The incredible Hulk: Ρυθμός και δράση από έναν... τίμιο υπερήρωα

του Λουκά Τσουκνίδα

Η διαχείρηση θυμού είναι τελικά πολύ μεγάλο πράγμα. Ειδικά όταν, αν αφεθείς, γίνεσαι πράσινος και πρήζεσαι ολόκληρος σαν τον Απίθανο Χουλκ. Τελευταία όμως, νομίζω πως έχω βρει τη λύση. Όταν αρχίσω να βράζω, στήνομαι μπροστά στην οθόνη, παρακολουθώ αμίλητος “Fashion TV Lingerie” για μισή ωρίτσα κι όλα έρχονται στη θέση τους.

Για τον Μπρους Μπάνερ (Έντουαρντ Νόρτον) πάλι, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Τα στρατιωτικά πειράματα στα οποία έλαβε μέρος δεν πήγαν κατ' ευχήν κι έτσι βρέθηκε φορέας μιας μορφής της ασθένειας των ακτινών Γάμμα, που δεν είναι θανατηφόρα για τον ίδιο, αλλά για όποιον αποφασίσει παίξει με τα νεύρα του... Εμείς τον συναντούμε στη Βραζιλία, όπου κρύβεται απ' τον αμερικάνικο στρατό, ενώ παράλληλα επικοινωνεί με κρυπτογραφημένα μυνήματα μ' έναν επιστήμονα που ίσως έχει τις γνώσεις για να τον θεραπεύσει.

Ο Σάμουελ Στερνς (Τιμ Μπλέικ Νέλσον) είναι ο άνθρωπός του αλλά χρειάζεται περισσότερα στοιχεία, τα οποία βρίσκονται πίσω στην Αμερική. Εντωμεταξύ, ο στρατηγός Θαντέους Ρος (Γουίλιαμ Χαρτ) συγκεντρώνει μια επίλεκτη δύναμη με αρχηγό τον βετεράνο Εμίλ Μπλόνσκι (Τιμ Ροθ) και εντοπίζει τον Μπάνερ στις φαβέλες. Εκείνος ξεφεύγει, βρίσκει τον Στερνς και την παλιά του αγάπη, την Δρ Μπέτι Ρος (Λιβ Τάιλερ), αλλά όλοι μαθαίνουν πλέον για την ύπαρξη του Χουλκ. Ο Μπλόνσκι κι ο Στερνς γοητεύονται απ' την ωμή δύναμη ενώ ο στρατηγός θέλει να τη θέσει στην υπηρεσία της εθνικής ασφάλειας. Ο Μπάνερ έχει μια ευκαιρία να θεραπευτεί. Οι συνθήκες όμως, τον θέτουν μπρος σ' ένα μεγάλο δίλημμα...

[Το trailer της ταινίας]

Δεν έχω δει την ταινία του Ανγκ Λι με τον Έρικ Μπάνα κι έτσι δεν πρόκειται να συγκρίνω αυτήν του Λουί Λετεριέ μ' εκείνη. Ο Λι είναι σίγουρα πιο ικανός κι ευέλικτος, μεταξύ των κινηματογραφικών ειδών, σκηνοθέτης, όμως δεν με ενέπνευσε ότι μπορεί ν' ανταποκριθεί στις απλές, βασικές απαιτήσεις μιας μεταφοράς από σουπερηρωικά κόμιξ. Άσχετα με τη δική μου προκατάληψη, εκείνο το “Hulk” δεν πήγε καλά κι έτσι οι ιθύνοντες αποφάσισαν ν' αρχίσουν απ' την αρχή, με νέο πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη που να ξέρει από εκρήξεις. Ο Λετεριέ είναι υπεύθυνος για τα δυο “Transporter” και το “Danny the Dog”, πραγματικά κακές ταινίες με πολύ καλή, όμως, αίσθηση της δράσης. Με τον Έντουαρντ Νόρτον βιτρίνα και την πρόσφατη αποτυχία για οδηγό, δε θα μπορούσαν να χάσουν.

