Death Sentence & Reservation Road: Η εκδίκηση από δύο οπτικές γωνίες

του Λουκά Τσουκνίδα

Δύο ταινίες μέσα σε μια χρονιά που ξεκινούν με ατυχήματα για τα οποία φταίνε οι πυγολαμπίδες είναι πάρα πολύ για τη συμπαθή αυτή συνωμοταξία εντόμων. Μάλλον μέσα στη γενικευμένη τρομοκρατία της πολιτικής ορθότητας, οι κωλοφωτιές είναι μια μειονότητα που μπορεί να θυσιαστεί ώστε να μη θιχτούν οι υπόλοιπες. Ας είναι λοιπόν...

Εντωμεταξύ, η εκδίκηση παίζει πολύ στο Χόλιγουντ κι έτσι μέσα στην ίδια ακριβώς εβδομάδα, βγαίνουν στις αίθουσες δυο ταινίες με κεντρικό θέμα έναν πατέρα που καταφεύγει στην αυτοδικία για το φόνο του γιου του, η μία περιπέτεια κι η άλλη δράμα.

Το “Death Sentence” του Τζέιμς Γουάν μοιάζει με κλώνο του παλιού καλού “Death Wish” με τον σκληρό μέχρι κόκκαλο Τσαρλς Μπρόνσον. Ο Νικ Χιουμ είναι ένα στέλεχος εταιρείας με μια φιλήσυχη οικογένεια κλπ. Μια μέρα, ο γιος του σκοτώνεται εν ψυχρώ στα πλαίσια της μύησης ενός νεαρού στην τοπική συμμορία κι ο Νικ τρελαίνεται κανονικά. Όταν βλέπει πως η δικαιοσύνη δεν παρέχει την εκδίκηση του γούστου του, αποφασίζει να πάρει το νόμο παραμάσχαλα και ανοίγει πόλεμο μέχρις εσχάτων με τους ληστοσυμμορίτες του ταχυδρομικού του κώδικα. Η εκδίκηση όμως, αποδεικνύεται μπελαλίδικη υπόθεση...

[Το trailer της ταινίας]

Ο Κέβιν Μπέικον καλείται από τους δημιουργούς να δώσει βάθος και δραματική υπόσταση στον κεντρικό χαρακτήρα αλλά μάταια. Σ' ένα τέτοιο μονοδιάστατο (για να μην πω μονόμπαντο) κόσμο, όπου οι συμμορίτες είναι εκ φύσεως μοχθηροί και βίαιοι ενώ ο εργαζόμενος νοικοκύρης οδηγείται στα άκρα απ' τον πόνο της απώλειας, μια προσπάθεια για εκ βαθέων ερμηνεία ακυρώνεται και μοιάζει τελείως παράταιρη (αν και κατ' εμέ ο Μπέικον απλά δεν το 'χει). Όμως ενώ ο ρόλος και το σενάριο θα πήγαινε γάντι σε τύπους σαν τον Στίβεν Σιγκάλ ή τον Ντολφ Λούντγκρεν, που ειδικεύονται σε κλισαρισμένα λουτρά αίματος όπου το προσωπικό δράμα λειτουργεί απλά ως αφορμή, κάποιοι πήραν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά, ανάμεσά τους κι ο πρωταγωνιστής. Αποτέλεσμα της κακής σκηνοθετικής διαχείρισης και της βλακώδους προσπάθειας συγκάλυψης του ελαφρού χαρακτήρα, είναι το γέλιο που προκαλούν οι συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές και η απιθανότητα της μεταμόρφωσης του γιάπη (επιμένω ότι φταίει ο Μπέικον) σε φονική μηχανή.

