I Am Legend: Μια... θρυλικά βαρετή περιπέτεια

του Λουκά Τσουκνίδα

Πριν από μισό αιώνα και κάτι ψιλά, ο Ρίτσαρντ Μάθεσον έγραψε ένα εκπληκτικό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας με τον τίτλο «I Am Legend». Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί στις αίθουσες η κατακρεουργημένη κινηματογραφική εκδοχή δια χειρός Φράνσις Λόρενς, του σκηνοθέτη δηλαδή που, προ λίγων ετών, μετέτρεψε τη σειρά κόμικς «Hellblazer» στο απαράδεκτο έκτρωμα που λέγεται «Constantine».

Είδα την ταινία πριν διαβάσω το βιβλίο. Βαρέθηκα του θανατά πριν τελειώσει η πρώτη ώρα. Κάποιος μου είπε να βρω την αυθεντική εκδοχή και το έκανα. Διάβασα μονορούφι την ιστορία του Ρόμπερτ Νέβιλ, του τελευταίου ανθρώπου που δεν έχει γίνει βρικόλακας ή νεκροζώντανος σε μια περίοδο που ο κόσμος γύρω του έχει καταρρεύσει. Πρόκειται για μια από τις πιο διαχρονικές αφηγήσεις που έχω διαβάσει ποτέ, γεμάτη με ερωτήματα γύρω από τη φύση του ανθρώπου ή τη φύση του «τέρατος».

Το γιατί οι σεναριογράφοι της τρίτης κινηματογραφικής αυτής μεταφοράς (αλλά της πρώτης που φέρει το ίδιο όνομα) αγνόησαν πλήρως την ουσία της ιστορίας και μετέφεραν μόνο τα επιφανειακά στοιχεία μου είναι αδιανόητο. Αδιαφόρησαν χαρακτηριστικά για την ίδια την ερμηνεία του τίτλου, που αποτελεί και την τελευταία φράση του βιβλίου ενώ η ειρωνική μορφή της περικλείει πολλές από τις σκόρπιες σκέψεις του συγγραφέα. Μάλιστα την επαναπροσδιόρισαν κιόλας όπως βόλευε την πιο εύπεπτη εκδοχή τους.

Σ’ αυτήν ο Ρόμπερτ Νέβιλ (Γουίλ Σμιθ) είναι επιστήμονας, φέρει ανοσία στην πανδημία που προκάλεσε την ερήμωση του κόσμου (απ’ όσο μπορεί να γνωρίζει τουλάχιστον) και ψάχνει το αντίδοτο στο εργαστήριό του. Ο ιός, που ξεπήδησε από τη μετάλλαξη κάποιου αντικαρκινικού εμβολίου το οποίο αρχικά φάνηκε να δουλεύει, μετατρέπει τους ανθρώπους σε τερατόμορφα κτήνη που τρέφονται με σάρκες και κυκλοφορούν μόνο στο σκοτάδι. Τη μέρα, ο Νέβιλ τριγυρίζει στην άδεια Νέα Υόρκη με τη σκύλα του Σαμάνθα, μαζεύει δείγματα για τα πειράματά του και στέλνει μηνύματα σε ραδιοσυχνότητες για άλλους άθικτους επιζώντες. Κάποια στιγμή μια γυναίκα κι ένα παιδί εμφανίζονται μπροστά του και του λένε για μια αποικία ανθρώπων στο Βερμόντ. Εκείνος δεν τους πιστεύει πια αλλά ο χρόνος και οι σαρκοβόροι γείτονες τον πιέζουν…

[Το trailer της ταινίας]

Για να μην αδικήσω τον βιντεοκλιπά Λόρενς πρέπει να πω ότι οι σκηνές στην άδεια Νέα Υόρκη είναι πανέμορφες και τα γραφικά (πλην των ελάχιστα πιστευτών ψηφιακών μεταλλαγμένων) χρησιμοποιήθηκαν υπέροχα. Όμως δε μοιάζει ούτε εκείνος να έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται και στην ουσία μας διηγείται τις τελευταίες στιγμές τις ιστορίας, με βάση ένα τελείως επιφανειακό μπακγκράουντ. Επιπλέον, κατασκεύασε μια ιδιαίτερα βαρετή ταινία δράσης, που μοιάζει σαν μακροσκελής πρόλογος για μία μόνο σκηνή.

Ο Γουίλ Σμιθ μοιάζει σαν η τέλεια επιλογή για μια ταινία του τύπου «μόνος εναντίον όλων» (ή όσων έχουν μείνει), προσπαθεί πολύ να πείσει ερμηνευτικά, αλλά πνίγεται κι αυτός στα ρηχά νερά ενός παιδικού σεναρίου.

Δε νομίζω ότι αξίζει κάποιος να χάσει το χρόνο του γι’ αυτή την ταινία, όταν το αυθεντικό κείμενο είναι τόσο κινηματογραφικό, περιεκτικό και ανατρεπτικό, όσο η νουβέλα του Ρίτσαρντ Μάθεσον.

Βγαίνουν ακόμα:
- Το ενδιαφέρον, αλλά μακροσκελές «Μέγαρο Γιακουμπιάν», η μεταφορά του ομώνυμου αιγυπτιακού μπεστ-σέλερ. Το «National Treasure 2», η συνέχεια ενός πιο παιδικού Ιντιάνα Τζόουνς με τον Νίκολας Κέιτζ και το δράμα του Κλοντ Μιγιέ «Un Secret» με την ραγδαία ανερχόμενη Σεσίλ Ντε Φρανς.

Όλες οι Ταινίες