Ο Έλις γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι πολύ δύσκολο για το σημερινό κοινό να «ψηθεί» μ' ένα θρίλερ μυστηρίου, σε βαθμό που να το αγαπήσει και να το μνημονεύει για καιρό. Κάτι που έγινε, φερ' ειπείν, με την «Έκτη Αίσθηση», μια ταινία που πέρα απ' την ατμόσφαιρά της, περισσότερο κέρδισε αυτή την αγάπη με τη σεναριακή της ανατροπή. Παρ' όλ' αυτά, ατμόσφαιρα και ανατροπή είναι τα συστατικά που χρησιμοποιεί κι ο σκηνοθέτης του «The Broken», μαζί με μια όμορφα στιλιζαρισμένη, αν και φλύαρη, σκηνοθεσία, άψογο μοντάζ, υπέροχη φωτογραφία, αλλά και εύστοχη μουσική επιμέλεια (πράγματα που διέθετε και το ντεμπούτο του Έλις, το «Cashback»). Μια τεχνική και καλλιτεχνική πανδαισία δηλαδή, με σαφείς αναφορές στην ιστορία του είδους, που συνθλίβεται κι αυτή, πέφτοντας στο κενό που βουτάν οι περισσότερες... το σεναριακό.
Ένας καθρέφτης που σπάει σε μια στιγμή οικογενειακής και προσωπικής ευτυχίας, είναι σίγουρα σημάδι ότι κάτι κακό ακολουθεί. Βέβαια, γνωρίζοντας το είδος της ταινίας που παρακολουθούμε, είμαστε ήδη υποψιασμένοι γι' αυτό. Η σωσίας, η πολύ γλαφυρή μετωπική σύγκρουση και τα αποσπασματικά φλας-μπακ της πρωταγωνίστριας, μοιάζουν δραματικά, αλλά αν δεν ήταν το στήσιμο των ηθοποιών, το άδειο Λονδίνο και η παραπλανητική μουσική, δε θα είχαν και τόση σημασία. Η πρωταγωνίστρια προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί, υποψιάζεται τον φίλο της, δε μπορεί να αποκρυπτογραφήσει την ανάμνηση της γυναίκας που της έμοιαζε. Το πρόβλημα είναι ότι δεν κάνει και τίποτε ουσιαστικό γι' αυτό, βασίζεται στη διαίσθησή της και στη σταδιακή ανάκτηση τως εικόνων που έσβησε απ' τη μνήμη της μετά την τράκα, αφήνοντας εκ νέου το έδαφος στο σκηνοθέτη να κάνει τα δικά του για να μας εντυπωσιάσει. Εν τέλει, αν και δεν είναι πάντα απαραίτητο, η ανατροπή δε λύνει ούτε εξηγεί κανένα θέμα, απλώς (όπως π.χ. στο άψογα στιλιζαρισμένο, μα ανούσιο «Stay» του Μαρκ Φόρστερ) μας προκαλεί να αναφωνήσουμε... Αααα! Ώστε αυτό ήταν;
Η Λένα Χίντι είναι γοητευτική, μα έχει τον άχαρο ρόλο του μανεκέν στα χέρια του σκηνοθέτη, ο οποίος την «περιγράφει» αρκετές φορές με τα πλάνα του, αλλά δεν της δίνει πολύ χώρο για μια πιο ενδιαφέρουσα ερμηνεία. Ο Ρίτσαρντ Τζένκινς με τον Μελβίλ Πουπό, είναι σωστοί στους μικρότερους ρόλους τους, ενώ ο Ούλριχ Τόμσεν κάνει ένα ανούσιο πέρασμα ως ψυχίατρος, χωρίς κανέναν διακριτό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης.
Ένα ευπαρουσίαστο, αλλά ατελές θρίλερ μυστηρίου, από έναν πολύ ελπιδοφόρο σκηνοθέτη.
Βγαίνουν ακόμη:
- Η ιταλική ρομαντική κομεντί «Scusa ma ti chiamo amore», το «Night at the Museum 2» με τον Μπεν Στίλερ και οι επανεκδόσεις του «Gruppo di Famiglia in un Interno» του Λουκίνο Βισκόντι και του «So Close to Life», δια χειρός Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.
