Tell No One: Η (γαλλική) έννοια του σασπένς

Χήρος -ή όχι;- παιδίατρος κατηγορείται για φόνο, ενώ υποψιάζεται πως η γυναίκα του τελικά ζει. Αμερικάνικο best-selling σενάριο σε πρωτότυπη γαλλική σκηνοθεσία, μια δεμένη συνταγή για ένα επιτυχημένο αστυνομικό θρίλερ που έχει ήδη βραβευθεί με 4 Σεζάρ.
Tell No One: Η (γαλλική) έννοια του σασπένς
του Λουκά Τσουκνίδα

Είναι πραγματικά εκπληκτικό, το πώς μια σπουδαία συνταγή ενός εξαιρετικού σεφ, μπορεί να χάσει τη γεύση της, απλά επειδή γίνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο. Κι όταν κάποιος άλλος την επαναλάβει, βάζοντας και το προσωπικό του στοιχείο, να γίνεται εύγευστη ξανά και να μοιάζει ολοκαίνουργια.

Το Χόλιγουντ έπεσε σε μια τέτοια παγίδα και δε φαίνεται ικανό να βγει. Συγκεκριμένα κινηματογραφικά είδη, γίνονται πλέον με συγκεκριμένους τρόπους και οι πιο καλοί ακόμα σκηνοθέτες, δε μπορούν να ξεφύγουν από την προσήλωση σε πετυχημένες συνταγές. Έρχονται τότε οι Κορεάτες (The Host), οι Κινέζοι (Infernal Affairs), οι Γερμανοί (The Life of Others), οι Άγγλοι (Dead Man’s Shoes) ή οι Γάλλοι κι επανιδρύουν τα είδη, με την διαφορετική, πολιτιστικά, οπτική τους και τη φιλοδοξία τους να κατακτήσουν το σινεφίλ, αλλά και το μέινστριμ κόσμο.

Ακόμα ένα γαλλικό αστυνομικό θρίλερ, βγαίνει λοιπόν στις ελληνικές αίθουσες μετά το ”The Snake”, που πιστοποιεί την επιστροφή των Γάλλων δημιουργών σ’ ένα κινηματογραφικό είδος που τους πήγαινε από παλιά. Ο Γκιγιόμ Κανέ, ηθοποιός που παράλληλα το ’ριξε και στη σκηνοθεσία, υπογράφει το πολύ καλό, ”Tell No One” και καμαρώνει, τα βραβεία Σεζάρ που κέρδισε γι’ αυτό.

Ο Αλέξ Μπεκ (Φρανσουά Κλουζέ), ένας παιδίατρος που, οχτώ χρόνια μετά το θάνατο της γυναίκας του, (Μαρί-Ζοσέ Κροζέ) πενθεί ακόμα για εκείνη, βρίσκεται σε δύσκολη θέση, όταν δυο νέα πτώματα ξαναφέρνουν την υπόθεση στο προσκήνιο. Η αστυνομία βρίσκει σ’ αυτόν, έναν εύκολο ένοχο και κάποιοι άλλοι, ένα εύκολο θύμα.

Ένα μήνυμα που φτάνει στον υπολογιστή του, τον πείθει ότι η γυναίκα του είναι ζωντανή και προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί του. Όμως ο Αλέξ, είναι πια φυγάς και για να φτάσει στην αλήθεια, πριν η αστυνομία φτάσει σ’ αυτόν, πρέπει να χρησιμοποιήσει ό,τι μέσον έχει διαθέσιμο…

Δε γνωρίζω πώς ακριβώς διαδραματίζεται η ιστορία στο ορίτζιναλ μπεστ-σέλερ του Χάρλαν Κόμπεν, αλλά το όλο σενάριο είναι στα σίγουρα τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά. Απ’ την πρώτη στιγμή, μέχρι την τελευταία, γίνονται πράγματα που ο σχολαστικός θεατής θα αντιμετωπίσει με δυσπιστία.

Παρ’ όλ’ αυτά, οι χαρακτήρες που εμπλέκονται είναι τόσοι πολλοί, που τραβάν ολόκληρη την προσοχή σου και οι λεπτομέρειες μένουν στο φόντο. Χοντρικά λοιπόν, οι ανατροπές αποζημιώνουν και γεμίζουν το δίωρο, με περίσσιες στιγμές έντασης.

Σ’ αυτό φυσικά, συντελεί η σφιχτή σκηνοθεσία του Κανέ, η κλίση του για σκηνές δράσης και ανθρωποκηνυγητού, αλλά και η ρεαλιστική του ματιά στο σημερινό Παρίσι, όλων ανεξαιρέτως των τάξεων. Ξενίζει αρχικά αλλά τελικά δικαιώνεται, η επιλογή αγγλικών τραγουδιών ως σάουντρακ συγκεκριμένων σκηνών.

Ο Κλουζέ απογειώνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, πείθει απόλυτα ως μεσοαστός επιστήμονας, που μπλέκει σε καταστάσεις που ήξερε μόνο απ’ το σινεμά και νιώθει όλο και πιο προδομένος όσο ξετυλίγει το αληθινό κουβάρι της ζωής του. Πολύ καλό και το πολυπληθές καστ, από τον Αντρέ Ντισολιέ και την Κριστίν Σκοτ Τόμας μέχρι τη Μαρίνα Χέντς και τον Ζαν Ροσφόρ.

Ερμηνείες, σασπένς και μια γαλλική, πιο ανθρώπινη, εκδοχή ενός αμερικανικού μπεστ-σέλινγκ θρίλερ.

Βγαίνουν ακόμα:

- Ο Εμίλιο Εστεβέζ, προσπαθεί να αποτυπώσει το κλίμα της εποχής που ο Ρόμπερτ Κένεντι δολοφονήθηκε, σκιαγραφώντας σπονδυλωτά, τα γεγονότα στο μοιραίο ξενοδοχείο κατά τη διάρκεια εκείνης της μέρας και τους πρωταγωνιστές τους. Δεν είναι Άλτμαν, αλλά τα καταφέρνει πολύ καλύτερα απ’ ότι κανείς θα περίμενε, με το πολύ ενδιαφέρον ”Bobby”.

- Ο Τζον Μακλέιν, ο ήρωας του ”Die Hard”, επιστρέφει με την τέταρτη περιπέτειά του και το αγαπημένο ύφος –με το στραβό χαμόγελο- που εκπέμπει την ίδια πάντα σκέψη: Τα έχω σιχαθεί όλα και όλους, αλλά δε θα φύγω πριν σας τσακίσω… Σχέδια για πέμπτη συνέχεια έχουν ήδη ανακοινωθεί.

- Η απαράδεκτη, ακατάληπτα ηθικολογική –ότι κι αν σημαίνει αυτό- ρομαντική κομεντί ”Because I Said So”, η οικογενειακή ταινία φαντασίας ”The Last Mimzy” και το ρομαντικό μελόδραμα ”New York Waiting”.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

Απόρρητο
v