In Bruges: Μαύρη κωμωδία με φόντο μια μεσαιωνική πόλη

του Λουκά Τσουκνίδα

Μιας κι ο κινηματογράφος είναι μεταξύ άλλων εικόνα, είναι συχνό φαινόμενο αυτή να γίνεται πρωταγωνίστρια και να κλέβει την παράσταση απ' τους ανθρώπους. Επεκτείνοντας αυτήν την παραδοχή, σε κάποιες ταινίες, η εικόνα χρίζει πρωταγωνιστές συγκεκριμένους τόπους ή πόλεις. Ο βρετανός θεατρικός συγγραφέας (πολυβραβευμένος μάλιστα) Μάρτιν Μακντόνα, φορτσάτος απ' το Όσκαρ που κέρδισε το 2006 για την πρώτη του μικρού μήκους ταινία “Six Shooter”, επιλέγει για μούσα του την πιο καλοδιατηρημένη μεσαιωνική πόλη του Βελγίου (όπως μαθαίνουμε στις πρώτες σκηνές του φιλμ), τη Μπριζ και την αποθεώνει. Όταν το “In Bruges” τελειώνει, δε νομίζω να υπάρχει κανείς που θ' ακούει Βέλγιο και δε θα σκέφτεται τη συγκεκριμένη πόλη, αν και οι στοιχηματάκηδες γνωρίζουν πολλά περισσότερα για πιο άγνωστες γωνιές αυτής της “κάτω” χώρας, αρκεί να έχουν ομάδα ποδοσφαίρου.

Οι δυο άνθρωποι μέσω των οποίων καλούμαστε να μυηθούμε κι εμείς στην εμπειρία της Μπριζ, είναι ο Κεν (Μπρένταν Γκλίζον) κι ο Ρέι (Κόλιν Φάρελ). Δυο επαγγελματίες εκτελεστές που έρχονται στο Βέλγιο κατόπιν εντολής του αφεντικού τους, για να κρυφτούν ύστερα από μια δουλειά που ψιλο-στράβωσε. Ο υπερκινητικός νεαρός Ρέι, μεγαλωμένος στο Δουβλίνο, δε βρίσκει τίποτε το γοητευτικό στη μικρή Βελγική πόλη αντίθετα με τον βαρύ βετεράνο Κεν, που ψήνεται απ' τις διαθέσιμες τουριστικές δραστηριότητες. Περιμένοντας το τηλεφώνημα του αφεντικού, ο Ρέι προλαβαίνει να φλερτάρει με μια, όχι και τόσο αθώα, ντόπια και να γνωρίσει έναν αμερικάνο νάνο ηθοποιό, που πρωταγωνιστεί σε κάποια ευρωπαϊκή ταινία με ονειρικές σεκάνς (!). Ο Κεν λαβαίνει τελικά το τηλεφώνημα, που θα σπάσει μεν την ανία τους, αλλά με τρόπο που δε θα μπορούσαν να προβλέψουν όταν κατέβαιναν απ' το τρένο...

[Το trailer της ταινίας]

Το “In Bruges” ξεκινά ως κωμωδία με το βάρος να πέφτει στους διαλόγους και σιγά σιγά μετατρέπεται σε δράμα με το βάρος στις σχέσεις μεταξύ των δύο κεντρικών χαρακτήρων κι ενός τρίτου, του αφεντικού. Οι διάλογοι είναι εκείνοι που προδίδουν το κωμικό θεατρικό μπακ-γκράουντ του σεναριογράφου και σκηνοθέτη, καθώς απ' την πρώτη ατάκα που ανταλάσσεται μεταξύ Κεν και Ρέι, τ' αστεία βγαίνουν αβίαστα κι οι αντιθέσεις τους είναι ξεκάθαρες. Ο Κεν είναι ήρεμος κι υπομονετικός ενώ ο Ρέι ανυπόμονος, κάτι τον βασανίζει. Κι αν το υλικό που είχαν να δουλέψουν ήταν εξαιρετικό, πρέπει να πω ότι οι Μπρένταν Γkλίζον και Κόλιν Φάρελ βρίσκονται εδώ σε πλήρη συγχρονισμό με τους χαρακτήρες τους κι απογειώνουν την ταινία, όταν κάποια στιγμή δε φαίνεται να πηγαίνει πουθενά ιδιαίτερα.

