Duplicity: Αινιγματική όσο τα ποπ-κορν που θα την συνοδεύσουν

του Λουκά Τσουκνίδα 

Πριν από ενάμισι χρόνο περίπου, ο σεναριογράφος της σειράς «Bourne» Τόνι Γκίλροϋ έκανε το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης με το «Michael Clayton». Με τρεις πρωταγωνιστές εγγύηση (Κλούνι, Σουίντον, Γουίλκινσον) και μια σχετικά απλή ματιά στ' άδυτα των πολυεθνικών που πατεντάρουν το φαΐ μας, έπεσε μεν σε μερικές σκηνοθετικές παγίδες, αλλά το αποτέλεσμα ήταν αξιοπρεπέστατο. Τώρα επανέρχεται με το νέο του πόνημα, που έχει τον «μυστηριώδη» τίτλο «Duplicity» κι ένα δίδυμο πρωταγωνιστών που υποτίθεται ότι θα μας γοητεύσει. Οι ιδιαίτερες δυσκολίες στην επίτευξη ανθρώπινων σχέσεων όπου κυριαρχούν μεγάλα μυστικά παραμένουν στο προσκήνιο, το αμφιλεγόμενο (αλλά κι επίκαιρο) ζιζανιοκτόνο όμως αντικαθίσταται με κάτι διαχρονικό, αλλά μακράν πιο φαιδρό... που δε θ' αποκαλύψω.

Ο Ρέι Κόβαλ (Κλάιβ Όουεν) κι η Κλερ Στένγουικ (Τζούλια Ρόμπερτς) είναι δυο πρώην διεθνείς πράκτορες, της MI6 και της CIA αντίστοιχα, που γνωρίζονται κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, ερωτεύονται ο ένας τον άλλον κι αποφασίζουν να δουλέψουν μαζί προς μια κατεύθυνση που θα τους εξασφαλίσει για την υπόλοιπη κοινή ζωή τους. Ο δρόμος αυτός περνά μέσα από τον μυστηριώδη, μ' έναν γελοίο όσο και πομπώδη τρόπο, κόσμο της βιομηχανικής κατασκοπείας. Τα υποψήφια θύματα; Δυο μεγάλα αφεντικά της βιομηχανίας φαρμακευτικών και καλλυντικών ειδών, οι ανελέητοι ανταγωνιστές Χάουαρντ Τάλι (Τομ Γουίλκινσον) και Ρίτσαρντ Γκάρσικ (Πολ Τζιάμάτι). Το κελεπούρι; Ένα πολύ καλά κρυμμένο μυστικό του πρώτου, μια φόρμουλα που θα ταράξει τα νερά της βιομηχανίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Ρέι λοιπόν κι η Κλερ, ξεφτέρια όπως είναι, πλησιάζουν με μαεστρία στην πηγή. Για να πιουν νερό όμως, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους...

Έχουμε λοιπόν, στο επίκεντρο της παγκόσμιας βιομηχανικής κατασκοπείας, ένα πολύ γοητευτικό ζευγάρι. Είναι δύο άνθρωποι που καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον και γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες που διαμορφώνουν τη ζωή τους, μιας και κάνουν την ίδια δουλειά. Μια δουλειά, που πρώτος κανόνας της είναι να μην εμπιστεύεσαι κανέναν, πώς χτίζεις όμως μια σωστή σχέση χωρίς εμπιστοσύνη; Ο Ρέι κι η Κλερ προσπαθούν απεγνωσμένα να λύσουν τον γρίφο της ζωής τους ενώ παράλληλα επιδεικνύουν λίγη απ' την απληστία που χαρακτηρίζει τα υποψήφια θύματά τους, έτσι, για να εξασφαλίσουν και τα γηρατειά τους. Με λίγα λόγια τα θέλουν όλα δικά τους κι εμείς πρέπει να τους συμπονέσουμε, να καταλάβουμε τις εγγενείς δυσκολίες που συναντούν στην προσπάθειά τους να ζήσουν μια απλή, ανταποδοτική συναισθηματική ζωή σαν εκείνη των απλών αθρώπων. Όμως ο ιστός της κατασκοπείας μεταξύ κατασκόπων γίνεται όλο και πιο περίπλοκος, κάθε συζήτηση εμπεριέχει μια δυνητική προδοσία και οι εμπλεκόμενοι, λυπάμαι, αλλά δεν είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Και καθόλου δεν μας νοιάζει για τα μηδαμινά προσωπικά τους προβλήματα.

[Δείτε το trailer της ταινίας]

Η Τζούλια Ρόμπερτς δε νομίζω ότι γοητεύει κανέναν, ούτε με την εικόνα ούτε με την ερμηνεία της ως απλή καθημερινή κατάσκοπος κι ο Κλάιβ Όουεν γλιστρά όλο και πιο πολύ στην τυποποίηση αν σκεφτεί κανείς ότι έπαιξε τον ίδιο ακριβώς χαρακτήρα στο πρόσφατο, αποτυχημένο θρίλερ, «The International». Ο Γκίλροϋ πάλι, προσπαθεί πολύ να δώσει στοιχεία ρομαντικής κομεντί στο σοβαροφανές σενάριό του, το χιούμορ όμως είναι άστοχο, η επανάληψη του μοτίβου «ανατροπή-στην-ανατροπή» κουραστική και το ζεύγος δεν πείθει κανένα ότι θέλει να ζήσει αυτό καλά κι εμείς καλύτερα. Πάνω σ' όλ' αυτά σπαταλά σκανδαλωδώς δυο εξαιρετικούς καρατερίστες, τον Τομ Γουίλκινσον και τον Πολ Τζιαμάτι, σε ρόλους που τους φέρνουν στην οθόνη μόνο για να παραδώσουν τις ατάκες τους και να γεμίσουν τα κένα όταν απουσιάζουν οι σταρ.

Το μεγάλο μυστικό της υπόθεσης, που δεν αποκαλύπτω με τίποτα, θυμίζει ένα άλλο γοητευτικό κινηματογραφικό δίδυμο, εκείνο του Μήτρου με τον Μητρούση! Όσο για τη δράση, αυτή είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, πέρα από κάτι χάι-τεκ διαρρήξεις, ενώ το χώρισμα των πλάνων αλά «Τόμας Κράουν» δεν προσθέτει τίποτα απολύτως στο στιλ της ταινίας.

Το «Duplicity» είναι μια κατασκοπική κομεντί άνευ σασπένς κι άνευ χιούμορ, που αφηγείται μια ιστορία χωρίς κανένα σοβαρό διακύβευμα και πολύ γρήγορα χάνει το ενδιαφέρον της. Κι οι συγκεκριμένοι σταρ, δεν είναι αρκετοί για τη σώσουν.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το θρίλερ του Τζον Μάντεν, «Killshot», διαθέτει μηδενική αγωνία και σενάριο που δεν έχει καμία λογική βάση, ενώ κι οι τέσσερις πολύ ενδιαφέροντες ηθοποιοί πάνε τελείως στράφι.
- Οι γαλλικές κομεντί «Bienvenue chez les Ch`tis» και «Cliente», η παλιότερη «Μήδεια» του Λαρς Φον Τρίερ κι η παιδική κωμωδία «Hotel for Dogs».