Seraphim Falls: Ενα... άσφαιρο γουέστερν

του Λουκά Τσουκνίδα

Το «γουέστερν» είναι το είδος με το οποίο οι αμερικάνοι πλούτισαν τον κινηματογράφο, τα στερεότυπα και τα είδη της αφήγησής του. Πουθενά αλλού ο καλός και ο κακός δεν υπήρξαν τόσο αντίθετοι και τόσο όμοιοι συγχρόνως. Σε κανένα άλλο είδος δεν αναπτύχθηκε τόσο μεγάλη μυθολογία γύρω από έναν και μόνο τόπο, την «Άγρια Δύση».

Δύο άντρες, με σκαμμένα πρόσωπα, μάτια κλειστά απέναντι στον ήλιο, όπλα στα χέρια, κάθονται πλάτη με πλάτη με φόντο την έρημο, λες και θ’ αρχίσουν τα δέκα βήματά τους προς τη μονομαχία.

Μπροστά τους, με κατακόκκινα γράμματα –και καουμπόικη γραμματοσειρά- το όνομα ενός τόπου: «Seraphim Falls». Η αφίσα της ταινίας του πρωτάρη Ντέιβιντ Φον Άκεν, προϊδεάζει για ένα γουέστερν από τα παλιά. Η συμμετοχή των Λίαμ Νίσον και Πιρς Μπρόσναν ανοίγει ακόμα πιο πολύ την όρεξη. Δίκοπο μαχαίρι.

Ο Γκίντεον (Μπρόσναν) δέχεται μια σφαίρα στον ώμο καθώς εργάζεται για την επιβίωσή του μέσα στο άγριο δάσος και αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι πήρε το ρόλο του θηράματος που ετοιμαζόταν να φάει. Φαίνεται ότι ένας γνώριμος από τον πρόσφατο εμφύλιο, έχει κάποιο λογαριασμό να τακτοποιήσει μαζί του. Ο Κάρβερ (Νίσον) και οι πληρωμένοι λακέδες του τον παίρνουν στο κατόπι ανακαλύπτοντας αργά αργά πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει ένα πληγωμένο αγρίμι. Μετά από ένα μακρύ κυνηγητό, οι δύο άντρες θα έρθουν μοιραία αντιμέτωποι...

Με φόντο την ορεινή δύση και μετέπειτα την καυτή έρημο, παρακολουθούμε το ανεξήγητα πεισματικό κυνήγι του Κάρβερ για το κεφάλι του σκληροτράχηλου Γκίντεον. Η περιήγηση μέσα από τα υπέροχα κινηματογραφημένα τοπία αλλά και τις στερεότυπες εικόνες της εποχής, όπως οι θρησκόληπτοι νομάδες και τα ατέλειωτα σιδηροδρομικά εργοτάξια, θα μπορούσαν να είναι το τέλειο αισθητικό πλαίσιο για μια δυνατή ιστορία. Δυστυχώς, ιστορία δεν υπάρχει, πέρα από μια απλοϊκή εξήγηση που αδικεί κατάφωρα το «αντρίκιο» φινάλε.

Έτσι, χάνεται η ευκαιρία για ένα απ’ τα καλύτερα σύγχρονα γουέστερν, αφού οι δύο πρωταγωνιστές θα μπορούσαν να στηρίξουν με άνεση μια μίνι-διατριβή επάνω στους χαρακτήρες του κυνηγού και του θηράματος, το πώς εναλλάσσονται οι ρόλοι και το πόσο αλληλένδετοι είναι. Παρά την έλλειψη ολοκληρωμένου σεναρίου –αφού η μονοδιάστατη ταινία του Φον Άκεν μοιάζει πολύ μικρότερη απ’ ότι είναι- οι Νίσον και Μπρόσναν γεμίζουν την οθόνη και ικανοποιούν τουλάχιστον μια απ’ τις αρχικές υποσχέσεις.

                       [το trailer της ταινίας]

Το υπόλοιπο καστ είναι καλό αλλά υπολειτουργεί χωρίς την απαραίτητη σεναριακή υποστήριξη.

Σχετικά αποτυχημένη προσπάθεια, θυμίζει τηλεταινία, που επιμήκυναν με το ζόρι.

Βγαίνουν ακόμα

Ο Κιμ Κι Ντιουκ με τον «Αγνωστο παραλήπτη» και οι γυναίκες δημιουργοί κυριαρχούν στην κατά τα άλλα υποτονική κινηματογραφική εβδομάδα. Στις αίθουσες βγαίνει το δράμα της Nicole Garcia «Η εκδοχή του Τσάρλι» (“Selon Charlie”), και το επίσης δράμα «Το υστερόγραφο μιας σχέσης» (“Away from her”) με την Julie Christie, το οποίο υπογράφει η Sarah Poley. Ακόμα ξανακυκλοφορεί η τρυφερή ταινία του Ερίκ Ρομέρ «Η γυναίκα του αεροπόρου».