The Taking of Pelham 1 2 3: Θρίλερ χωρίς αγωνία (γίνεται;)

του Λουκά Τσουκνίδα

Το 1974, ο Τζόζεφ Σάρτζεντ σκηνοθέτησε τους Γουόλτερ Ματάου και Ρόμπερτ Σο στο θρίλερ αγωνίας «The Taking of Pelham One Two Three», με φόντο τη Νέα Υόρκη στον απόηχο του Βιετνάμ και του Γουότεργκεϊτ. Δεν το έχω δει, αλλά απ' όσα διαβάζω, φαίνεται πως πρόκειται για ένα πολύ καλό δείγμα του είδους του και με την πρώτη ευκαιρία θα καλύψω το κενό. Σήμερα, 35 χρόνια μετά, ο Τόνι Σκοτ επιχειρεί ένα ριμέικ της πετυχημένης ταινίας του '74, στη Νέα Υόρκη της οικονομικής κρίσης και του αντιτρομοκρατικού πυρετού με τους Ντενζέλ Γουάσινγκτον και Τζον Τραβόλτα στους κεντρικούς ρόλους. Το αποτέλεσμα δε δικαιώνει το ρίσκο του.

Ένα συνηθισμένο πρωινό στην πολυσύχναστη αμερικανική μητρόπολη, ένας τύπος με το ψευδώνυμο Ράιντερ (Τζον Τραβόλτα), ο πρώην μηχανοδηγός Φιλ Ράμος (Λουίς Γκούζμαν) και δυο πληρωμένοι πιστολάδες, εισβάλλουν σ' ένα συρμό του μετρό και με καλά σχεδιασμένες κινήσεις, αρπάζουν ένα βαγόνι κρατώντας ομήρους τους 17 επιβάτες και τον οδηγό. Στην επικοινωνία τους με το κέντρο ελέγχου, ο Ράιντερ πέφτει πάνω στη βάρδια του, προσωρινά υποβιβασμένου στο πόστο του ελεγκτή, Γουόλτερ Γκάρμπερ (Ντενζέλ Γουάσινγκτον) κι αρχίζει ένας ιδιαίτερος διάλογος μεταξύ τους. Όταν ο ειδικός στις διαπραγματεύσεις Υπαστυνόμος Καμονέτι (Τζον Τορτούρο) εμφανίζεται για ν' αναλάβει τη γραμμή επικοινωνίας απ' τον ελεγκτή, ο Ράιντερ ζητά να συνομιλεί μόνο μ' εκείνον με τον οποίο νιώθει μια περίεργη σύνδεση. Όσο ο Γκάρμπερ κερδίζει χρόνο με τις οδηγίες του Υπαστυνόμου, ο δήμαρχος (Τζέιμς Γκαντολφίνι) προσπαθεί να μαζέψει και να φέρει τα λύτρα εντός της πολύ μικρής διορίας. Όμως μια μικρή ανατροπή αλλάζει τα σχέδια κι οι δυο άντρες πρέπει να συναντηθούν από κοντά...

[Το trailer της ταινίας]

Ο Τόνι Σκοτ είναι ένας σκηνοθέτης που ξέρει καλά τι θα πει ταινία δράσης. Όμως εδώ τα περιθώρια για δράση είναι λίγα. Ένα βαγόνι μέσα σ' ένα τούνελ κι ένας απλός οικογενειάρχης που διαπραγματεύεται τη ζωή 18 ανθρώπων μ' έναν ιδιόρρυθμο απαγωγέα. Κι αν ξεσπά στις σκηνές που τα αστυνομικά αυτοκίνητα προσπαθούν να μεταφέρουν τις τσάντες με τα χρήματα, ποιος ξέρει από ποια άκρη της πόλης, στο σημείο παράδοσης, αυτό που παρακολουθούμε τελικά είναι τραβηγμένο απ' τα μαλλιά. Δε νομίζω ότι η αστυνομία θα τράκαρε τόσες φορές και τόσο εντυπωσιακά στη διάρκεια μιας τόσο απλής μεταφοράς. Ακόμη και στην πυκνή κυκλοφορία της Νέας Υόρκης. Όμως είναι η μοναδική του ευκαιρία να κάνει επίδειξη δυνάμεων σε μια φλύαρη, εκ των πραγμάτων, ταινία κι έτσι πέφτει στην παγίδα της υπερβολής.

Όταν εστιάζει στους πρωταγωνιστές, είναι πολύ καλύτερος, αφού το «Taking of Pelham 1 2 3», είναι μια ταινία για τον Ράιντερ και τον Γκάρμπερ, παρά για τους εγκληματίες, τις αρχές ή τους ομήρους. Οι τελευταίοι δεν υπάρχουν σχεδόν, πέρα από μια μητέρα με το παιδάκι της, έναν πιτσιρικά που βρίσκεται online (τελείως απίθανο εκεί κάτω) με την καλή του, έναν μαύρο πεζοναύτη κι έναν τύπο που κατουριέται χωρίς λόγο. Λειτουργούν περισσότερο σα σκηνικά, όπως κι οι δύο αναλώσιμοι πιστολάδες με τις εξωτικές, άγριες φάτσες που ενισχύουν απλώς την εικόνα της σπείρας ως αδίστακτη. Ο Καμονέτι, ο δήμαρχος κι οι αστυνομικοί αναλώνονται σε κλισέ και μένουν αδιάφοροι.

Αντίθετα, ο Ράιντερ κι ο Γκάρμπερ αναπτύσσουν απ' την αρχή έναν δικό τους κώδικα επικοινωνίας. Έχουν μπει κι οι δυο τους στο περιθώριο απ' την εξουσία, αν και με διαφορετικό τρόπο και για διαφορετικό λόγο. Ο ένας νομίζει ότι καταλαβαίνει τι καπνό φουμάρει ο άλλος, μιλούν με ηθικολογικό στόμφο και διερευνητικά υπονοούμενα, ενώ σιγά-σιγά η συνάντησή τους γίνεται όλο και πιο αναπόφευκτη. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ ο χαρακτήρας του Γκάρμπερ είναι αληθοφανής, ο Ράιντερ μοιάζει σταδιακά όλο και πιο ψεύτικος, με αποκορύφωμα τις εξελίξεις του τελευταίου μέρους που τινάζουν στον αέρα όσα ο Τζον Τραβόλτα προσπαθεί να χτίσει. Κι είναι καλός στο ρόλο του, όμως δεν μπορεί να πείσει ότι δεν έχει τίποτε να χάσει. Ειδικά δίπλα στον άνετο Ντενζέλ Γουάσινγκτον που ταιριάζει γάντι στα παπούτσια του Γκάρμπερ, του μέσου Νεοϋορκέζου που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.

Το «The Taking of Pelham 1 2 3» είναι ένα θρίλερ αγωνίας, χωρίς την αγωνία. Βλέπεται λόγω των δύο πρωταγωνιστών της, αλλά δύσκολα σ' αφήνει ικανοποιημένο. Ειδικά με τον τρόπο που ολοκληρώνεται.

Βγαίνουν ακόμη:
- Η άχρωμη (αν και πολύχρωμη στην οθόνη) γαλλοβελγική κωμωδία «Rumba», το απαράδεκτο, γεμάτο τρύπες ομώνυμο ριμέικ του «Beyond a Reasonable Doubt» του Φριτζ Λανγκ, η κωμωδία «Easy Virtue» και σε επανέκδοση, το «Il Mostro» του Ρομπέρτο Μπενίνι.