Son of Rambow: Ψυχαγωγία όπως (θα έπρεπε να θυμόμαστε τα) 80s

του Λουκά Τσουκνίδα

Θεωρώ ότι κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουμε με τη νοσταλγία της δεκαετίας του '80. Κι εγώ τότε μεγάλωσα και θυμάμαι πολλά πράγματα μ' αυτό το διεστραμμένο συνδυασμό αγάπης-χλευασμού και τη θολούρα που τα κάνει να φαίνονται καλύτερα απ' ότι ήταν, αλλά φτάνει. Ειδικά όταν η νοσταλγία εκφράζεται από ανθρώπους που δε θυμούνται τίποτε πριν απ' το '87, που κάνουν τόση φασαρία για τρία μηδαμινά χρόνια (τα χειρότερα πιθανότατα) κι επιδεικνύουν τόσο ζήλο ώστε να συμπεριληφθούν έστω και σαν επιλαχόντες σ' αυτή την τυχερή γενιά των έιτιζ, αηδιάζω. Το αποτέλεσμα είναι να μας έχουν πάρει χαμπάρι κι οι ευρωπαίοι, καθώς απολιθώματα τραγουδιστών ξυπνούν απ' τον τάφο τους κι έρχονται για συναυλίες ενώ οι λέξεις ντίσκο-μπαρ αναβοσβήνουν ακόμα σε διάφορα καλοκαιρινά θέρετρα.

Προφανώς, υπάρχει και καλώς εννοούμενη νοσταλγία, εκείνη που προκαλεί τη δημιουργική διαδικασία αντί για την παθητική συμμετοχή σε ομαδικές παρακρούσεις τύπου “βρήκες εισιτήριο για τη Μαντόνα;” Το “Son of Rambow” του Γκαρθ Τζένινγκς είναι μια νοσταλγική ταινία άνευ ψευτοσυγκίνησης τύπου “παλιά ήταν καλά”, που σχεδόν μ' έκανε ν' ανακαλέσω την άποψή μου για ποινικοποίηση της εϊτιζολαγνείας.

Κεντρικοί χαρακτήρες είναι δυο μικρά παιδιά της βρετανικής επαρχίας, την εποχή που στις αίθουσες δεσπόζει η πρώτη περιπέτεια του Τζον Ράμπο. Ο Γουίλ Πράουντφουτ είναι ορφανός από πατέρα και μεγαλώνει σ' ένα βαθιά θρησκευόμενο περιβάλλον, μακριά από τους πειρασμούς της τηλεόρασης ή του σινεμά. Μοναδική του φυγή τα κείμενα και τα σκίτσα του, που μαρτυρούν και την αχαλίνωτη φαντασία του. Ο Λι Κάρτερ απ' την άλλη, επίσης ορφανός από πατέρα, ζει με τον αδερφό του στο σπίτι του πατριού τους, που μαζί με τη μάνα τους λείπουν συνήθως κάπου στην Ευρώπη. Είναι ατίθασος στο σχολείο αλλά υπηρετεί με αυταπάρνηση την επιχείρηση πειρατικών ταινιών του μεγάλου αδερφού, με αντάλλαγμα τη χρήση του βίντεο-εξοπλισμού του.

Μια μέρα, ο Γουίλ βγαίνει εκτός τάξης γιατί του απαγορεύεται να δει ακόμα και εκπαιδευτικό ντοκιμαντέρ στο σατανικό κουτί, ενώ ο Λι αποβάλλεται γιατί παίζει μ' ένα μπαλάκι του τένις εν ώρα μαθήματος. Στο διάδρομο συναντιούνται επεισοδιακά και μέσα απ' τις συγκυρίες, ο Γουίλ βλέπει για πρώτη φορά σινεμά, την πειρατική κόπια του “Rambo: First Blood”. Παθιάζεται αμέσως με τις εικόνες δράσης κι υπόσχεται να βοηθήσει τον Λι στο μεγάλο κινηματογραφικό του όραμα για το διαγωνισμό νεανικών ταινιών του BBC, το “Γιο του Ράμπο”...

