Definitely, Maybe: Η ρομαντική κομεντί του καλοκαιριού

του Λουκά Τσουκνίδα

Ο Ράιαν Ρέινολντς είναι ένας απ' τους ηθοποιούς που μου φτιάχνουν τη μέρα σε ό,τι ταινία και να παίξουν. Κι είναι απ' τις φάτσες εκείνες, που μπορούν εύκολα να δημιουργήσουν την κατάλληλη χημεία με κάποια όμορφη νεαρή ηθοποιό και να κάνουν μια απλή ρομαντική κομεντί πολύ πιο γοητευτική και πολύ λιγότερο γλυκανάλατη, απ' ό,τι ορίζει το εγχειρίδιο κατασκευής ρομαντικών κομεντί. Τι μπορεί όμως να κάνει ένας τριαντάρης ζεν-πρεμιέ όταν πρέπει να κρατήσει τη θέση του απέναντι σ' ένα απ' τα πιο αξιαγάπητα και ταλαντούχα παιδιά-ηθοποιούς που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια; Μια ευθεία σύγκρουση με την ακαταμάχητη χαριτωμενιά ενός χαρισματικού παιδιού θα μπορούσε να τον καταστρέψει για πάντα. Πόσο μάλλον όταν αυτό το παιδί είναι η Άμπιγκεϊλ Μπρέσλιν, η Little Miss Sunshine αυτοπροσώπως.

Το Definitely, Maybe του άσημου Άνταμ Μπρουκς, δείχνει απ' τους τίτλους ακόμα ότι θα μας κάνει να νιώσουμε όμορφα, όχι όμως χωρίς κάποιες αναπάντεχες εξελίξεις. Ο Γουίλ Χέις (Ράιαν Ρέινολντς) χαζεύει στο γραφείο του τα χαρτιά του διαζυγίου κι όπως κάθε Τετάρτη, ξεκινά να πάρει την κόρη του Μάγια (Άμπιγκεϊλ Μπρέσλιν) απ' το σχολείο για να περάσουν τη μέρα μαζί. Στο δρόμο φορά τ' ακουστικά του και μας ανακοινώνει ότι έχει το τέλειο τραγούδι γι' αυτή τη βόλτα. Πατά το play και μια τραχιά φωνή βγαίνει απ' τα ηχεία: Bitches, you can kiss my... Πριν ολοκληρωθεί όμως ο στίχος, ο Γουίλ πατά το next: Οχι αυτό το τέλειο τραγούδι.

Φτάνοντας στο σχολείο ανακαλύπτει ότι η τάξη της κόρης του μόλις έχει ολοκληρώσει ένα πολύ πρόωρο μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, όπου διάφορες δύσκολες έννοιες έχουν καρφωθεί στο μυαλό των παιδιών. Καθώς προσπαθεί να εξηγήσει τ' ανεξήγητα στη γεμάτη ερωτήσεις Μάγια, το θέμα του διαζυγίου έρχεται στο προσκήνιο. Η μικρή θέλει να μάθει πώς γνωρίστηκαν οι γονείς της και να σιγουρευτεί ότι δεν ήταν “ατύχημα” κατά τη διάρκεια μιας “πρόβας”, όπως ονομάζει λίγο πριν ο Γουίλ τις σεξουαλικές σχέσεις που δεν οδηγούν σε τεκνοποίηση, για να βγει απ' τη δύσκολη θέση. Όταν ο δόλιος πατέρας βλέπει ότι δεν μπορεί ν' αποφύγει την κουβέντα, λέει στη μικρή ότι θα της πει την ιστορία όλων των γυναικών της ζωής του με αλλαγμένα ονόματα κι εκείνη θα πρέπει ν' ανακαλύψει ποια απ' όλες είναι η μητέρα της. Η μικρή ενθουσιάζεται με την ιδέα κι η αφήγηση ξεκινά...

