικό και μια ανεξήγητη απόλαυση για τον κυνικό δημοσιογράφο, γαληνεύει τις ψυχές των καταραμένων θαμώνων του ασύλου και γοητεύει τους θαμώνες των βαρύγδουπων συναυλιών. Ο Ράιτ δεν ξεχνά να τονίζει την παρουσία της στο κεφάλι του Έιρς, όχι σαν φάρμακο, όπως θα βλέπαμε σε μια κλισέ-εξωραϊσμένη εκδοχή σαν κι αυτήν που ο Λόπεζ έχει στο μυαλό του αρχικά, αλλά σαν αρχή και τέλος του βασάνου του μαζί. Δεν μπορεί να την κατακτήσει κι έτσι υποτάσσεται σ' αυτήν σα να ήταν άνθρωπος, αλλάζει όργανα προτίμησης και ζει σε διαρκή φασαρία, στο δρόμο ή σε τούνελ. Ίσως ο Μπετόβεν να 'ναι ο ήρωάς του, εκείνος που στο μυαλό του κατέκτησε τη μουσική. Όπως και να 'ναι για 'κείνον, για μας είναι κάτι όμορφο, όσο κι ακατανόητο. Δεν μας απειλεί άρα είναι κάτι αναμφισβήτητα καλό. Έχουμε άγνοια, είμαστε ασφαλείς.

Το «The Soloist» είναι μια προσπάθεια να μετουσιωθεί μια αληθινή ιστορία σε κάτι περισσότερο από ένα οικογενειακό δράμα που προκαλεί βουρκώματα και συγκαταβατικά χαμόγελα. Στο βαθμό που καταφέρνει να μας ανησυχήσει, λειτουργεί κι αποφεύγει να γίνει και βαρετό. Σε κάθε άλλη περίπτωση, μάλλον περνά και δεν ακουμπά.

Βγαίνουν ακόμη:
- Η φρενήρης ταινία δράσης «Gamer» απ' το δίδυμο που μας έφερε τα δύο «Crank». Κατώτερο από πλευράς σουρεαλισμού και χιούμορ, αρκετά καλό όμως για το είδος του.
- Το γαλλικό δράμα «Espion(s)», το αμερικάνικο «The Time Traveler`s Wife», το «White Night Wedding», η ισλανδική κωμωδία του Μπαλτάσαρ Κορμακούρ, η καλτιά του Κάρολου Ζωναρά «Ο Γιος του Τσάρλι», το ντοκιμαντέρ του Μαρκ Γκαστίν «Θέμις» και η ταινία φαντασίας «Aliens in the Attic».

Όλες οι Ταινίες