Μόνο την Κυριακή (καναπές και ντι-βι-ντι)

του Λουκά Τσουκνίδα

Ωραίο πράγμα το κυριακάτικο μεσημέρι. Μαζί με το βράδυ του Σαββάτου είναι, μάλλον, τα δυο πιο ιερά χρονικά διαστήματα του Σαββατοκύριακου. Κι αν οι άλλοι τα ξοδεύουν στα γήπεδα, στις καφετέριες, στα πάρκα, στις ψαροταβέρνες, στις εθνικές οδούς ή στην αυλή των πεθερικών για μπάρμπεκιου, εμείς οι σινεφίλ ξερουμε καλύτερα και τ' αφιερώνουμε σε κάποια απ' τις ταινίες που αγαπήσαμε. Κι είναι πολλές, αρκετές για όλες μας τις Κυριακές, μιας κι εμείς οι σινεφίλ βλέπουμε πάρα, μα πάρα, πολύ σινεμά. Κι εκεί είναι το πρόβλημα. Ποια απ' όλες είναι πιο κατάλληλη για το συγκεκριμένο μεσημέρι; Τι να διαλέξω απ' τη συλλογή μου με τα ντε-φάου-ντε (γερμανική προφορά);

Για να βρούμε την καλύτερη λύση πρέπει να ξεκινήσουμε απ' τα προφανή. Το πρώτο που έρχεται στο νου, λόγω του χαρακτήρα της ημέρας, είναι μια οικογενειακή ταινία, η Μελωδία της ευτυχίας, το Θηριοτροφείο πάει διακοπές (το 1 ή το 2 που έρχονται στην Ευρώπη) ή ακόμα και το Κελεπούρι με τον αδύνατο (και αστείο τότε) Τομ Χανκς. Βέβαια, οικογένεια σημαίνει και παιδιά, τα οποία πιθανόν να θέλουν κάτι πιο αλλοπρόσαλο, το Κατσαριδάκι αγάπη μου (οποιοδήποτε της σειράς), το Γκούνιζ ή έστω μια απ' τις σπαρταριστές περιπέτειες του Έρνεστ με τον Τζιμ Κάρεϊ των φτωχών, τον συγχωρεμένο Τζιμ Βάρνεϊ (αγαπημένη μου εκείνη με το μπάσκετ που παίζει κι ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ). Θα μου πείτε, ποιος νοιάζεται για τα παιδιά; Όντως, αν είστε σαν εμένα πιο κατάλληλη θα ήταν μια εφηβική καφρίλα όπως το Τρελό γουικέντ στου Μπέρνι, το κλασικό Γρανίτα από λεμόνι, το αξέχαστο Ηλεκτρονικό μανούλι ή ο Γόης των 1000 δολαρίων, για να μην αναφέρω τον αλησμόνητο Φέρις Μπιούλερ και τελειώσω τη συζήτηση για πλάκα.

Εντάξει, η Κυριακή ανήκει σε όλους μας. Άρα στην περίσταση θα ταίριαζε και μια ρομαντική κωμωδία (Η γυναικάρα με τα κόκκινα), ένα κοινωνικό που συγκινεί τη μαμά (Ανθισμένες Μανόλιες), ένα δράμα εποχής που πάει με το απογευματινό τσάι (Λογική κι ευαισθησία), μια κλασική φαρσοκωμωδία (Άκρως τρελό κι απόρρητο) ή μια περιπέτεια με πειρατές (εκείνο το παλιό με τον Έρολ Φλιν). Αλλά κι ένα μιούζικαλ (Τραγουδώντας στη βροχή) ή ένα ιστορικό έπος (Ο τελευταίος των μοϊκανών) δε μου φαίνονται καθόλου άκαιρα. Πρέπει όμως κάτι ν' αποκλείσω. Το μόνο που δε σηκώνει αντίρρηση είναι ότι τρώνε πόρτα όλες οι ταινίες όπου δε μιλούν αγγλικά (προφανώς θέλω το Γρανίτα από λεμόνι και τα Νιντζάκια ντουμπλαρισμένα) εκτός ίσως απ' την Αμελί και τους Τροχονόμους του Σεν-Τροπέζ. Κι έτσι όμως το θέμα αποδεικνύεται χαώδες. Επιπλέον, όσο το αναλύω, ανακαλύπτω πράγματα για μένα που καλύτερα να έμεναν στο σκοτάδι, όπως το ότι θα μπορούσα άνετα να θυσιάσω 7 Κυριακές στη σειρά για να δω απ' την αρχή μέχρι το τέλος την επταλογία της Μεγάλης των μπάτσων σχολής. Ένα κυριακάτικο μεσημέρι είναι τελικά κάτι τόσο ουδέτερο που πάει σχεδόν με όλα, οπότε χρειάζεται μια διαφορετική προσέγγιση.

Πριν την επιχειρήσω, όμως, ας βγω απ' τη ντουλάπα του πολιτισμού κι ας παραδεχτώ ότι, αν και σινεφίλ, τα σαββατοκύριακά μου ήταν πάντα αφιερωμένα στ' αθλητικά και συγκεκριμένα σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Το μεσημέρι δε της Κυριακής ή θα έπαιζα μπάλα (αρκετά μικρότερος) ή θα έβλεπα κάποιον αγώνα ή θα έπινα κάπου καφέ (τώρα τελευταία) σχολιάζοντας όσα είχαν συμβεί κι όσα έπονταν. Με ελαφριά λοιπόν την καρδιά, μπορώ ν' απαριθμήσω (με τυχαία σειρά) τις 10 ταινίες που αν έπεφτα επάνω τους στο ζάπινγκ κάποιο κυριακάτικο μεσημέρι θα ξεχνούσα τα σπορ... το λιγότερο για μισή ώρα:

Back to the Future (1,2 & 3): Εύκολα! Η σπουδαιότερη τριλογία στην ιστορία του κινηματογράφου.