[Το trailer της ταινίας]

Ο Μπρουκς έχει να κινηματογραφήσει μια ιστορία με πολλά πρόσωπα και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και προφανώς γνωρίζει πολύ καλά τι είδους παγίδες κρύβει αυτό το πλάνο. Πρώτη και μεγαλύτερη, “η φωνή”. Η εκτενής χρήση του εκτός-πλάνου αφηγητή, έχει καταστρέψει στο παρελθόν πολλές καλές ιδέες και νομίζω πως θα συνεχίσει να το κάνει όσο κάποιοι επιμένουν, από τεμπελιά, να υπερτιμούν το συγκεκριμένο εργαλείο. Ο Μπρουκς αποδεικνύεται εργατικός κι εκμεταλλεύεται τη χημεία μεταξύ Γουίλ και Μάγια ώστε να μεταφέρει το σημείο του ενδιαφέροντος απ' την ίδια την αφήγηση στο παιχνίδι που παίζουν οι δυο τους, όπου η μικρή κι εμείς μαζί της, πρέπει να μαντέψει ποια είναι η μητέρα της. Εντωμεταξύ, παρακολουθούμε τον Γουίλ να μεγαλώνει κι από ιδεαλιστής σε σχέσεις και πολιτική να γίνεται πιο επιφυλακτικός αλλά σε καμία περίπτωση κυνικός, που είναι πολύ της μόδας τελευταία. Δε θα μπορούσε άλλωστε, όταν οι εμπειρίες που μας αφηγείται, ευχάριστες και δυσάρεστες, του έδωσαν μια τέτοια συμπρωταγωνίστρια στη ζωή.

Μαζί με τον άνετο σε τέτοιους ρόλους Ράιαν Ρέινολντς και την άψογη Άμπιγκέιλ Μπρέσλιν, στο πολύ όμορφο αποτέλεσμα συνεισφέρουν τα μέγιστα, η γοητευτική Ρέιτσελ Βάις, η ερωτεύσιμη Ίσλα Φίσερ, ο αγέραστος Κέβιν Κλάιν και η γλυκύτατη Ελίζαμπεθ Μπανκς. Το σενάριο του Μπρουκς είναι γεμάτο από τετ-α-τετ και χαριτωμένες ανταλλαγές απόψεων μεταξύ των δύο φύλων, αβίαστο “καθαρό” χιούμορ κι επιφανειακές, αλλά αστείες, πολιτικές αιχμές εδώ κι εκεί. Με τη σκηνοθεσία του δε, κάνει τις δυο περίπου ώρες και το χρονικό πήγαιν' έλα ευχάριστα χωρίς ν' αδικήσει κανέναν απ' τους πολλούς χαρακτήρες του.

Δεν ξέρω με τι διάθεση πηγαίνει κανείς σινεμά αυτήν την περίοδο, αλλά αν η φράση “ευχάριστη καλοκαιρινή ταινία” σημαίνει κάτι, το Definitely, Maybe είναι σίγουρα μια τέτοια. Ίσως...

Βγαίνουν ακόμα: 
- Η γαλλική περιπέτεια στην εποχή του 2ου Παγκοσμίου “Les femmes de l'ombre” με τις πέντε όμορφες πρωταγωνίστριες να προσπαθούν να πείσουν για πρακτόρισες των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών σε αποστολή αυτοκτονίας. Καλογυρισμένο αλλά τραβηγμένο απ' τα μαλλιά. 
- Η κακή γαλλική μεταφορά ενός βιβλίου της Άγκαθα Κρίστι, “L'Heure Zero”, το αμερικάνικο θρίλερ τρόμου “The Ruins”, ο νέος εξευτελισμός του Έντι Μέρφι “Meet Dave” και το ισπανικό δράμα “Yo”. 
- Η επανέκδοση του κλασικού φιλμ του Ρενέ Κλεμάν “Γυμνοί στον ήλιο” απ' το 1960, μεταφορά μιας περιπέτειας του Τομ Ρίπλεϊ, διάσημου ήρωα της Πατρίσια Χάισμιθ.