του Λουκά Τσουκνίδα
Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Όπως και το παστίτσιο. Που είναι και χρονοβόρο αν θες να γίνει σωστά. Όπως και η εκδίκηση. Τις ποικίλες εκφάνσεις της οποίας μελέτησε άψογα και σφαιρικά στην πρόσφατη τριλογία του, ο Κορεάτης Παρκ Τσαν-Γουκ, αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια για νεωτερισμούς πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Κλειδί πάντως σε μια καλή εκδίκηση παραμένει η αφοσίωση στο σκοπό και η υπομονή, αφού μια βιαστική κίνηση μπορεί να καταστρέψει ό,τι χτίζεται για χρόνια ολόκληρα. Το ερώτημα είναι, ποιο κίνητρο είναι τόσο ισχυρό, ώστε να κρατήσει κάποιον συγκεντρωμένο στο ίδιο σημείο για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Εκεί βρίσκεται και το κλειδί όσον αφορά το πόσο πιστευτή ή αληθοφανής είναι η εξέλιξη ενός σεναρίου -αν σκοπεύει να πείσει φυσικά. Τα κίνητρα των χαρακτήρων δικαιολογούν τις πράξεις τους;
Ο Ερίκ Μπαρμπιέρ διασκευάζει ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα, με στοιχεία νουάρ, φιλοδοξώντας να φέρει ξανά στο προσκήνιο το Γαλλικό αστυνομικό θρίλερ. Το ”Le Serpent” είναι ένα καλό βήμα προς τα κει, μια ταινία εκδίκησης και αντεκδίκησης, που δε φαίνεται να λυγίζει απ’ το βάρος της ”γαλλικής” της καταγωγής.
Ο Βενσάν Μαντέλ είναι ένας φωτογράφος, με ταραχώδες διαζύγιο και μια διαμάχη για την κηδεμονία των παιδιών με τη γερμανίδα σύζυγό του. Εκεί που νόμιζε ότι δεν πάει πιο κάτω, ο Ζοζέφ Πλεντέρ, ένας ”φίλος” από τα παλιά, τον επισκέπτεται με διάφορους αλλόκοτους τρόπους και του κάνει τη ζωή κόλαση. Απ’ ότι φαίνεται όμως, ο βολεμένος φωτογράφος έχει ακόμα αντοχές, για να αντιμετωπίσει τον παλιό συμμαθητή του στο δικό του παιχνίδι…
Το πιο δυνατό κομμάτι της ταινίας είναι αναμφισβήτητα οι ερμηνείες, με τον Κλοβίς Κορνιγιάκ να μη χάνει στιγμή την αυτοσυγκέντρωσή του καθώς μπαίνει στο πετσί του Πλεντέρ, ενός βαθιά πληγωμένου ανθρώπου, που στην πορεία έγινε σκληρόπετσος σα φίδι και το ίδιο φαρμακερός. Πολύ καλός και ο Ιβάν Ατάλ στο ρόλο του Μαντέλ, του αποτυχημένου συζύγου, αλλά αποφασισμένου να ξεπεράσει τον εαυτό του, πατέρα. Οι δυο τους κυριεύουν την οθόνη μέχρι την τελική αναμέτρηση με τον σπουδαίο Πιερ Ρισάρ να κάνει αισθητή την παρουσία του σ’ ένα σημαντικό δεύτερο ρόλο.
Συμπαραστάτης τους, είναι όμως και ο Μπαρμπιέρ, που σκηνοθετεί διακριτικά, δε χάνει το ρυθμό και κρατά την αγωνία ζωντανή –όσο γίνεται σε κάτι τόσο προβλέψιμο- μέχρι το τέλος. Το σενάριο –το έγραψε ο ίδιος- είναι το αδύναμο σημείο του φιλμ, το κίνητρο αρκετά δημαγωγικό και οι ηρωισμοί του Μαντέλ συχνά μη αληθοφανείς, αλλά μη ξεχνάμε ότι βασίστηκε σε μια ήδη γραμμένη ιστορία.
Δυναμική περιπέτεια, ότι πρέπει για θερινό, ακόμα και ως αντίδοτο στις πολυδιαφημισμένες αλλά χλιαρές αμερικάνικες.
Βγαίνουν ακόμα:
- Η συνέχεια του ”Fantastic Four” με την εμφάνιση του ”Silver Surfer” μοναδικό κίνητρο θέασης. Για όσους δεν ασχολούνται, απλά αδιάφορο.
- Το όμορφο νεανικό μελόδραμα από την Ισπανία ”DarkBlueAlmostBlack”. Υπαρκτά προβλήματα, χιούμορ και ταλαντούχοι ηθοποιοί.
- Το ”Murderers”, μια παράξενη γαλλική ταινία με δυο πανέμορφες κοπέλες που αλητεύουν χωρίς να ξέρουν τι ψάχνουν. Αυτό που βρίσκουν σταδιακά, χωράει πολύ συζήτηση.
- Και οι απαράδεκτες αμερικάνικες ταινίες της εβδομάδας. Το ”Bordertown” όπου η σεξουαλική στέρηση και το ανεκπλήρωτο της Τζένιφερ Λόπεζ, μπαίνουν στο ίδιο ράφι με τις εργάτριες-σκλάβες που δολοφονούνται στις πόλεις-εργοστάσια του Μεξικού. Ομολογώ ότι έφυγα 10 λεπτά πριν το τέλος, προσβεβλημένος. Και το πραγματικά ανερμάτιστο ψυχολογικό θρίλερ ”Sisters”, με την Κλοέ Σεβινί στη χειρότερη εμφάνιση της καριέρας της.
