The Mist: Ο Στίβεν Κινγκ βρίσκει το δάσκαλό του

του Λουκά Τσουκνίδα

Δεν έχω διαβάσει ούτε ένα βιβλίο του Στίβεν Κινγκ (ποιος ο λόγος να διαβάσεις αφού υπάρχουν οι ταινίες θα έλεγε ο Αλ Μπάντι) αλλά από τις, παλιότερες κυρίως, σχετικές μεταφορές στο σινεμά έχω καταλάβει το εξής: Πολλοί ετερόκλητοι χαρακτήρες (κάποιοι κλισέ κάποιοι όχι), εγκλωβισμένοι σε ένα χώρο, αντιμετωπίζουν μια κοινή απειλή που συνήθως δεν είναι ορατή. Με αυτό το σεναριακό όχημα, σκιαγραφείται ο άνθρωπος, η αμφιλεγόμενη φύση του και οι συγκρούσεις του, με τον εαυτό του και τους άλλους. Φυσικά κι έχει χρησιμοποιηθεί πολύ, αλλά υποπτεύομαι ότι ο Στίβεν Κινγκ είναι μάστορας του είδους.

Στο παρελθόν, ο Φρανκ Ντάραμποντ μετέφερε με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη το «Πράσινο Μίλι» και το «Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ» από βιβλία του Κινγκ. Για την τρίτη του φορά, επέλεξε ένα θρίλερ του παραπάνω τύπου. Έγραψε και γύρισε λοιπόν το «The Mist» αλλάζοντας το τέλος, με την πλήρη όμως υποστήριξη του συγγραφέα, που έχει δει κατά καιρούς πολλές ιστορίες του να κατακρεουργούνται. Αυτό το τέλος είναι που κάνει την ταινία του Ντάραμποντ πιο ενδιαφέρουσα από το μέσο θρίλερ αγωνίας και δίνει στην ορίτζιναλ ιστορία μια νέα δυναμική.

Ο Ντέιβιντ Ντρέιτον ζει με τη γυναίκα και το γιο του σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπου ζωγραφίζει κινηματογραφικές αφίσες σ’ ένα υπέροχο σπίτι δίπλα στη λίμνη. Μετά από μια νυχτερινή θύελλα, κι ενώ μια ομίχλη έρχεται από τη μεριά της λίμνης, πηγαίνει με τον γιο και τον στριμμένο νεοϋορκέζο γείτονά του στο σούπερ-μάρκετ για εφόδια. Εκεί, τους προλαβαίνει η ομίχλη και μαζί με άλλους συμπολίτες και τουρίστες εγκλωβίζονται χωρίς να βλέπουν τι γίνεται έξω. Όταν γίνει αντιληπτό ότι η ομίχλη δεν ήρθε μόνη, αλλά κρύβει πλάσματα που δεν έχουν σχέση με αυτόν τον κόσμο πέρα από το ότι είναι σαρκοφάγα, ο φόβος αρχίζει να κυριεύει την ομήγυρη. Ο Ντέιβιντ οδηγεί το γκρουπ των πιο ψύχραιμων καθώς η ένταση μεταξύ των εγκλωβισμένων κλιμακώνεται σταδιακά. Κάποια στιγμή ο έλεγχος χάνεται…

Ο πατέρας με το παιδί του, η δασκάλα του χωριού, η όμορφη νεοφερμένη, ο μικρός-το-δέμας, αλλά θαρραλέος, καταστηματάρχης και κάποιοι ακόμα χαρακτήρες, καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν τις δυο πιο ακραίες εκδοχές: Τη θεούσα που βλέπει σκηνές αποκάλυψης και κατηγορεί το ανθρώπινο είδος γενικά (και όσους την αμφισβητούν ειδικά) για το κακό που βρήκε τον τόπο τους, αλλά και τον ορθολογιστή δικηγόρο που δεν πιστεύει στα… τέρατα και πείθει κάποιους να τον ακολουθήσουν άκριτα σε άγρα βοήθειας.

