Miss Pettigrew lives for a day: Η θεατρικότητα στην κωμωδία

του Λουκά Τσουκνίδα

Η έννοια του μεσοπολέμου είναι πολύ ενδιαφέρουσα για όσες χώρες μπλέχτηκαν και στους δυο Παγκόσμιους. Αντίθετα έχει τελείως διαφορετικό ενδιαφέρον για την Ελβετία. Εκείνες οι χώρες λοιπόν βρέθηκαν να επανακάμπτουν από μία καταστροφή μόνο και μόνο για να πέσουν σε μία μεγαλύτερη. Η λάμψη και η ευφορία της περιόδου αυτής μοιάζει τώρα με τεράστια αυταπάτη. Ο πόλεμος ήταν εκεί, έτοιμος να ξεσπάσει, αλλά κανείς δεν ήθελε να τον δει αφού και στο Βερολίνο το ίδιο, μεγαλύτερη σημασία φαίνεται να είχαν τα καλλιτεχνικά δρώμενα και τα πάρτι των διανοούμενων. Στην Ελβετία πάλι...

Μ' αυτή την αντίφαση στο φόντο, στήνουν την ταινία τους οι Μπαράτ Ναλιούρι, Σάιμον Μπόφοϊ και Ντέιβιντ Μαγκί, τονίζοντας τη ματαιότητα όσων οι πρωταγωνιστές κυνηγούν με λιγότερη ή περισσότερη προσήλωση. Βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα της εποχής, δια χειρός Γουίνιφρεντ Γουότσον, το “Miss Pettigrew lives for a day” είναι μια θεατρικού τύπου κωμωδία, μικρή για τα πομπώδη γούστα της εποχής μας αλλά απόλυτα ανταποδοτική για όσους γελούν εύκολα και για τους οπαδούς της πανέμορφης Έιμι Άνταμς.

Στο Λονδίνο λοιπόν του μεσοπολέμου (κλισέ;), η Γουίνεβιρ Πέτιγκρου (Φράνσις Μακντόρμαντ), μια γκουβερνάντα που έχει χάσει τη δουλειά της, βρίσκεται σ' ένα πολυτελές διαμέρισμα για συνέντευξη. Η λιτή εμφάνισή της έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το χώρο και την, κατά συνθήκη, οικοδέσποινα (Έιμι Άνταμς), μια αμερικανίδα επίδοξη σούπερσταρ της αγγλόφωνης σόουμπιζ, ονόματι (καλλιτεχνικώς φυσικά) Ντελίσια Λαφός. Αν και αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει σχέση με τα δρώμενα, η χαριτωμένη αφέλεια της μικρής και η ανάγκη της για άμεση βοήθεια με τα μπλεγμένα γκομενο-επαγγελματικά της κρατούν τη Γκουίνεβιρ δίπλα της, μέχρι τουλάχιστον να περάσει η κρίση.

Η στάρλετ όμως είναι χειμαρρώδης και παρασέρνει την απελπισμένη οικονομικά γυναίκα μαζί της, στον λαμπερό κόσμο των υψηλών δημοσίων σχέσεων. Σε μια επίδειξη εσωρούχων, η Γκουίνεβιρ γνωρίζει τον σχεδιαστή (Κίραν Χάιντς) τους, ο οποίος προσπαθεί να απεμπλακεί από έναν αρραβώνα με τη γλοιώδη διευθύντρια του οίκου μόδας (Σίρλεϊ Χέντερσον). Όσο όμως συμβουλεύει την Ντελίσια στα ερωτικά της σκιρτήματα, τόσο ανακαλύπτει κι εκείνη τη σπίθα για ζωή, που νόμιζε πως είχε χάσει...

