The Bourne Ultimatum: Η δράση στο απόλυτο

του Λουκά Τσουκνίδα

Ξεκινώντας να μιλώ για το κλείσιμο μιας από τις καλύτερες κινηματογραφικές τριλογίες όλων των εποχών θα προσυπογράψω τη φράση του Variety: «Αν κάποιος μπορούσε να εμφιαλώσει το συστατικό που κάνει αυτή την ταινία συναρπαστική, θα ήταν πιθανότατα παράνομο.»

Ο Πολ Γκρίνγκρας πήρε τη σκυτάλη στο δεύτερο μέρος απ’ τον Νταγκ Λίμαν, ερχόμενος με τη φόρα του «Bloody Sunday» και απογείωσε τις προσδοκίες. Έκανε τη δράση καταιγιστική, δραματική και ενίοτε ακαταλαβίστικη με τα ιλιγγιώδη κινούμενα πλάνα του, δίνοντας το στίγμα του και δηλώνοντας παρόν στον εμπορικό κινηματογράφο. Ύστερα ήρθε το «United 93» όπου ο σκηνοθέτης έθεσε το στιλ του στην υπηρεσία του ανθρώπινου, ρεαλιστικού σινεμά κερδίζοντας τελικά τις εντυπώσεις, παρά τη γκρίνια κάτι τύπων σαν κι εμένα για μη-ρεαλιστική τελικά ουδετερότητα.

Στο «The Bourne Ultimatum», το τελεσίγραφο δηλαδή προς τ’ αφεντικά της CIA, του πρώην πράκτορα που ψάχνει απεγνωσμένα τις ρίζες του, ο Γκρίνγκρας επιστρέφει ακόμα πιο ώριμος. Χρησιμοποιεί με οικονομία και σύνεση την αγαπημένη του κουνημένη κάμερα και στήνει σκηνές δράσης, τη μία καλύτερη απ’ την άλλη, χορογραφώντας την αγωνία σε πολυπληθείς χώρους ή κλειστοφοβικά αστικά περιβάλλοντα. Έχει στα χέρια του βέβαια μια ιστορία, που επιτέλους καταλήγει κάπου χωρίς ν’ αφήνει παράθυρα για συνέχειες που δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Το σενάριο είναι όπως και στα προηγούμενα καλομελετημένο, δε θυσιάζει τη συνέχεια στο βωμό του εντυπωσιασμού και δεν προκαλεί το θεατή που περιμένει τις απιθανότητες στη γωνία.

Αυτή τη φορά, ο Τζέισον Μπουρν μαθαίνει για κάποιον άγγλο δημοσιογράφο που έχει πληροφορίες για το πρόγραμμα του οποίου παράγωγο ήταν και ο ίδιος. Τον συναντά σ’ έναν σταθμό τρένων όπου τον καθοδηγεί μέσω κινητού για ν’ αποφύγει τον πράκτορα που έχει στο κατόπι του, ενώ την ίδια ώρα ο Μπουρν παρακολουθεί εκείνον. Η δεξιοτεχνία του Γκρίνγκρας φαίνεται πλήρως σ’ αυτή την αγωνιώδη σκηνή κυνηγητού που ανοίγει την όρεξη για την υπόλοιπη ταινία, τη σπουδαία μονομαχία στη δαιδαλώδη Ταγγέρη και την κομπίνα του Μπουρν στα κεφάλια των μυστικών υπηρεσιών.
 
Δείτε το trailer της ταινίας


Ο Ματ Ντέιμον είναι ο Τζέισον Μπουρν. Ένας ηθοποιός που έχει ακούσει πολλά για το αν είναι τόσο καλός όσο η φήμη του, παίρνει έναν αβανταδόρικο ρόλο, τον αποδίδει με τον πιο συγκρατημένο τρόπο και πείθει απόλυτα για την ικανότητά του. Οι υπόλοιποι σιγοντάρουν άψογα και μόνο η Τζούλια Στάιλς δε με πείθει για πράκτορας. Ο Ντέιβιντ Στράδερν παίζει τον κακό μπάτσο στον καλό της Τζόαν Άλεν και ο Άλμπερτ Φίνεϊ παίζει τον εγκέφαλο πίσω από τη μετάλλαξη.

Πιθανότατα η καλύτερη ταινία δράσης που θα δούμε τη φετινή σεζόν.

Βγαίνουν ακόμα:

- Το πολύ όμορφο δράμα του Πολ Χάγγις για τις απώλειες του πολέμου στο Ιράκ «In The Valley of Elah», με τον Τόμι Λι Τζόουνς σ’ ένα ρόλο που του ταίριαξε απόλυτα, ως πατέρας ενός στρατιώτη που γύρισε αλλά αγνοείται. Παρά λίγο κάποια στιγμή να γυρίσει σε ταινία μυστηρίου, αλλά ο Χάγγις δε χάνει τελικά τον προσανατολισμό του, μένει στην ουσία και τελειώνει με μια δυνατή εικόνα ως επίλογο.

- Η ενδιαφέρουσα ιστορία του «Hallam Foe», ενός νεαρού ηδονοβλεψία με διάφορες επιπλέον ψυχολογικές διαταραχές. Καλές ερμηνείες, χιούμορ και όμορφες εικόνες.

- Το «The Band’s Visit», η πολύ καλή ισραηλινή κωμωδία που βραβεύτηκε για τη σκηνοθεσία της στις «Νύχτες Πρεμιέρας», το «Black Sheep» ένα νεοζηλανδικό οικολογικό σπλάτερ που υπηρετεί άψογα το είδος του και η καινούργια ταινία του Κιμ Κι Ντουκ «Time», που παρατηρεί μέσα από ένα άρρωστο μελό την τελευταία συνήθεια των Κορεατών ν’ αλλάζουν με πλαστική τα πρόσωπά τους.

- Το βρετανικό δράμα «December Boys», το γερμανικό «Four Minutes» και η νέα ταινία της Όλγας Μαλέα «Πρώτη Φορά Νονός».