Χάρι Πότερ: Το Τάγμα του Φοίνικα (δεν) αναγεννιέται από τη στάχτη του

Με δυνατό όπως πάντα καστ, επαρκή δράση αλλά ελλιπή ισορροπία ανάμεσα στις διάφορες πλοκές και το προσωπικό δράμα του κεντρικού ήρωα, ο νέος στο σκηνοθετικό τιμόνι της σειράς Ντέιβιντ Γιέιτς φτιάχνει μια μάλλον αδιάφορη περιπέτεια - γέφυρα για τις δύο επόμενες συνέχειες.
Χάρι Πότερ: Το Τάγμα του Φοίνικα (δεν) αναγεννιέται από τη στάχτη του
του Λουκά Τσουκνίδα

Μου είναι συχνά αδιανόητη η λατρεία των ανθρώπων για συγκεκριμένα πράγματα, σε βαθμό που οδηγούνται σε ακρότητες για να τα αποκτήσουν. Όπως τότε, που ο Χάρι Πότερ μπήκε στη ζωή μας, τα βιβλία με την ιστορία της ενηλικίωσής του έγιναν φετίχ κι ουρές αναγνωστών ξημερώνονταν έξω από τα βιβλιοπωλεία, μην τυχόν κι εξαντληθεί η πρώτη έκδοση πριν οι ίδιοι προλάβουν. Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια από εκείνη την εικόνα μαζικής φρενίτιδας και η ιδέα της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ να δώσει αληθινή ηλικιακή εξέλιξη στον ήρωά της αποδεικνύεται χρυσή, καθώς το ενδιαφέρον του κοινού παραμένει αναλλοίωτο.

Το ίδιο φαίνεται να γίνεται και με τις κινηματογραφικές μεταφορές. Οι δύο πρώτες, πιο «οικογενειακές», δια χειρός Κρις Κολόμπους έθεσαν τον εισπρακτικό ρυθμό και οι υπόλοιπες ακολούθησαν σταθερά η μία μετά την άλλη. Την πιο σκοτεινή εκδοχή του Αλφόνσο Κουαρόν, διαδέχτηκε η πιο ευαίσθητη του Μάικ Νιούελ, για να πάρει τη σκυτάλη ο «τηλεοπτικός» Ντέιβιντ Γιέιτς για τις επόμενες δύο. Την ταινία-φινάλε, διεκδικούν προς το παρόν ο Κουαρόν με τον Γιέιτς αλλά μέχρι το 2010 έχουμε καιρό.

Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το έβδομο και τελευταίο βιβλίο με ήρωα τον διοπτροφόρο μαθητευόμενο μάγο Χάρι Πότερ, όπου κλείνει ο κύκλος των σχολικών του χρόνων και δίνονται απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα. Στις αίθουσες, θα δούμε μόλις την πέμπτη ταινία της σειράς, «Ο Χάρι Πότερ και το Τάγμα του Φοίνικα», όπου δε γίνονται πολλά αλλά ο Χάρι κερδίζει την αμέριστη συμπάθειά μας και παίρνει μια πρώτη γεύση απ’ τα καλά της ενηλικίωσης.

Ο νεαρός μάγος, μαζί με τον μέντορά του Άλμπους Ντάμπλντορ (Μάικλ Γκάμπον), προσπαθούν να προειδοποιήσουν τους υπόλοιπους στο Χόγκγουαρτς πως ο Λόρδος Βόλντεμορτ (Ραλφ Φάινς) είναι έτοιμος να επιστρέψει, όμως κατηγορούνται για ψευδή προπαγάνδα. Ο Υπουργός Μαγείας, που φοβάται για τη θέση του, στέλνει στη σχολή την Ντολόρες Άμπριτζ (Ιμέλντα Στόντον) για να καλύπτει τα νώτα του. Ο Χάρι με τα παιδιά, πρέπει να αντιμετωπίσουν την αυταρχική καθηγήτρια αλλά και την αληθινή απειλή του κακού Λόρδου. Με τη βοήθεια του Σίριους Μπλακ (Γκάρι Όλντμαν) και του τάγματος του Φοίνικα, η τελική μάχη δε θα είναι άνιση…

Στην πιο μικρή σε διάρκεια ταινία της σειράς, η αλήθεια είναι ότι δε συμβαίνει και τίποτε το συνταρακτικό. Μια αυταρχική τυπολάτρης αναστατώνει την ακαδημία, ο «νούμερο 1» του μαγικού κόσμου παρανοεί για τα κεκτημένα του κι ένας κακός επιστρέφει για μια προφητεία η οποία δε φαίνεται και τόσο ξεκάθαρα τι ρόλο παίζει. Δευτερεύουσας σημασίας πλοκές, πίσω από την πραγματική ιστορία, εκείνη της σταδιακής ενηλικίωσης του Χάρι, της συνειδητοποίησης του μεγέθους του αγώνα που έρχεται μ’ αυτήν και της ανάγκης για την εύρεση ταυτότητας.

Ο Γιέιτς προσπάθησε να κάνει κάτι πιο αυθεντικά σκοτεινό, πιο βαθύ από μια απλή περιπέτεια με μάγια και αλλόκοτους χαρακτήρες. Σε ένα βαθμό, τα κατάφερε. Ο Χάρι είναι διαρκώς στο προσκήνιο, όχι όμως λόγω των μαγικών ικανοτήτων του αλλά λόγω της εσωτερικής του μάχης και της αμφισβήτησης που δέχεται από περίγυρο και εξουσία. Τελικά, με τη βοήθεια όσων πιστεύουν σ’ αυτόν, πατά στα πόδια του και αποκτά την αυτοπεποίθηση ενός ηγέτη, που θα του χρειαστεί στις δυο επερχόμενες περιπέτειες.

Το αρνητικό είναι ότι η ισορροπία ανάμεσα στις διάφορες πλοκές και το προσωπικό δράμα του Χάρι δεν επιτυγχάνεται, με συνέπεια μια καλοφτιαγμένη αλλά αδιάφορη περιπέτεια. Ο Ντάνι Ράντκλιφ είναι συνεπέστατος και πάλι στο ρόλο που τον «έφτιαξε», όπως και τα υπόλοιπα παιδιά. Όσο για το πλήθος των διάσημων που τα πλαισιώνουν, γνώμη μου είναι πως ξοδεύονται χωρίς κανένα προφανή λόγο και στερούν και την ευκαιρία σε λιγότερο γνωστούς ηθοποιούς να κερδίσουν τα βλέμματά μας.

Σταθερά καλή ποιότητα από του δημιουργούς του Πότερ-φραντσάιζ αλλά τίποτε παραπάνω από μια μετάβαση στις δυο τελευταίες συνέχειες.

Βγαίνουν ακόμα την Πέμπτη:
- Από το μακρινό παρελθόν (1973) οι «Σκηνές από ένα Γάμο» του αείμνηστου Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (η σχετική ανακοίνωση του θανάτου του από τον Στιβ Κόλμπερτ) και απ’ το πρόσφατο (1999) ο «Μολώχ» του ρώσου οραματιστή Αλεξάντερ Σοκούρωφ.
- Δύο δραματικές ταινίες, η αμερικάνικη «Evening» και η γαλλική «J`attends quelqu`un» και το βίαιο θρίλερ «The Condemned» με τον πρώην πρωταθλητή της πάλης (!) Στιβ Όστιν.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

Απόρρητο
v