Κι ερχόμαστε στο “Reservation Road” του Τέρι Τζορτζ (σκηνοθέτη του “Hotel Rwanda”) όπου ο καθηγητής Ίθαν Λέρνερ (Τζοακίν Φίνιξ) αυτή τη φορά, χάνει το γιο του σ' ένα τραγικό ατύχημα, του οποίου υπέυθυνος και φυγάς είναι ένας δικηγόρος, ο Ντουάιτ Άρνο (Μαρκ Ραφάλο). Ο Ντουάιτ, χωρισμένος με τη δασκάλα μουσικής του γιου του Ίθαν και πατέρας ενός αγοριού κι ο ίδιος, επιστρέφει με το μικρό απ' το γήπεδο γκαζωτός, ώστε να γυρίσει το παιδί στη μητέρα του μέσα στην προκαθορισμένη απ' το διαζύγιο ώρα. Το θύμα, προσπαθεί να περάσει το δρόμο για να ελευθερώσει κάτι πυγολαμπίδες στο δάσος (τι λέγαμε;) όταν ο δικηγόρος μπαίνει στη στροφή οριακά με τη τζιπάρα του, παρασέρνοντας το μικρό και φεύγοντας έντρομος αμέσως μετά.

Ο καθηγητής κυριεύεται από τον αλύτρωτο πόνο που ακολουθεί την απώλεια και βλέποντας κι αυτός την αστυνομία και τη δικαιοσύνη να ολιγωρούν, ψάχνει να βρει τον ένοχο μόνος του. Η μοίρα τον φέρνει στο δικηγορικό γραφείο του Ντουάιτ και η αγωνία του γεμάτου τύψεις, αλλά και φόβο μήπως χάσει τον δικό του γιο για πάντα, ενόχου γίνεται όλο και πιο βασανιστική. Όπως όμως μπλέκονται οι ζωές τους βρίσκονται και οι δυο αντιμέτωποι με μια άλλη πλευρά του εαυτού τους...

[Το trailer της ταινίας]

Το μόνο κοινό στοιχείο των δύο ταινιών είναι η εμμονή των δυο πατεράδων με την εκδίκηση και η απόφασή τους να γίνουν οι ίδιοι δικαστές και δήμιοι των υπευθύνων. Από εκεί και πέρα ένα χάσμα. Ο Φίνιξ ανταποκρίνεται αναμενόμενα στον πιο αβανταδόρικο ρόλο της ταινίας, σιγοντάροντας ουσιαστικά τον Μαρκ Ραφάλο στην εκπληκτική του ερμηνεία ως ο κατά λάθος κακός ενός τραγικού εγκλήματος. Ο ηθοποιός που παρά λίγο να σώσει το “Zodiac” μόνος του, δίνει το βάθος και τις αφορμές για συζήτηση που ένα τέτοιο δράμα επιβάλλεται να διαθέτει. Γι' αυτό και θα βαρεθούμε να τον βλέπουμε σε ενδιαφέρουσες ταινίες στην προσεχή σεζόν, ενώ θα παίζει και στην επόμενη του Μάρτιν Σκορτσέζε που αργεί ακόμα. Κρίμα που η ίδια η ταινία δεν ξεπερνά σεναριακά την επιφάνεια και μένει απλώς σε άνω του μετρίου επίπεδα.

Αλόγιστη δράση λοιπόν ή συναισθηματική φόρτιση; Οι δύο εκδοχές της εκδίκησης είναι διαθέσιμες στο θεατή, αλλά δυστυχώς για την πρώτη διαφέρουν κατά πολύ σε έμψυχο υλικό και ποιότητα.

Βγαίνουν ακόμα:
Τα δραματικά “Yella” και “Irina Palm” των γερμανών Κρίστιαν Πέτζολντ και Σαμ Γκαρμπάρσκι αντίστοιχα και το “Import Export” του αυστριακού Ούλριχ Σέιντλ. Η αδιάφορη εφηβική ταινία μυστηρίου “The invisible” και η ελληνική κωμωδία της ελληνοαμερικάνας Κρίστιν Κρόκος “Το Γαμήλιο Πάρτι”.

Όλες οι Ταινίες

Όλες οι Αίθουσες

ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS
Το επίσημο site του Death Sentence Reviews για το Death Sentence στο Rotten Tomatoes Κριτικές για το Death Sentence στο Movie Review Query Engine Το Death Sentence στο Internet Movie Database Το επίσημο site του Reservation Road Reviews για το Reservation Road στο Rotten Tomatoes Κριτικές του Reservation Road στο Movie Review Query Engine Το Reservation Road στο Internet Movie Database