London to Brighton: Ψυχογράφημα υπό μορφή θρίλερ

του Λουκά Τσουκνίδα

Ακόμα και η μαφία, για να λειτουργήσει αποδοτικά, βασίζεται σ' έναν εσωτερικό κώδικα ηθικής. Όποιος τον σπάσει σπάει κι έτσι διασφαλίζεται η τάξη μέσα απ' το χάος. Οι αναλώσιμοι σε κάθε περίπτωση είναι οι αδύναμοι, εκείνοι δηλαδή που θα βάλουν το τομάρι τους πάνω απ' τον κώδικα. Μια κίνηση λιποψυχίας, που τους κάνει να εκπέσουν μπροστά στα μάτια των δυνατότερων και να χάσουν την πολύτιμη προστασία. Ο πρωτάρης βρετανός Πολ Άντριου Ουίλιαμς γράφει και σκηνοθετεί το “London to Brighton”, ένα θρίλερ που διαδραματίζεται στο χώρο του υποκόσμου και θίγει, εμμέσως, το παραπάνω θέμα.

Η Κέλι είναι μια γυναίκα του δρόμου. Μαζί με την δωδεκάχρονη Τζοάνα που έχει φύγει απ' το σπίτι, τρέχουν κυνηγημένες από κάποιον. Ο Ντέρεκ είναι ο νταβατζής της Κέλι. Είχε αναθέσει στις δυο τους μια πολύ βρώμικη κι επικίνδυνη δουλειά όπου κάτι πήγε τελείως λάθος. Ο, θιγμένος, Στιούαρτ Άλεν αναθέτει στον Ντέρεκ και τον Τσαμπ να βρουν τα κορίτσια και να του τα παραδώσουν με αντάλλαγμα τη ζωή τους. Εκείνοι τα καταφέρνουν. Έτσι όμως, βρίσκονται όλοι τους στο έλεος, ή μάλλον στην κρίση, ενός ψυχρού γκάνγκστερ...

[Το trailer της ταινίας]

Βασικό στοίχημα σε μια ταινία όπου ο κίνδυνος που διατρέχουν οι χαρακτήρες αποκαλύπτεται σταδιακά, είναι να μας πείσει να νοιαστούμε για την τύχη τους. Η Κέλι και η Τζοάνα είναι οι προφανείς ηρωίδες, οι δυο κοπέλες που ως θύματα των καταστάσεων, τις βλέπουμε εξαρχής με αβίαστη συμπάθεια. Ο Ουίλιαμς χτίζει πολύ όμορφα τη σχέση τους, καθώς οι μοίρες τους δένονται λόγω ενός σοκαριστικού περιστατικού. Η πόρνη κάνει λάθος κίνηση αρχικά, αλλά όταν της παρουσιαστεί μια τελευταία ευκαιρία να εξιλεωθεί την αρπάζει χωρίς δεύτερη σκέψη. Η μικρή είναι ο μοχλός των εξελίξεων, μπλέκεται και τους μπλέκει όλους με την αφέλειά της κι όταν οι ενήλικοι προσπαθούν να της αποδόσουν ευθύνες, αυτές ανακλώνται κι επιστρέφουν επάνω τους ως τιμωρία. Η Λορέιν Στάνλεϊ κι η Τζώρτζια Γκρουμ είναι εξαιρετικές στους κεντρικούς ρόλους, όπως και το υπόλοιπο καστ της ταινίας.

Ο Ντέρεκ και το τσιράκι του απ' την άλλη, είναι ψιλικατζήδες και ψευτογκανγκστερίσκοι, γι' αυτό γίνονται μακράν πιο συμπαθείς απ' τον άκαμπτο, φανερά αδίστακτο εντολοδόχο τους. Ο τελευταίος έρχεται στο μικρόκοσμό τους απ' το πουθενά, εξαιτίας μιας λάθος κίνησης, παίρνοντας το ρόλο του απόλυτου κριτή. Ένα ρόλο τον οποίο επιζητούμε, αλλά συχνά φοβόμαστε ν' αναλάβουμε. Ουσιαστικά, ενώ όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για τα πράγματα, το τίμημα είναι διαφορετικό για όσους την αναλαμβάνουν και για όσους, εν τέλει, κάνουν την πάπια. Το δόλωμα στήνεται αριστοτεχνικά για το θεατή, που αναγκάζεται να βιώσει τελείως διαφορετικά το τέλος των γεγονότων.

Χωρίς κινήσεις εντυπωσιασμού, το σενάριο κι η σκηνοθεσία του Ουίλιαμς, συντελούν σ' ένα θρίλερ που, πέρα απ' την κλιμάκωση της αγωνίας για το τέλος των πρωταγωνιστών, διαθέτει ρυθμό και την απαραίτητη συντομία. Έχει σαφές δεύτερο επίπεδο και λέει αυτό που θέλει να πει με λίγα λόγια και σκηνές, καλύπτοντας τα κενά με διαδοχικά μικρά φλας μπακ που δεν κουράζουν καθόλου. Όσο για τη φωτογραφία, η κλασσική βρετανική αστική μουντάδα και τα πλάνα με την κάμερα στο χέρι, αποτελούν ένα εντελώς προβλέψιμο στιλ και δεν προσθέτουν τίποτε παραπάνω στο αποτέλεσμα, που στέκεται τελικά μια χαρά.

Το “London to Brighton” είναι μια καλή μελέτη χαρακτήρων, κρυμμένη πίσω απ' το μανδύα του περιθωριακού θρίλερ. Όντας μάλιστα βασισμένη σε αρχέτυπα, υπερβαίνει εύκολα τα στενά όρια της βρετανικής κοινωνίας.

Βγαίνουν ακόμα:
- Το πολύ καλό αραβοϊσραηλινό δράμα “The Lemon Tree”, η καινούργια ταινία του Κλοντ Σαμπρόλ “La Fille coupee en deux”, το αμερικάνικο ερωτικό θρίλερ “Deception” με τους Γιούαν Μαγκρέγκορ και Χιου Τζάκμαν, το ριμέικ τρόμου “Rec”, το μιούζικαλ του Κριστόφ Ονορέ “Les Chansons d`Amour” κι η επανέκδοση ενός ντοκιμαντέρ του 1982, του “Mourir a 30 ans”.

Όλες οι Ταινίες