Appaloosa: Ο Εντ Χάρις οργώνει την Άγρια Δύση

του Λουκά Τσουκνίδα

Όπως και πέρσι έτσι και φέτος, η χρονιά μπαίνει μ' ένα γουέστερν, το «Appaloosa» του Εντ Χάρις, ο οποίος επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη, χωρίς βέβαια να παραλείψει να πρωταγωνιστήσει κιόλας. Τι είναι αυτό που με τραβά στα γουέστερν; Τα αντρικά αρχέτυπα ίσως ή ακόμα κι η ανακουφιστικά απλοϊκή αντιμετώπιση των πολύπλοκων σχέσεων που αναπτύσσονται σε μια κοινωνία, όσο μικρή κι αν είναι αυτή, έτσι ώστε να αυτοσυντηρηθεί. Ίσως είναι ο νόμος του πιστολιού που εξισώνει τον νομοταγή με τον παράνομο εξαλείφοντας κάθε ηθικό πρόσχημα. Μπαμ! Δεν είμαι καλύτερος από σένα. Απλώς, πιο γρήγορος.

Στη μικρή απομονωμένη πόλη της Απαλούζα, οι ευυπόληπτοι πολίτες αναζητούν κάποιον να επιβάλλει το νόμο, αφότου ο αδίστακτος κτηματίας Ράνταλ Μπραγκ (Τζέρεμι Άιρονς) σκότωσε εν ψυχρώ το σερίφη και τους βοηθούς του. Τη λύση βρίσκουν στο πρόσωπο δυο αχώριστων πιστολάδων που περιφέρονται από μέρος σε μέρος νοικιάζοντας τις υπηρεσίες τους σε όποιον τις χρειαστεί. Ο Βίρτζιλ Κόουλ (Εντ Χάρις) κι ο Έβερετ Χιτς (Βίγκο Μόρτενσεν) αναλαμβάνουν να καθαρίσουν την Απαλούζα απ' τον Μπραγκ και τα πρωτοπαλλήκαρά του, αρκεί να γίνουν αποδεκτοί ως απόλυτοι εκπρόσωποι του νόμου στην περιοχή. Τον ίδιο καιρό, η πιανίστρια Άλισον Φρεντς (Ρενέ Ζελβέγκερ) καταφτάνει στην πόλη για να βρει την τύχη της, απορρυθμίζοντας τον Βίρτζιλ και τη φιλία του με τον Έβερετ...

[Δείτε το trailer της ταινίας]

Ο Εντ Χάρις γνωρίζει πολύ καλά το είδος που επιλέγει ν' αναβιώσει, σε βαθμό που μπορεί να το χειριστεί ώστε να πει αυτά που θέλει μέσα απ' τους κώδικές του. Το «Appaloosa» είναι μια ταινία για τους άντρες, τις ανασφάλειές και τα προτερήματά τους, κολακευτική κι αβανταδόρικη, ακόμα κι όταν αποκαλύπτει την κακή, αδύναμη πλευρά τους. Ο Βίρτζιλ είναι η ωμή δύναμη του διδύμου, σκληροτράχηλος και αδιαπέραστος, προσπαθεί ενίοτε να μιλήσει με ωραίες λέξεις που διαβάζει στα μυθιστορήματα, να δείξει εκλεπτυσμένος. Όταν δεν μπορεί να προφέρει κάποια απ' αυτές, αναζητά τη βοήθεια του Έβερετ, της ήρεμης αντισταθμιστικής δύναμης, ο οποίος είναι τέρας αυτοπεποίθησης και αρκετά έξυπνος ώστε να μένει στο παρασκήνιο και να προσέχει τον θερμόαιμο ανασφαλή φίλο του. Ο Χάρις με τον Μόρτενσεν, δίνουν ζωή και βάθος στους δυο χαρακτήρες και το πολυαναμενόμενο πιστολίδι μοιάζει αστεία ρουτίνα μπροστά στην καθημερινότητά τους.

Η Άλισον είναι η αφορμή για να δοκιμαστεί η εν λόγω φιλία, αφού εκπροσωπεί έναν κίνδυνο πολύ διαφορετικό, όσο κι αναπόφευκτο, σε σχέση με τους κακούς πιστολάδες που μέχρι τώρα αντιμετώπιζαν. Όμως κι ο Μπραγκ, έξυπνος, δικτυωμένος και με αυτοπεποίθηση αντίστοιχη του Έβερετ, είναι επίσης διαφορετικός, κάνει εύκολα το πέρασμα από σκονισμένος πιστολάς σε εγκληματία πολυτελείας σύμφωνα με τις απαιτήσεις των καιρών. Ο μόνος που δεν προσαρμόζεται τελικά, είναι ο Βίρτζιλ Κόουλ και γι' αυτό χρειάζεται τον Έβερετ Χιτς. Η Ρενέ Ζελβέγκερ ταιριάζει στο ρόλο της εύθραυστης υποψήφιας μνηστής κι ας έχει εξαντλήσει την υπομονή μας με τη γλυκανάλατη φυσιογνωμία της, ενώ ο Τζέρεμι Άιρονς παραμένει πειστικός χωρίς να ζοριστεί.

Το γουέστερν του Χάρις είναι αργόσυρτο και βυθισμένο συνειδητά στην τυπική μυθολογία του είδους την οποία και ειρωνεύεται κάπου κάπου. Πιστόλια, άλογα, τρένα, περιοδεύων δικαστής, σαλούν, καζίνο και μεξικάνικο χωριό, απ' όλα έχει ο μπαχτσές του «Appaloosa». Η φωτογραφία είναι σωστή κι ίσως αν η μουσική ήταν λιγότερο υποβλητική να είχε ακόμα πιο αυθεντική ατμόσφαιρα του παλιού καλού Φαρ-Ουέστ. Η ουσία είναι ότι, όπως και στο περσινό ριμέικ του «3-10 to Yuma», οι δημιουργοί εδώ προσπαθούν να αποδώσουν κάτι περισσότερο από έναν απλό φόρο τιμής σ' ένα παρηκμασμένο κινηματογραφικό είδος. Νομίζω ότι τα καταφέρνουν με όσες αδυναμίες μπορεί να κρύβει μια τέτοια απόπειρα και μάλιστα χωρίς το ακραίο επιδεικτικό στυλιζάρισμα του «Jesse James». Και δυστυχώς, χωρίς την καταιγιστική δράση του «3-10 to Yuma».

Το «Apaloosa» είναι μια καλή ταινία με δύο άψογους πρωταγωνιστές. Το θέμα είναι, ποιος βλέπει πια γουέστερν;

Βγαίνουν ακόμα:
- Η κινηματογραφική μεταφορά του «The Reader» απ' τον Στίβεν Ντάλντρεϊ, με τον Ρέιφ Φάινς και την πολύ καλή Κέιτ Γουίνσλετ. Μια φανταστική ιστορία για το χάσμα μεταξύ των γενεών του ολοκαυτώματος και των επόμενων, γεμάτη από ηθικά διλήμματα και σκληρά ερωτήματα. Πότε τραβηγμένη, πότε επιφανειακή, δεν παύει να είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
- Το καλό ιταλικό αστυνομικό νουάρ «La Ragazza del Lago», το «Snow» της βόσνιας Άιντα Μπέγκιτς και το ελβετικό μουσικό δράμα «Vitus».

Όλες οι Ταινίες