[Το trailer της ταινίας]

Το χιούμορ της ταινίας του Ναλιούρι, είναι σίγουρα παλιομοδίτικο και θυμίζει έντονα θεατρικό έργο, καθώς βασίζεται στο τάιμινγκ και στα περάσματα των ηθοποιών μέσα κι έξω από σχεδόν σταθερά σκηνικά. Αυτό δεν αναιρεί τη φρεσκάδα του, που οφείλεται στο καλογραμμένο και συγκρατημένο συναισθηματικά σενάριο. Οι μελό στιγμές και τα “μαθήματα ζωής”, δεν κυριαρχούν ποτέ στην οθόνη, συμπληρώνουν αντί να καπελώνουν το βασικό στόχο που είναι η κωμωδία. Ο σκηνοθέτης πάλι, στήνει πολύ όμορφα την ατμόσφαιρα, θυμίζοντάς μας κατά διαστήματα ότι ο πόλεμος “ψήνεται” χωρίς να βαραίνει το, αφελώς φυσικά, χαρούμενο κλίμα της ταινίας.

Όμως όλ' αυτά δουλεύουν και για έναν ακόμα πολύ σημαντικό λόγο, που είναι οι ηθοποιοί. Πρωταγωνιστές και καρατερίστες, περιφέρονται άψογα και με άνεση στους χώρους του φιλμ, τιμώντας πιθανώς τη θεατρική παιδεία τους και δίνοντας ψυχή στο σενάριο των Μπόφοϊ και Μαγκί. Η Έιμι Άνταμς είναι χαρισματική, πανέμορφη και τελείως πειστική ως στάρλετ της εποχής, με την δήθεν άγνοια της σεξουαλικότητάς της να τρελαίνει τους μνηστήρες. Δίπλα της, η Φράσις Μακντόρμαντ κι ο Κίραν Χάιντς, αποτελούν το ζευγάρι με την πιο προσγειωμένη έλξη, το αντίβαρο στην ανεξέλεγκτη ερωτική διάθεση της Ντελίσια, την οποία μοιράζει μεταξύ τριών ανδρών με μικρή αλλά γλαφυρή παρουσία στο έργο (Μαρκ Στρονγκ, Λι Πέις, Τομ Πέιν). Πολύ καλή είναι και η “κακιά” της υπόθεσης, Σίρλεϊ Χέντερσον, που όντας η αντίζηλος της Γουίνεβιρ, καταφέρνει κάπου κάπου σε συνεργασία με τη Μακντόρμαντ, να στείλει την Άνταμς στο φόντο.

Νομίζω τελικά πως η χημεία μεταξύ όλων αυτών, κάτι αντίστοιχο ενός θιάσου που είναι συνέχεια μαζί δηλαδή, δίνει πρόσθετη γοητεία σ' αυτη τη σεμνή, αστεία μα κατά τ' άλλα απλοϊκή ταινία.

Βγαίνουν ακόμα:
- Το κακοπαιγμένο (έλεος με τον Κιάνου) και κακογραμμένο (κρίμα για την εμπλοκή του Τζέιμς Έλροϋ) αστυνομικό νουάρ “Street Kings” και η ρομαντική κωμική περιπέτεια “Fool's Gold” που προσπαθεί να σωθεί με την τυποποιημένη γοητεία του Μάθιου Μακόνεχι, τη γλυκύτητα της Κέιτ Χάντσον και τη χημεία μεταξύ των δύο. Δεν τα καταφέρνει.
- Το δράμα γύρω απ' το πρώτο ξέσπασμα του AIDS “Les Temoins” του Αντρέ Τεσινέ. Καλοπαιγμένο αλλά καθόλου πρωτότυπο κι αναμενόμενα βαρύ. Η ταινία μυστηρίου του Αλέν Κορνό “Le Deuxieme Souffle” με τον Ντανιέλ Οτέιγ και τη Μόνικα Μπελούτσι και το οικογενειακό δράμα “Le Renard et l'Enfant” του Λικ Ζακέ.
- Η επανέκδοση του “Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται” του Ζιλ Ντασέν και τα ντοκιμαντέρ “Elle s'appelle Sabine” και “Περιουσιακά Στοιχεία” (για τον Νικηφόρο Βρεττάκο).

Όλες οι Ταινίες