Away We Go: Με βάρκα την ελπίδα

Μία ρομαντική, αλλά και ειρωνική, κωμωδία για ένα αντισυμβατικό ζευγάρι που περιμένει παιδί και "ψάχνεται", αστειεύεται, τσακώνεται, γελά αλλά πάνω από όλα ταξιδεύει με μοναδικό προορισμό την ευτυχία, όπως μόνο αυτοί μπορούν να κατανοήσουν.
Away We Go: Με βάρκα την ελπίδα
του Λουκά Τσουκνίδα

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο που έφερε τον Ντέιβ Έγκερς στην αφρόκρεμα των νέων αμερικανών λογοτεχνών μερικά χρόνια πριν (A Heartbreaking Work of Staggering Genius), αλλά είμαι μεγάλος φαν των εκδοτικών δραστηριοτήτων του όπως το «McSweeney's Quarterly» και το «The Believer» (το βρίσκει κανείς κάθε μήνα στην Πολιτεία) που επιμελείται η σύντροφός του Βεντέλα Βίντα. Οι δυο τους, λοιπόν, κατάφεραν πρόσφατα να δουν στη μεγάλη οθόνη το πρώτο τους σενάριο μεγάλου μήκους, την ρομαντική κομεντί «Away We Go». Και μάλιστα, διά χειρός Σαμ Μέντες. Καθόλου άσχημα.

Δυο τριάντα-κάτι (όπως κι οι συγγραφείς δηλαδή) μετριοπαθείς αγαπημένοι, ο Μπερτ (Τζον Κρασίνσκι) και η Βερόνα (Μάγια Ρούντολφ), ανακαλύπτουν ότι ο έρωτάς τους απέφερε τον πρώτο τους καρπό κάτι που τους φέρνει στην ευτυχή/δυσάρεστη θέση να εισέλθουν απότομα στον κόσμο των ενηλίκων με ευθύνες πέραν του εαυτού τους. Ήπιοι άνθρωποι κι οι δύο, αυτάρκεις και με ελάχιστες ανάγκες, αντιλαμβάνονται ότι καλό είναι ν' αποφασίσουν πού θέλουν να μεγαλώσει το παιδί κι εκεί να χτίσουν τη νέα, βελτιστοποιημένη εκδοχή της ζωής τους. Μετά την πρώτη κρυάδα με τους γονείς του Μπερτ (της Βερόνα έχουν πεθάνει) οι οποίοι ενθουσιάζονται αρχικά με το εγγόνι, αλλά το σχέδιό τους είναι να μετακομίσουν και να κάνουν τη ζωή τους στο... Βέλγιο, οι δυο νέοι παίρνουν σβάρνα τις πόλεις όπου κάποιοι γνωστοί τους έχουν χτίσει τη ζωή τους εκεί, ώστε να μπορούν να ξεκινήσουν μ' ένα καλό παράδειγμα υπ' όψιν. Αυτό που ανακαλύπτουν όμως, είναι ότι δεν μπορείς να δεις το μέλλον σου στους άλλους κι ότι η οικογενειακή ευτυχία δεν είναι ποτέ εγγυημένη...

Οι κεντρικοί χαρακτήρες του Έγκερς και της Βίντα, ίσως χαλαρά αυτοβιογραφικοί λόγω ηλικίας και προφίλ, ακροβατούν στα όρια της αποστασιοποίησης και της επιτηδευμένης αδιαφορίας για τους κανόνες μιας νορμάλ ευτυχίας, βασισμένης στο παράδειγμα των άλλων. Παρ' ότι δεν είναι εξόφθαλμα αντισυμβατικοί, δεν κάνουν και καμία ενθουσιώδη προσπάθεια να ενταχθούν στη κανονική ροή, κάτι που μπορεί να εκληφθεί ως υπερβολικά ιδεατό. Κι όμως, ο Μπερτ είναι ένας ασφαλιστής, προσγειωμένος, μετριοπαθής και υπερήφανα μέτριος ενώ η Βερόνα του αρνείται το γάμο, όχι για λόγους ιδεολογικούς, αλλά συναισθηματικούς, που έχουν να κάνουν με το θάνατο των γονιών της. Μια στάση υποκειμενική, εγωκεντρική και γι' αυτό ακριβώς, τόσο πιστευτά ανθρώπινη.