[Το trailer της ταινίας]

Ο Γκαρθ Τζένινγκς, κατάφερε να προχωρήσει το προσωπικό του αυτό πρότζεκτ, μετά την επιτυχία του “Hitchhiker's Guide to the Galaxy” και προφανώς βασίζεται στη δική του εμπειρία από 'κείνη την, αθώα για τους ερασιτέχνες κινηματογραφιστές, εποχή. Παίρνει δύο παιδιά με τελείως διαφορετικές προσωπικότητες, ανατροφή και τρόπο ζωής και τους δίνει δύο κοινά σημεία. Την έλλειψη δυνατού πατρικού προτύπου και την αγάπη τους για τη μυθοπλασία. Το θράσος τους να περάσουν από τη θέση του θεατή στη θέση του δημιουργού είναι αυτό που οδηγεί την πλοκή παραπέρα, που τους κάνει ν' ανακαλύψουν πράγματα για τον εαυτό τους και τη σχέση τους με τις οικογένειές τους και τους άλλους.

Σφήνα στη ροή των δύο ταινιών, αυτής που παρακολουθούμε κι αυτής που γυρίζουν τα παιδιά, μπαίνει μια υποπλοκή που αποτελεί τη χλευαστική ματιά του Τζένινγκς στα ιερά έιτιζ. Ο γάλλος επισκέπτης-μαθητής Ντιντιέ Ρεβόλ, είναι σούπερ-κουλ κι εξωτικός και γρήγορα αποκτά ένα τσούρμο από κολαούζους, συμμαθητές των παιδιών. Οι υπασπιστές του μιμούνται το ντύσιμο, τις κομμώσεις και τις μανιέρες του και οργανώνουν μαθήματα γαλλικού φιλιού για τις συμμαθήτριές τους. Όταν ο σταρ μαθαίνει ότι κάποιοι κάνουν ταινία θέλει να γίνει πρωταγωνιστής, που είναι και τ' όνειρό του. Η εισβολή αυτή φέρνει ανακατωσούρα στους δυο δημιουργούς κι η ταινία του Λι φεύγει πλέον απ' τον έλεγχό του, πριν αποδειχθεί ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό.

Οι σκηνές όπου η φαντασία του νεαρού Γουίλ καλπάζει είναι σε μορφή ανιμέισιον και βγάζουν ατμόσφαιρα Γκοντρί και οι ευφάνταστες πατέντες των μικρών στα γυρίσματα αποθεώνουν την πολυμήχανη φύση, απαραίτητη για τον επίδοξο κινηματογραφιστή. Αισθητικά και τεχνικά η ταινία είναι άψογη, ενώ ερμηνευτικά αναδεικνύει δυο πολύ καλούς μικρούς ηθοποιούς, τον Μπιλ Μίλνερ και τον Γουίλ Πάουλτερ.

Μια πολύ καλή δουλειά για την παιδική ηλικία, λίγο κωμωδία λίγο δράμα, αλλά πάνω απ' όλα ψυχαγωγία.

Βγαίνουν ακόμα:
- Το “Wanted” του ρώσου Μάικλ Μπέι, Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ. Ρεσιτάλ ευφάνταστης ψηφιακής δράσης, που αποζημιώνει πλήρως για τη χαλαρότητα της πλοκής. Ο Τζέιμς Μάκαβοϊ δίνει ψυχή σ' ένα κεντρικό χαρακτήρα που, κανονικά, είναι τελείως χάρτινος ενώ η Αντζελίνα Τζολί κι ο Μόργκαν Φρίμαν θα μπορούσαν να στείλουν σωσίες τους στα γυρίσματα.
- Το δραματικό μονόπλανο του Σπύρου Σταθουλόπουλου “PVC-1”, πιο πολύ πόζα παρά ουσία, η επανέκδοση του εξαιρετικού “Manhattan” του Γούντι Άλεν και το ισπανικό θρίλερ τρόμου “Aparecidos”.

Όλες οι Ταινίες