Ο Γκλίζον είναι αναμενόμενα άνετος στο ρόλο του παλιού και συγχρόνως συμπαθούς εκτελεστή, κάνοντας τη δουλειά του να μοιάζει σαν μια οποιαδήποτε άλλη με τον τρόπο που την αντιμετωπίζει. Η έκπληξη ερχεται απ' τον Κόλιν Φάρελ, ο οποίος ακόμα ψάχνει την ταυτότητά του κι ευτυχώς αρνείται να τυποποιηθεί πριν το παλέψει τουλάχιστον. Μετά την “ποζεράδικη” (κι ιερόσυλη) εμφάνιση στο ρόλο του Σόνι Κρόκετ και την αρκετά καλή ερμηνεία του στην τελευταία ταινία του Γούντι Άλεν, αποδεικνύεται άψογος στον κωμικό του συγχρονισμό στο “In Bruges” και καταφέρνει να κάνει το περίεργο χιούμορ του Μακντόνα να δουλέψει τέλεια.

Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία κολακεύουν ίσως την Μπριζ περισσότερο απ' ότι της αναλογεί αλλά όσο ο Ρέι επιμένει να την υποτιμά με τα σχόλιά του, οι ισορροπίες διατηρούνται. Πολύ ταιριαστή κι η μουσική, προσθέτει στο γενικότερο ειρωνικό κλίμα. Η πρώτη απόπειρα του Μακντόνα να κάνει ψυχαγωγικό σινεμά, χαρακτηρίζεται από αναμενόμενες αδυναμίες, τίποτα όμως που δεν καλύπτεται απ' τη φρεσκάδα του νεοφώτιστου που θέλει να καλοπεράσει, ίσως πιο πολύ κι απ' το κοινό του.

Ας είναι. Το αποτέλεσμα είναι άκρως διασκεδαστικό, μια μαύρη κωμωδία με καθόλου προβλέψιμη κατάληξη στην τελική αναμέτρηση κι ένα άψογο καστ να τη φέρνει σε πέρας.

Βγαίνουν ακόμα:
- Το ιταλικό οικογενειακό-πολιτικό δράμα “Ο Αδερφός μου είναι Μοναχοπαίδι” του Ντανιέλε Λουκέτι. Δυο αδέρφια στη μεταπολεμική Ιταλία, ο ένας κομμουνιστής κι ο άλλος φασίστας ερωτεύονται την ίδια γυναίκα και, περιστρεφόμενοι γύρω της, μεταλλάσσονται πολιτικά. Καλοπαιγμένη κι ενδιαφέρουσα, όσο και το πολιτικό παρελθόν της γειτόνισσας...
- Το κόκκινο πανί για τους Ταλιμπάν “The Kite Runner” του Μαρκ Φόρστερ βασισμένο στο ομώνυμο μπεστ σέλερ. Σε τρεις πράξεις, παρακολουθούμε μια γενιά αφγανών που είτε ενηλικιώθηκε μαζί με την εγκαθίδρυση της ισλαμικού τύπου δικτατορίας είτε κατέφυγε στην ξενιτιά για να σωθεί. Όμορφη μελοδραματική ιστορία, αλλά με αρκετές απιθανότητες κατά το οδοιπορικό του αμερικανοθρεμμένου συγγραφέα στο επικίνδυνο Αφγανιστάν των Ταλιμπάν.
- Το “Valse Sentimentale” της Κωνσταντίνας Βούλγαρη, ανακοινώνεται ως μια ταινία για το τίποτα και μέσω της πρωταγωνίστριας απολογείται κάποια στιγμή γι' αυτό. Αδικεί νομίζω τον εαυτό της γιατί, αν και γυρισμένη με επιτηδευμένα λιτό και βαρετό τρόπο, διαθέτει δυο καλές ερμηνείες, ενώ προσωπικά διέκρινα και μια κεντρική ιδέα: Οι δυο αντισυμβατικοί χαρακτήρες προσπαθούν μάταια ν' αποφύγουν τις στερεοτυπίες ενός λαβ-στόρι κι έτσι πέφτουν κατευθείαν σ' αυτές. Το αντισυμβατικό λάιφ-στάιλ δεν είναι αντίδοτο στη συμβατικότητα.
- Το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ “The Big Sellout” για τις ανά τον κόσμο ιδιωτικοποιήσεις των αγαθών κοινής ωφέλειας, οι δραματικές “The Black Baloon” και “Ο Βούδας λιποθύμησε από Ντροπή”, η παρωδία “Superhero Movie” κι η ταινία του Βασίλη Δούβλη “Η Επιστροφή”.

Όλες οι Ταινίες