Οι γύρω τους πάλι, γονείς, φίλοι και γνωστοί που συναντούν και προσπαθούν να αξιοποιήσουν το παράδειγμά τους, είναι παραδομένοι σε υπερβολές, είτε αυτές έχουν να κάνουν με την κανονικότητα είτε με την αντισυμβατικότητα είτε με το δράμα είτε με την ευτυχία. Κι αν η σύγκριση με τους αβίαστα συμπαθείς πρωταγωνιστές τους αδικεί κατάφορα, ίσως φταίει η ροπή του σεναρίου προς την ρομαντική κωμωδία αντί του οικογενειακού δράματος, προς την ειρωνεία αντί της απελπισίας.

[Δείτε το trailer της ταινίας]

Στα χέρια του Σαμ Μέντες, του θεατρικού σκηνοθέτη που λόγω αυτών των καταβολών του, ξέρει πολύ καλά να τοποθετεί τους χαρακτήρες του σε κάθε σκηνή, να καθοδηγεί ή να τονίζει άψογα την έκφρασή τους, η οδύσσεια του Μπερτ και της Βερόνα μετατρέπεται σε μια απολαυστική οπτική αφήγηση. Δε χρειάζεται να υπερθεματίσει την παρουσία τους σκηνοθετικά, αφού υπερβάλλουν οι γύρω τους κάνοντάς τους, τεχνηέντως ίσως, να ξεχωρίζουν. Απλώς τους ακολουθεί και χωρίζει την πορεία τους σε επεισόδια με τίτλους, έτσι ώστε κάθε πόλη αποτελεί μια νέα περιπέτεια με όλες τις πιθανότητες ανοιχτές.

Ο Τζον Κρασίνσκι και η Μάγια Ρούντολφ, νέο κωμικό αίμα στην αμερικάνικη σκηνή, αποδεικνύουν ότι μπορούν να κάνουν και περισσότερα απ' το να βγάλουν γέλιο, αν και η αίσθησή μου είναι ότι οι ρόλοι τους ταιριάζουν υπερβολικά για να μην είναι άνετοι σ' αυτούς. Οι υπόλοιποι, άψογα επιλεγμένοι όλοι τους, απ' τον Τζεφ Ντάνιελς και τη Μάγκι Γκίλενχαλ μέχρι τον Κρις Μεσίνα και τον Πολ Σνάιντερ, σκιαγραφούν με τρόπο κωμικοτραγικό παρά φυσικό τους χαρακτήρες τους, αποδίδοντας ίσως περισσότερο την εντύπωση που έχουν ο Μπερτ κι η Βερόνα για 'κείνους παρά τις πραγματικές τους διαστάσεις.

Το «Away We Go» είναι μια ρομαντική κομεντί χωρίς απότομες εναλλαγές συναισθηματισμών και κωμικών συγκυριών ή κάποια ψευτοδραματική κλιμάκωση που τελειώνει ευχάριστα. Ακολουθεί δυο ανθρώπους που άλλοτε έχουν πλάκα, άλλοτε είναι ρηχοί κι άλλοτε σοφοί και τελικά, μπορεί να παρατηρούν τον κόσμο να γυρνά από μια θέση παρόμοια με τη δική μας.

Βγαίνουν ακόμη (να και μια καλή φουρνιά για διάφορα γούστα):
- Το αστυνομικό θρίλερ «In the Electric Mist» του Μπερτράν Ταβερνιέ με τον Τόμι Λι Τζόουνς στο γνώριμο ρόλο του γερασμένου επαρχιακού αστυνομικού. Παλιομοδίτικο κι αργόσυρτο με το μεταφυσικό στοιχείο να μοιάζει υπερβολή. Παρ' όλ' αυτά το κεντρικό μυστήριο κρατά το ενδιαφέρον.
- Το σίκουελ του πολύ καλού «Transformers» του Μάικλ Μπέι με υπότιτλο «Revenge of the Fallen». Αυτή τη φορά οι μάχες μεταξύ των ρομπότ είναι χορταστικές για οπαδούς, αλλά κουραστικές για τους περιστασιακούς θεατές, ενώ έχοντας γνωρίσει τους περισσότερους χαρακτήρες στην πρώτη ταινία, λίγα πράγματα μας ξαφνιάζουν ευχάριστα όπως τότε. Η αργοπορημένη είσοδος του Τζον Τορτούρο πάντως, ίσως δίνει μια καλή ώθηση εκεί που πρέπει.
- Η τυπική καλοκαιρινή ρομαντική κομεντί «The Proposal» με την εντυπωσιακά ώριμη Σάντρα Μπούλοκ και τον άνετο σε τέτοιους ρόλους Ράιαν Ρέινολντς. Προβλέψιμη και απλώς χαριτωμένη κατά διαστήματα.
- Η επανέκδοση της εβδομάδας, το «Cat on a Hot Tin Roof» απ' το 1958, σε σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Μπρουκς με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Πολ Νιούμαν.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v