Ο Νόρτον λοιπόν, ιδιαίτερα ικανός στο να εκφράζει με το πρόσωπο του πόνο κι εσωτερική σύγκρουση χωρίς θεατρινίστικες υπερβολές, είναι ο τέλειος Μπρους Μπάνερ. Πείθει και ως πρώην επιστήμονας και ως νυν φυγάς, κάτι που είναι απαραίτητο για να συμβιβαστούν οι εξωφρενικές αντιφάσεις ενός σουπερηρωικού σεναρίου. Δίπλα του, η πανέμορφη Λιβ Τάιλερ, παρηγορητική στον απλοϊκό (παραμυθένιο) της ρόλο ως αγαπημένη του φρικιού και κόρη του διώκτη του (του στρατηγού Ρος). Ο Γουίλιαμ Χαρτ κι ο Τιμ Μπλέικ Νέλσον (ο κακός, πιθανότατα, του επερχόμενου σίκουελ) δικαιώνουν κι αυτοί το κάστινγκ και μόνο ο Τιμ Ροθ, με το πλαδαρό του κορμί, δεν πείθει για 39χρονος βετεράνος των ειδικών δυνάμεων. Η φάτσα του βέβαια είναι άλλο θέμα, μοχθηρός, εγωιστής κι απείθαρχος (και μη προβλεπόμενα αξύριστος), όπως πρέπει για εκείνον που θα εξελιχθεί στον αντίπαλο του Χουλκ με το όνομα The Abomination...

Το σενάριο είναι φυσικά προβλέψιμο, αλλά καθόλου φλύαρο ή ηθικολογικό, υπηρετώντας απ' την αρχή τον ήρωά του, το ρυθμό και τη δράση. Η μάχη με τον Abomination είναι αρκετά μεγάλη (πιο χορταστική από την τελική αναμέτρηση στο Ironman) και τα 3D γραφικά κινούνται σχεδόν τέλεια, όχι όμως σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ο Λετεριέ έχει κάνει σίγουρα την καλύτερη δουλειά του μέχρι τώρα κι ίσως ν' αναλάβει και το επόμενο. Το σίγουρο είναι ότι οι εταιρείες έμαθαν πολλά από τις αποτυχίες τους κι έτσι οι μεταφορές από κόμικς γίνονται όλο και πιο πιστές στο είδος της κινηματογραφικής περιπέτειας στο οποίο φυσιολογικά ανήκουν.

Όπως και μια άλλη πρόσφατη ταινία, το “Hulk” στοχεύει σ' ένα συγκεκριμένο κοινό, χωρίς όμως να καταχράται την απήχησή του ή το μέσο του κινηματογράφου. Μ' άλλα λόγια δεν προσπαθεί να κρύψει τις εγγενείς αδυναμίες του ενώ εκμεταλλεύεται στο μέγιστο τα δυνατά του σημεία. Αυτογνωσία.



Βγαίνουν ακόμα: 
- Το “Paris” του Σεντρίκ Κλαπίς, μια ταινία με πρωταγωνίστρια την ίδια την πόλη του φωτός και συμπρωταγωνιστές πολλούς καλούς γάλλους ηθοποιούς σε ρόλους που μπλέκονται μεταξύ τους, αν και δεν αναπτύσσονται ισόποσα. Πολύ όμορφη φωτογραφία αλλά και φιλόδοξο σενάριο, αφού κάποια σημαντικά θέματα θίγονται ελαφρά και μένουν στο μακρινό φόντο. 
- Το “Lars and the Real Girl” με τον Ράιαν Γκόσλινγκ να φέρνει εις πέρας ακόμη έναν πολύ απαιτητικό ρόλο σε μια ιδιαίτερη ταινία, πικρή κι αισιόδοξη μαζί. 
- Ο Μάικλ Νάιτ Σιάμαλαν έχει χάσει τελειωτικά το άγγιγμά του. Αν και το “The Happening” είναι κάπως καλύτερο απ' την περσινή του παταγώδη αποτυχία (Lady in the Water), παραμένει κάτι σαν κακέκτυπο Β-ταινίας, βασισμένης σε ανέκδοτο διήγημα του ατάλαντου αδερφού του Στίβεν Κινγκ. Παιδαριώδης οικολογική τρομολαγνεία και διάλογοι εγχειριδίου για σεισμοπροστασία. Απορώ τι του βρίσκουν οι παραγωγοί. 
- Το δράμα του Βόλκεν Σλέντορφ “Ulzhan” και τρείς επανεκδόσεις: Το “Picnic at Hanging Rock” του Πίτερ Γουέιρ, το γαλλικό ντοκιμαντέρ “Mourir a 30 ans” και “Οι Παράνομοι” του Νίκου Κούνδουρου.
Δείτε πού παίζονται οι ταινίες...