Brideshead Revisited: Βρετανικό δράμα εποχής

του Λουκά Τσουκνίδα

Είναι περίεργο, το πώς αυτά τα βρετανικά δράματα εποχής σε κάνουν να βαριέσαι πριν τελειώσουν οι πρώτοι τίτλοι, αλλά αν επιμείνεις μπορεί τελικά να σε απορροφήσουν. Με τους χαρακτήρες τους κυρίως, αφού η υποκρισία και η εγκράτεια των συναισθημάτων της παλιάς βρετανικής ταξικής κοινωνίας, την κάνει πρόσφορο έδαφος για μελέτη διάφορων τύπων ανθρώπου. Όχι ότι στο τέλος δεν παρακαλάς να τελειώσουν, αλλά τουλάχιστον αφήνουν λίγα ερεθίσματα για σκέψη.

Μετά το συμπαθητικό “Becoming Jane”, ο Τζούλιαν Τζάρολντ εμμένει στα κοστούμια του και μεταφέρει στον κινηματογράφο το μυθιστόρημα του Έβλιν Γουόου “Brideshead Revisited”, μια ιστορία που έχει διασκευαστεί παλιότερα και για τη βρετανική τηλεόραση με μεγάλη, απ' ότι λέγεται, επιτυχία. Ο, αναγνωρισμένος πλέον, ζωγράφος Τσαρλς Ράιντερ (Μάθιου Γκουντ) μας αφηγείται την περιπέτειά του με την αριστοκρατική οικογένεια του Λόρδου Φλάιτ (Μάικλ Γκάμπον) απ' την αρχή, τη γνωριμία του με τον συμφοιτητή του Σεμπάστιαν Φλάιτ (Μπεν Γουίσο), μέχρι το τέλος και την επιστροφή του, ως στρατιωτικός, στον τόπο που λειτουργεί ως φόντο για την ιστορία, τη μεγαλειώδη έπαυλη του Μπράιντσχεντ.

Ο Τσαρλς, νέος απ' τη μεσαία τάξη του Λονδίνου, αναπτύσσει μια περίεργη φιλία με τον υπερκινητικό, γεμάτο ζωντάνια γόνο αριστοκρατών, Σεμπάστιαν, που δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να κρύψει την ομοφυλοφιλία του, παρά τα οικογενειακά και κοινωνικά δεδομένα. Όταν επισκέπτεται την πατρική έπαυλη των Φλάιτ, μαγεύεται απ' το τοπίο, τη φθίνουσα αύρα της παλιάς αριστοκρατίας αλλά και την όμορφη αδερφή του Σεμπάστιαν, Τζούλια (Χέιλι Άτγουελ). Γνωρίζει όμως απ' την καλή και τη ρίζα της μυστηριώδους γοητείας των νέων του φίλων, τη δογματική καθολική πίστη που τους επιβάλλει η σιδηρά μητέρα τους Λαίδη Μάρτσμεϊν (Έμα Τόμσον). Ο, κατά συνθήκη άθεος, Τσαρλς περνά το καλοκαίρι μαζί τους, φλερτάροντας και με τα δυο αδέρφια, έχοντας όμως τα μάτια του στον απαγορευμένο καρπό, την ταγμένη σε καθολικό γαμπρό, Τζούλια. Η ρήξη του με τον Σεμπάστιαν τον απομακρύνει απ' το Μπράιτσχεντ, όταν όμως συναντά την Τζούλια υπό νέες συνθήκες, πιστεύει ότι του δίνεται μια νέα ευκαιρία και την αρπάζει απ' τα μαλλιά...
 
[Δείτε το trailer της ταινίας]

Κεντρικό πρόσωπο στην ιστορία είναι ο Τσαρλς Ράιντερ, μέλος της ανερχόμενης μεσαίας τάξης, που εισβάλλει κατά μία έννοια στην εσωστρεφή, καταρρέουσα αριστοκρατία μέσω του φίλου του Σεμπάστιαν. Ο Μάθιου Γκουντ καλείται να παίξει ένα ρόλο αμφιλεγόμενο, του νεαρού καλλιτέχνη που δεν είναι τελείως ξεκάθαρο αν έχει απεκδυθεί των προκαταλήψεων που θα τον έκαναν πιο επιφυλακτικό απέναντι στους νέους φίλους του ή αν είναι απλά ένας άψογος οπορτουνιστής. Άλλωστε, όταν του απευθύνεται η κατηγορία, ούτε ο ίδιος φαίνεται σίγουρος για την απάντηση. Αν και υπερβολικά αποστασιοποιημένος, ο νέος ηθοποιός τα βγάζει τελικά πέρα και καταφέρνει να προκαλεί μ' εναλλαγές τη συμπάθεια, την αμηχανία και την αντιπάθεια.

Γύρω του, τα βλέμματα τραβούν η Έμα Τόμσον με τον πειστικότατο Μπεν Γουίσο, στους ρόλους κλειδιά των ανθρώπων που εκμεταλλεύονται την παθητική στάση (ηθελημένη ή αυθόρμητη;) του Τσαρλς, ψάχνοντας μια βαλβίδα αποσυμπίεσης για τη μεταξύ τους ένταση. Η Χέιλι Άτγουελ πάλι, είναι λιγότερο πειστική απ' τον κινηματογραφικό αδερφό της στο ρόλο της φαινομενικά συγκροτημένης Τζούλια. Είναι όλοι τους πιστοί καθολικοί, αμαρτωλοί και άγιοι, πιστεύουν σε οτιδήποτε εκτός απ' τον εαυτό τους και λογοδοτούν στο Θεό παρά στους άλλους ανθρώπους. Αντίθετα, ο Τσαρλς έμαθε να πιστεύει στον εαυτό του και το δείχνει σε κάθε ευκαιρία, έστω και με την “ύποπτη” άνεσή του. Η σύγκρουση αυτή βρίσκεται στον πυρήνα του καλοδουλεμένου σεναρίου που βοηθά τον Τζάρολντ να στήσει αρκετά καλά τη, μεγάλη σε διάρκεια, ταινία του χωρίς να του βγει και τόσο φλύαρη. Όχι τουλάχιστον, σε ενοχλητικό βαθμό.

Ένα καλό δράμα εποχής με δουλεμένους χαρακτήρες, αλλά επικίνδυνη διάρκεια και απουσία ενός χαρισματικού πρωταγωνιστή.

Βγαίνουν ακόμα: 
*  Το “Hellboy II: The Golden Army” του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, εγγυημένη δράση μπλεγμένη με μαύρο χιούμορ και άψογες εικόνες, σε επίπεδα ανεβασμένα απ' το πρώτο φιλμ.
* Η σύμπραξη των Πατσίνο και ντε Νίρο στο “Righteous Kill” του Τζον Άβνετ, σκηνοθέτη του κάκιστου “88 Minutes”. Το νέο του θρίλερ είναι κάπως καλύτερο, όμως ποντάρει υπερβολικά στη γοητεία των πρωταγωνιστών του παρά στις ικανότητές τους, που μένουν ανεκμετάλλευτες απ' το επιφανειακό σενάριο.
* Η συμπαθητική αυστραλέζικη κωμωδία “Clubland”, το ιδιόρρυθμο “Mr Lonely” του Χάρμονι Κορίν, η αισθηματική κωμωδία “My Mom's New Boyfriend” και το ρωσικό θρίλερ “Cargo 200”.