Transformers:"Καθαρή" διασκέδαση από ένα μπλοκμπάστερ

Κάποιοι μιλούν για το blockbuster του καλοκαιριού, άλλοι διατηρούν τις επιφυλάξεις τους όσον αφορά την επιλογή του Michael Bay στο (σκηνοθετικό) τιμόνι. Όπως και να έχει, το Transformers υπόσχεται καθαρή διασκέδαση. Και τηρεί την υπόσχεσή του.
Transformers:Καθαρή διασκέδαση από ένα μπλοκμπάστερ
του Λουκά Τσουκνίδα

Όταν μια σειρά κινουμένων σχεδίων γεννά μια live-action ταινία κι από τις δύο διαστάσεις περνάμε στις τρεις, κάτι αλλάζει. Οι χαρακτήρες αποκτούν μεγαλύτερη σχέση με τον κόσμο που ξέρουμε κι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Η μαγεία μπορεί να χαθεί στη μεταφορά αφού οι τεχνικές διαφορές ωχριούν, μπροστά στις αισθητικές ή τις επικοινωνιακές. Ο Μπαρτ Σίμπσον άνθρωπος; Δε νομίζω.

Κι αν γίνει το αντίθετο; Νομίζω ότι αν πάμε μια διάσταση κάτω η αποτυχία είναι παραπάνω από δεδομένη. Το Παρά-Πέντε κινούμενα σχέδια; Εφιάλτης –ούτως ή άλλως για μένα.

Οι «Transformers» διέπρεψαν κάποτε στην αγορά ως παιχνίδια, κινούμενα σχέδια αλλά και κόμικς. Στα χέρια των παιδιών είχαν την πολυπόθητη τρίτη διάσταση αλλά τους έλειπε η ψυχή. Το σινεμά ανέλαβε να την αποκαταστήσει.

Ο Μάικλ Μπέι έχει ακούσει πολλά μπινελίκια από τους απανταχού σινεφίλ για τις κινηματογραφικές αμαρτίες του. Μάστερ των εκρήξεων αλλά κομπογιαννίτης
στα υπόλοιπα, επιλέχθηκε να φέρει εις πέρας την εκρηκτική αποστολή. Τελικά, είναι θέμα στατιστικής. Κάποτε θα τα κατάφερνε κι αυτός.

Οι Ντισέπτικονς και οι Ότομποτς, δυο ομάδες εξωγήινων ρομπότ που μετασχηματίζονται σε κάθε λογής οχήματα, σκάνε μύτη στη γη για να ανακτήσουν έναν περίεργο κύβο. Ο Σαμ Γουίτ-γουίκι (Σία Λα Μπιουφ) είναι ένας έφηβος σαν όλους τους άλλους και το μόνο που θέλει είναι το αυτοκίνητο και το κορίτσι. Η ταλαιπωρημένη Καμάρο που του παίρνει ο πατέρας του όμως, ζωντανεύει και βάζει τον Σαμ και τη Μικαέλα (Μέγκαν Φοξ) σε μπελάδες, κληρονομιά του εξερευνητή προπάππου του.

Εντωμεταξύ, ο υπουργός άμυνας (Γιον Βόιτ), οι πεζοναύτες, κάτι στρατολογημένοι κομπιουτεράδες και ένα εξαιρετικά απόρρητο κλιμάκιο του κράτους, ονόματι Sector7 (με αρχηγό τον Τζον Τορτούρο), προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τη μανία των Ντισέπτικονς. Ο Σαμ, η Μικαέλα και οι Ότομποτς θα επιληφθούν χωρίς καθυστέρηση…

Έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που βασίζεται σε… παιχνίδια
. Είναι αναπόφευκτο να είναι κανείς επιφυλακτικός ή ακόμα και να μην καίγεται να δει τεράστια ρομπότ που μετασχηματίζονται, συγκρούονται μεταξύ τους και πατάνε πάνω σε κτίρια. Απ’ όσο ξέρω άλλωστε, τα αντίστοιχα κινούμενα σχέδια δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα πετυχημένα στην Ελλάδα. Το αρνητικό αυτό κλίμα, αντιστρέφεται σχετικά εύκολα, μιας και το πρώτο μέρος της ταινίας ασχολείται περισσότερο με τους ανθρώπους παρά με τις πομπώδεις μάχες των ρομπότ.

Ο Σαμ, η Μέγκαν και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, σκιαγραφούνται με πίστη στο στερεοτυπικό ύφος της ταινίας αλλά με αρκετό αυτοσαρκασμό και χιούμορ, απ’ αυτό που συχνά αποκαλείται «αμερικάνικο». Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί η ξεχωριστή προσέγγιση του Σία Λα Μπιουφ στο ρόλο του Σαμ. Αντί να γίνει ένας ακόμα αμερικανός έφηβος με κάψες και οράματα προσωπικού μεγαλείου, που θα ξεχαστεί με την τελική μάχη, διεκδικεί και παίρνει ίσο μερίδιο στη δόξα με τα εντυπωσιακά ρομπότ, τις εξαιρετικές δημιουργίες της ομάδας των γραφικών. Μάλλον είναι μερικά από τα καλύτερα κομπιουτερίστικα κατασκευάσματα που θα δούμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη, με φοβερή κίνηση και λεπτομέρεια στην πολύπλοκη δομή τους, που ήρθαν κι έδεσαν με το αμφιλεγόμενο φαντεζί στιλ του Μάικλ Μπέι.

Ο οποίος φυσικά, το διασκεδάζει όπως συνήθως χωρίς ενοχές. Οι κινήσεις της κάμερας, τα πλάνα και η φωτογραφία του είναι αναμενόμενα πομπώδη αλλά δεν ξενίζουν καθόλου σε σχέση με όσα ορίζουν μια τέτοια ταινία. Αντιθέτως, ταιριάζουν στο σύνολο και ευνοούνται στην πορεία από το σωστά δομημένο σενάριο, το χωρίς αφηγηματικές υπερβολές ή κουραστικές ασυνέχειες. Η σοβαροφάνεια είναι ευτυχώς απούσα, πλην της τελευταίας σκηνής, με το αναπόφευκτο ηθικό δίδαγμα και την υπόνοια του σίκουελ –που μάλλον θα είναι δύο.

Δε χρίζει καμίας περαιτέρω ανάλυσης. Αφού το μπλοκμπάστερ είναι ο αυτοσκοπός, ο Μπέι δεν το φέρει απλά εις πέρας, το διδάσκει κιόλας. Καθαρή διασκέδαση, με το σωστό βαθμό αυτογνωσίας.

        | το trailer της ταινίας|



Βγαίνουν ακόμα:

- Η πολύ όμορφη κομεντί του Πατρίς Λεκόντ, «Mon meilleur Ami», με τους εξαιρετικούς Ντανιέλ Οτέιγ και Ντάνι Μπουν, το προβλέψιμο δράμα «Le Heros de la Famille» με ολ-σταρ γαλλικό καστ και το λιβανέζικο «A Perfect Day».

- Δυο πραγματικά κακά κι αχρείαστα αμερικάνικα θρίλερ. Κι αν η Σάντρα Μπούλοκ έχει χάσει το παιχνίδι προ «Premonition», ο Αλ Πατσίνο προκαλεί θλίψη με την εμφάνισή του στο «88 Minutes».

- Μια επανέκδοση του απερίγραπτου «La Bete» του 1975. Ίσως τότε να είχε ένα σκοπό. Σήμερα όμως, γιατί; Είναι καλτ;

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

Απόρρητο
v