Star Trek: Διακτίνησέ μας... στο παρελθόν, Τζέι Τζέι

του Λουκά Τσουκνίδα

Πριν ξεκινήσω το σαλιάρισμα για την καινούργια ταινία του Τζέι Τζέι Έιμπραμς, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν είμαι οπαδός των κινηματογραφικών «Star Trek» και πιθανότατα δεν έχω δει τα περισσότερα. Επίσης δεν έχω δει ούτε ένα επεισόδιο του «Lost» και βαρέθηκα αφόρητα στη διάρκεια του «Cloverfield», οπότε δεν περίμενα και τίποτε ιδιαίτερο απ' τον Έιμπραμς, παρά μια αξιοπρεπή ταινία δράσης. Με εξέπληξε όμως ευχάριστα, αφού με το νέο, ολόφρεσκο «Star Trek», καταφέρνει να επανεφεύρει τη θρυλική σειρά χωρίς ν' αλλάξει απολύτως τίποτε απ' όσα στοιχεία την έκαναν δημοφιλή.

Στην ουσία, παρακολουθούμε το πρίκουελ της γνωστής σε όλους μας ιστορίας, κατασκευασμένο από όλα εκείνα τα βιογραφικά στοιχεία που υπάρχουν διάσπαρτα στη σειρά και τις προηγούμενες ταινίες. Ο Τζέιμς Ταϊμπίριους Κερκ (Κρις Πάιν) γεννιέται την ώρα που ο πατέρας του οδηγεί τον Αστροστόλο σε μια μάχη αυτοκτονίας με τους Ρόμιουλαντς. Μεγαλώνοντας δείχνει να έχει μυαλό ξυράφι, αλλά είναι πνεύμα ατίθασο με μια διαρκή ροπή προς τον κίνδυνο και την περιπέτεια. Εντωμεταξύ στον πλανήτη Βόλκαν, ένας άλλος έφηβος, ο Σποκ (Ζάκαρι Κίντο), κράμα του ορθολογισμού των Βολκάνιων και του συναισθηματισμού των ανθρώπων, αποφασίζει ν' αψηφήσει το πεπρωμένο και την ασφάλεια του πλανήτη του. Μέσα από μια συγκυρία οι δυο τους θα βρεθούν αντιμέτωποι αρκετές φορές, μέχρι να μπουν οι βάσεις για μια βαθιά φιλία, την κινητήριο δύναμη για πολλές απ' τις περιπέτειές τους. Παράλληλα, το μελλοντικό πλήρωμα του USS Enterprise θα συνεργαστεί για πρώτη φορά πριν ξεκινήσει η γνωστή σε όλους μας πορεία στα βάθη του διαστήματος...

[Το trailer της ταινίας]
Η πρώτη μεγάλη παγίδα που μπορεί να πέσει κανείς σ' ένα τέτοιο εγχείρημα, νομίζω ότι είναι το καστινγκ. Μετά από τόσο μεγάλη έκθεση σε συγκεκριμένα πρόσωπα, το κοινό δε συνηθίζει εύκολα τις αλλαγές, σπανιότερα δε, μένει ικανοποιημένο. Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε, ο Γουίλιαμ Σάτνερ, ο Λέοναρντ Νιμόι κι οι υπόλοιποι δεν είναι εύκολο να φύγουν απ' την ποπ-κουλτουρόπληκτη μνήμη μας. Πολύ έξυπνα όμως, ο Έιμπραμς επέλεξε φρέσκα πρόσωπα για τους δυο κεντρικούς ρόλους, τον Κρις Πάιν και τον Ζάκαρι Κίντο, οι οποίοι κάνουν άψογη δουλειά και φέρνουν στο προσκήνιο εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν τους προκατόχους τους τόσο αγαπητούς. Ο Πάιν πείθει για το δυναμισμό και την αυτοπεποίθησή του, χωρίς να παρεξηγείται ούτε στιγμή για τυχοδιώκτης ή αμοραλιστής ενώ ο Κίντο αποδίδει πιστά τη διττή φύση του Σποκ και τον κυκλοθυμισμό που αυτή συνεπάγεται. Επακολούθως, η χημεία μεταξύ τους είναι σωστή και η μάχη των δύο προσωπικοτήτων γίνεται αντίβαρο στη μάχη του Αστροστόλου με τους Ρόμιουλαντς.

