του Λουκά Τσουκνίδα
Είναι ο χρόνος χρήμα ή το χρήμα αγοράζει χρόνο; Η τεχνολογία καταφέρνει διαρκώς να ελαττώνει το χρόνο που ξοδεύουμε σε συγκεκριμένες διαδικασίες. Για να αγοράσουμε όμως την τεχνολογία που θα μας εξοικονομήσει χρόνο πρέπει να βγάλουμε περισσότερα χρήματα κι έτσι δουλεύουμε κι άλλο χάνοντας... τι; Χρόνο.
Κι οι κυνηγοί του χαμένου χρόνου ”έσονται” λαγοί.
Για το νεαρό βρετανό, πρώην φωτογράφο και νυν σκηνοθέτη, Σον Έλις, ο χρόνος είναι κάτι που όταν το έχεις περίσσιο, το ανταλλάσσεις με λεφτά. Πώς όμως καταφέρνεις να υποφέρεις την αβάσταχτη αίσθηση του ”ξοδεμένου” χρόνου; Σταματώντας τον.
Πριν από τρία χρόνια, μια ταινία μικρού μήκους με τον τίτλο ”Cashback”, έκανε το γνωστό γύρο των φεστιβάλ και αγαπήθηκε τόσο που προτάθηκε για Όσκαρ. Τότε ο Έλις πήρε μια δύσκολη απόφαση, να ξεχειλώσει το μικρό του αριστούργημα και να το κάνει μεγάλο. Κράτησε τα κομμάτια που εντυπωσίασαν άθικτα, πρόσθεσε κάνα δυο χαρακτήρες για σάλτσα και έδωσε στον πρωταγωνιστή του παρελθόν, μέλλον κι ένα μεγάλο έρωτα.
Ο Μπεν Γουίλις είναι φοιτητής καλών τεχνών, θέλει να γίνει ζωγράφος και θαυμάζει φυσικά τη γυναικεία φόρμα. Ο χωρισμός του, τον ρίχνει σε μια φάση μόνιμης αϋπνίας.
Το χρόνο, που πια του περισσεύει, τον εκμεταλλεύεται δουλεύοντας νυχτερινή βάρδια σε ένα σούπερ-μάρκετ. Όλοι οι συνάδελφοί του έχουν τον τρόπο τους να κάνουν το χρόνο στη δουλειά να περνάει πιο γρήγορα, ακόμα και η όμορφη Σάρον. Ο Μπεν έχει μάθει απλά να τον σταματάει.
Εκεί, ανάμεσα στα δέκατα του δευτερολέπτου στοχάζεται για τη ζωή και μελετάει το μυστήριο του άλλου φύλου. Ό,τι κι αν κάνει όμως, ο χρόνος δεν μπορεί να είναι σταματημένος για πάντα...
Ο φωτογράφος Έλις, είναι προφανώς βιρτουόζος στη διαχείριση των εικόνων του και δίνει εύκολα μια οπτικά απολαυστική ταινία. Δείγμα αυτού, τα υπέροχα περάσματα από το παρόν στο παρελθόν στην ίδια σκηνή. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το σενάριό του– η επέκταση του πετυχημένου ”μικρού”- είναι πρωτότυπο, με χιούμορ που δεν σέβεται τις συμβάσεις μιας φαινομενικά κλισέ ρομαντικής κωμωδίας και χαρακτήρες συμπαθητικούς, ακόμα και στις κακές τους στιγμές. Ίσως γιατί, αν και υπερβολικοί, δεν είναι ψεύτικοι.
Η μουσική δένει με το μοντάζ και σιγοντάρει το χιούμορ που δε λείπει σχεδόν από κανένα σημείο της ταινίας. Άλλοτε προφανές κι άλλοτε διακριτικό. Ο Σον Μπίγκερσταφ πρωταγωνιστεί με άνεση, όντας λιγότερο καρικατούρα από τους υπόλοιπους. Πολύ καλή και η γλυκύτατη Εμιλία Φοξ, στο ρόλο του αντικειμένου του πόθου του.
Το μεγάλου μήκους ”Cashback” είναι μια ρομαντική κωμωδία –για αμήχανους άντρες και όχι υπεράνετους μετροσέξουαλ- σε μια φρέσκια εκδοχή, οπτικά και σεναριακά.
Βγαίνουν ακόμα:
* Λέγε λέγε πόσο κακός είναι ο Μπους, έχουμε πιστέψει ότι αρκεί να φύγει για να σωθεί ο κόσμος. Δεν ξέρω πόσο εξυπηρετεί να προσωποποιείς με τέτοια εμμονή το ”κακό”, απογυμνώνοντας σταδιακά την απειλή από τη διαχρονικότητά της. Είναι μια ευκολία αλλά το αποτέλεσμα είναι το αντίθετο. Μόλις ξεμπερδέψεις με το πρόσωπο νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες και με το πρόβλημα και σε παίρνει ο ύπνος. Το ”Death of a President” είναι η ιστορία της δήθεν δολοφονίας του ”Ντούμπια” και οι έρευνες για τον ένοχο. Άψογη εκτέλεση, καμία ορατή χρησιμότητα, ούτε λέξη για την ιστορική αποτυχία τέτοιου είδους Δονκιχωτισμών. Κρίμα.
* Η ιταλική κωμωδία ”Ο Καλύτερος Εχθρός μου” και το δραματικό πόκερ-ρομάντσο ”Lucky you”.