[Το trailer της ταινίας]

Οι πραγματιστές ήρωες αδιαφορούν για την εσχατολογία και απορρίπτουν την άρνηση του παραλόγου, αποφασίζοντας να δράσουν σύμφωνα με τα δεδομένα που έχουν κι όποιος θέλει ας τους ακολουθήσει. Ο μεσαίος δρόμος είναι δύσκολος όταν σε πετροβολούν από δυο μεριές κι έτσι δε βγαίνουν όλοι απ’ το τούνελ. Όσοι βγαίνουν, αντιμετωπίζουν κάτι πολύ πιο αληθινό απ’ όλα τ’ άλλα, την ανθρώπινη φύση που τελικά δεν είναι καθόλου εύκολο να υπερβούμε. Ή μήπως είναι; Το τέλος του Ντάραμποντ χωράει πολύ συζήτηση κι ενστάσεις φυσικά. Για αρκετή ώρα μετά το τέλος της προβολής, δεν ξεκολλούσε απ’ το κεφάλι μου.

Όσες αδυναμίες κι αν εντόπισα σε χαρακτήρες ή σε πλοκή πήγαν περίπατο. Αν μια ταινία σώζεται (όπως λένε κάτι κάφροι φίλοι μου δηλαδή) με μια καλή έκρηξη αλά Μάικλ Μπέι ή ένα αισθησιακό γυμνό αλά Πολ Βερχόφεν, αυτό ήταν σίγουρα κάτι αντίστοιχο.

Ο Ντάραμποντ έγραψε μέτρια (πλην του τέλους που «τα σπάει») αλλά σκηνοθέτησε άψογα, χωρίς βέβαια να χρησιμοποιήσει όλες τις τεχνικές κλιμάκωσης της αγωνίας που διέθετε. Παρ’ όλ’ αυτά, το φιλμ έχει ρυθμό που δεν πέφτει ποτέ κι αρκετές σκηνές φρίκης, που υπηρετούν και την «οπαδική» πλευρά του κινηματογραφικού αυτού είδους. Απ’ τους ερμηνευτές, ο Τόμας Τζέιν δε θα κερδίσει νέους φίλους, η Μάρσια Γκέι Χάρντεν είχε τον αβανταδόρικο ρόλο της «κυρίας Λουκά» και μόνο ο Τόμπι Τζόουνς έδωσε πραγματικές διαστάσεις στο χαρακτήρα του.

Ένα αξιοπρεπές θρίλερ, που μπορεί να προκαλέσει συζητήσεις, κάτι σπάνιο για το ταλαιπωρημένο αυτό είδος.

Βγαίνουν ακόμα:
- Το θρυλικό «Nightmare before Christmas» σε 3D εκδοχή που βλέπεται φυσικά με 3D γυαλιά (όχι, εκείνα του Μαστοράκη δεν κάνουν).
- Το σπονδυλωτό «The Air i Breathe» του ταλαντούχου, αλλά κι επιδειξιάκια, Τζιέχο Λι που σκηνοθετεί με άνεση αλλά υπαγορεύει άτσαλα το νόημα, που αλλιώς δε θα ήταν ιδιαίτερα ξεκάθαρο.
- Η νέα ταινία του Αντρέι Ζβιάνγκιτσεφ «The Banishment», το δράμα εποχής «Silk», η χειρότερη ίσως επική ταινία όλων των εποχών «The Last Legion», οι φιλόδοξοι αλλά δυστυχώς κακοί «Κλέφτες» του Μάκη Παπαδημητράτου, η ταινία κινουμένων σχεδίων «Bee Movie» και το νοσταλγικό (για όσους έβλεπαν την παιδική ζώνη του βρετανικού Sky τις εποχές της δορυφορικής) «Alvin and the Chipmunks».

Όλες οι Ταινίες