Όσο για το στήσιμο αυτών των δύο χαρακτήρων, οι σεναριογράφοι κι ο σκηνοθέτης μας τους σερβίρουν πολύ ομαλά, μέσα απ' την αφήγηση των πιο σημαντικών περιστατικών πριν την πρώτη τους συνάντηση και την ισορροπία στο χρόνο παρουσίας τους στην οθόνη. Απ' τους υπόλοιπους, η δυναμική Ουχούρα, ο νευρωσικός Δόκτωρ Μπόουνς κι ο χαβαλές αλλά ιδιοφυής Σκότι, είναι αυτοί που σκιαγραφούνται πιο ικανοποιητικά ενώ οι άλλοι δυο (Σούλου, Τσέκοβ), αν και σημαντικοί για τη συνέχεια δεν έτυχαν ανάλογης προσοχής. Να σημειωθεί ότι ένα μικρό, αλλά σημαντικό πέρασμα κάνει κι ο παλιός Σποκ, ο Λέοναρντ Νιμόι, συνδέοντας έτσι το παρόν φιλμ με όλο το απερχόμενο «σταρτρεκικό» σύμπαν.

Αυτό όμως, που θεωρώ ότι κάνει την ταινία του Έιμπραμς να αποπνέει την αίσθηση της πετυχημένης νεκρανάστασης (πράγμα σπάνιο στο σινεμά του εντυπωσιασμού) είναι ότι κατάφερε να διατηρήσει μια ατμόσφαιρα που ομοιάζει εκείνη της σειράς. Χρησιμοποιώντας την τεχνολογία του σήμερα διατηρεί εκείνη την παλιομοδίτικη αισθητική ή τουλάχιστον καταφέρνει να την υποβάλλει μέσα απ' τη δική του. Είτε με τις στολές είτε με τις σκηνές πάλης του Κάπταιν Κερκ είτε ακόμη με τη γεμάτη φωτάκια γέφυρα του USS Enterprise, διατηρεί κάτι απ' το παλιό και επιτυγχάνει την ασυνείδητη σύνδεση.

Στα συν κι ο ρυθμός της ταινίας, που είναι καταιγιστικός, αλλά και το χιούμορ που σε αρκετές στιγμές τη γλιτώνει απ' την πάντα απευκτέα σοβαροφάνεια. Τα εφέ είναι αψεγάδιαστα (καθόλου δεδομένο τελευταία), οι αστρικές μάχες προβλεπόμενα εντυπωσιακές κι οι επιστημονικές εξηγήσεις αναμενόμενα ακαταλαβίστικες.

Μια απόλυτα πετυχημένη επαναφορά σ' ένα αγαπημένο σύμπαν χαρακτήρων, αλλά και μια πολύ καλή αυτόνομη περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το δεύτερο μέρος της διλογίας «Mesrine» με τον Βενσάν Κασέλ στο ρόλο του ομώνυμου θρυλικού γάλλου γκάνγκστερ, το γαλλικό δράμα του Ζακ Ριβέτ «The Duchess of Langeais», το θρίλερ του Λοράν ντε Μπαρτιγιά «The Vanishing Point - What my Eyes have seen», το γερμανικό δράμα «Counterparts», η ταινία φαντασίας «Franklyn» με τον Σαμ Ράιλι και την Έβα Γκριν, η αμερικάνικη κωμωδία «17 Again» και το παλιομοδίτικο δράμα του Ρίτσαρντ Ατένμπορο «Closing the Ring».