του Λουκά Τσουκνίδα
Η λέξη τριλογία είναι από εκείνες που χρησιμοποιούνται τελείως καταχρηστικά από τη βιομηχανία του κινηματογράφου. Ενώ κανονικά είναι ένα έργο που από τη σύλληψή του, προορίζεται να τεμαχιστεί σε τρία μέρη και να ολοκληρωθεί σε αυτά, στο σινεμά έχουμε δει κι άλλες ερμηνείες.
Η πιο συχνή, είναι η περίπτωση όπου μια ταινία βγάζει πολλά λεφτά κι έτσι γεννά ένα σίκουελ. Όταν και το δεύτερο μέρος φέρει το χρήμα τότε γεννιέται μια τριλογία που μπορεί να γίνει τετραλογία κ.ο.κ. Πιο πονηρή είναι η περίπτωση του ”Matrix”, μιας ταινίας δηλαδή που κανείς δεν κατάλαβε σε τι εξυπηρετούσε το μεσαίο μέρος. Απλά… έπρεπε να είναι τριλογία. Είναι θέμα κύρους.
Πριν από έξι χρόνια ο Στίβεν Σόντερμπεργκ αποφάσισε να αναβιώσει την εποχή του θρυλικού ”rat pack” με ένα ριμέικ του ”Ocean’s Eleven”. Αντί του Φρανκ Σινάτρα, του Ντιν Μάρτιν, του Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ και του απόλυτα κουλ συναφιού τους, έριξε μπροστά στην κάμερα τον Τζορτζ Κλούνι, τον Μπραντ Πιτ και μια επίσης εκλεκτή παρέα. Μετά από λίγο καιρό οι έντεκα έγιναν δώδεκα και φέτος έσκασαν μύτη δεκατρείς, στο τρίτο μέρος των περιπετειών του Ντάνι Όσιαν και των υπόλοιπων ”έντιμων” απατεώνων.
Αυτή τη φορά, ο κακός είναι ο Γουίλι Μπανκς (Αλ Πατσίνο), ένας επιτήδειος επιχειρηματίας που μοιράζεται μια κοινή εμπειρία με το γνωστό μας Ρούμπεν (Έλιοτ Γκουλντ): τις παλιές καλές μέρες, είχαν σφίξει κι οι δυο το χέρι του Φρανκ Σινάτρα. Ο κώδικας λέει ότι ποτέ δεν ”τη φέρνεις” σε κάποιον που σε συνδέει μαζί του κάτι τόσο βαρύ. Όταν ο Γουίλι τον παραβαίνει και ο Ρούμπεν μπαίνει στο νοσοκομείο, η παλιοπαρέα αποφασίζει να εκδικηθεί. Δύσκολη αποστολή, αφού πρόκειται για αναλογικούς λωποδύτες σε ένα ψηφιακό κόσμο. Παρ’ όλ’ αυτά, έστω και με την επιδότηση –με το αζημίωτο φυσικά- του παλιού εχθρού Τέρι Μπένεντικτ (Άντι Γκαρσία), βάζουν τα σχέδιά τους σε εφαρμογή…
Το μεγαλύτερο ατού της συγκεκριμένης σειράς ταινιών, είναι στα σίγουρα ότι κανείς δεν αρνήθηκε να συνεχίσει μετά την επιτυχία της πρώτης. Δε μπορώ να φανταστώ άλλη ταινία στην οποία οι γνωστοί ηθοποιοί θα έκαναν ουρά για μια γρήγορη εμφάνιση. Φαίνεται ότι ο Σόντερμπεργκ και οι άλλοι –κυρίως ο Κλούνι- δεν ξενερώνουνε ποτέ, παραμένουν φρέσκοι και είναι αυτοσαρκαστικοί όσο ποτέ. Ακόμα καλύτερα πρέπει να πέρασαν οι, ειδικοί στα καζίνο, σεναριογράφοι –οι ίδιοι που έγραψαν το ”Rounders”- που παίρνουν τα κλισέ του είδους και το ειρωνεύονται με τρόπο απολαυστικό.
Η ατμόσφαιρα, η φωτογραφία και το μοντάζ είναι ρετρό, χωρίς ούτε στιγμή η ταινία να φαίνεται παράταιρη σε σχέση με την εποχή κι αυτή είναι η μαεστρία του Σόντερμπεργκ. Δεν χάνει τον έλεγχο και δε χρησιμοποιεί καμία από εκείνες τις υπερβολικά εντυπωσιακές σκηνές, που έχουμε συνηθίσει στο σημερινό ψυχαγωγικό σινεμά. Δε χρειάζονται συστάσεις για το καστ, που πλέον κάνει κάτι σαν πάρτι επανασύνδεσης, με τον γηραιότερο Καρλ Ράινερ να κλέβει την παράσταση.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Μια ταινία χωρίς αυταπάτες, γεμάτη με κουλ στιγμές και καλή διάθεση κι αν δε σας φανεί αστεία… ε, δεν είναι και για κλάματα!
Βγαίνουν ακόμα:
- Οι ιταλικές ”Νύφες”, το ”Nuovomondo” του Εμανουέλε Κριαλέζε. Όμορφη ταινία με έναν υπέροχο πρωταγωνιστή και σουρεάλ στιγμές, ενδεικτικές της ψευδαίσθησης της ευρωπαϊκής εκδοχής του αμερικάνικου ονείρου. Όπως τραγουδούσαν τα ποντίκια-μετανάστες στο ανιμέισιον ”American Tail” του 1986: Δεν υπάρχουν γάτες στην Αμερική… Ναι, καλά.
- Το εκπληκτικό βρετανικό δράμα εκδίκησης ”Dead Man’s Shoes”, με έναν συγκλονιστικό Πάντι Κονσιντάιν. Έτσι το κάνουν οι βρετανοί και είναι ωμό, σκοτεινό και συγκινητικό, στα σίγουρα διαφορετικό απ’ οτιδήποτε αμερικάνικο.
- Η γαλλική κωμωδία –ότι κι αν σημαίνει αυτό- ”Δώσε μου το Χέρι σου” με έναν εργένη που κάνει ό,τι μπορεί να μείνει έτσι, κόντρα στις αδερφές του. Για όσους εκτιμούν το γαλλικό χιούμορ (;).
- Η οικογενειακή ταινία φαντασίας ”Bridge to Terabithia” και η ισραηλινή γκέι σαπουνόπερα ”The Bubble”, που παίρνει μια πραγματικά δυνατή ιδέα και τη μετατρέπει σε… σαπουνόφουσκα.
