Ιστορία μιας απόδρασης: Χωρίς πολιτικά ”κατηγορώ”

Βασισμένη στην αληθινή ιστορία τεσσάρων πολιτικών κρατουμένων στην Αργεντινή της δεκαετίας του 80, η ”Ιστορίας μιας Απόδρασης” αποφεύγει εύστοχα τις πολιτικές καταγγελίες, κρατώντας όμως αμείωτο το ενδιαφέρον και την αγωνία, με τους έντονους ρυθμούς, την αριστοτεχνική σκηνοθεσία και τις σπουδαίες ερμηνείες της.
Ιστορία μιας απόδρασης: Χωρίς πολιτικά ”κατηγορώ”

του Λουκά Τσουκνίδα

Κάτι που πιθανότατα ενώνει όλους τους λαούς του κόσμου είναι η απόλυτα κοινή εμπειρία μιας δικτατορίας. Κάθε μια απ’ αυτές, κόπια της προηγούμενης, όπως τα εφηβικά θρίλερ, όπου το τέλος είναι γνωστό και η διαδικασία απόλυτα προβλέψιμη. Κι όμως, πόσοι στον κόσμο την έχουν πατήσει δυο και τρεις φορές. Με την κατάλληλη βοήθεια απ’ τον ”σκηνοθέτη” φυσικά.

Ο λαός, λένε, που δε γνωρίζει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την επαναλάβει. Τρίχες. Το ίδιο αποτέλεσμα έχεις αν τη γνωρίζεις υπερβολικά καλά. Τόσο, που την αγιοποιείς, τη βάζεις στο βάθρο και καίγεσαι από τη λαχτάρα να την είχες βιώσει ο ίδιος. Όταν έρθει η ώρα λοιπόν, μιας και μιλάμε για κύκλους, απλά την κοπιάρεις. Αντί να γίνει εκείνη εργαλείο στα χέρια σου, γίνεσαι εσύ σκλάβος της. Και ο σωτήριος ”γύψος”, σου μοιάζει η πιο ψαγμένη αλληγορία στον κόσμο.

Η Αργεντινή, βίωσε μια εξαιρετικά σκληρή στρατιωτική χούντα από το ’76 έως το ’85, όπου τον πρώτο καιρό, εξαφανίστηκαν χωρίς επιστροφή χιλιάδες ύποπτοι για ”επικίνδυνα” φρονήματα. Ύποπτοι, όχι ”ένοχοι”! Κι όμως, υπάρχει μια ιστορία τεσσάρων αγνοούμενων, που επέστρεψαν στη ζωή. ”Η Ιστορία μιας Απόδρασης” του Αντριάν Καετάνο, βασίζεται στις καταθέσεις των ”τεσσάρων” στις δίκες του 1985 και ΔΕΝ είναι μια πολιτική καταγγελία.

Είναι η ιστορία ενός τερματοφύλακα μιας μικρής Αργεντίνικης ομάδας, της Αλμάγκρο, που βρίσκεται στη μέση των διωγμών χωρίς να το πάρει χαμπάρι. Ο Κλαούντιο Ταμπουρίνι είναι απλά ύποπτος για αντικαθεστωτική δράση, αλλά για κακή του τύχη, ύποπτος και ένοχος είναι ίδιο και το αυτό. Στην βίλα που κάνει χρέη ανεπίσημης φυλακής καταλήγει σ’ ένα δωμάτιο με άλλους τέσσερις, πολύ πιο σχετικούς με την υπόθεση απ’ αυτόν. Ο ένας τους προτρέπει να αποδράσουν για να μην καταλήξουν στον πάτο της θάλασσας…

Ο Καετάνο εστιάζει αποκλειστικά στο χαρακτήρα του Κλαούντιο, που δεν μπορεί να πιστέψει πως βρέθηκε στη θέση αυτή. Αν και υπάρχει στον αέρα η υπόνοια ότι οι αθώοι τη γλιτώνουν, ο ίδιος καταλαβαίνει πως αν μπλέξεις δεν υπάρχει γυρισμός. Καταλαβαίνει επίσης πως σε μια τέτοια διαμάχη είναι δύσκολο να μείνεις αμέτοχος. Οι άλλοι τρεις φυγάδες είναι πιο στερεοτυπικοί. Ο Γκιγιέρμο, ένας πολύ έξυπνος και αποφασισμένος ακτιβιστής, εμπνέει τους υπόλοιπους να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και τους κερδίζει.

Ο ρυθμός της ταινίας, είναι ρυθμός θρίλερ, με υποβλητική μουσική, κλειστοφοβικά πλάνα και πολύ καλά κατευθυνόμενη αγωνία, παρ’ ότι ξέρουμε απ’ την αρχή ότι οι ”τέσσερις” τα έχουν καταφέρει. Σπουδαία η εμφάνιση του Ροντρίγκο Ντε Λα Σέρνα στο ρόλο του Κλαούντιο και του Νασαρένο Κασέρο ως Γκιγιέρμο.

Αν και η ”Ιστορία μιας Απόδρασης” αποφεύγει τις πολιτικές καταγγελίες και τις βαριές ιδεολογικές αναφορές, παραμένοντας απλά μια συναρπαστική ιστορία, νομίζω ότι η εμπλοκή ενός ανθρώπου, που νόμιζε ότι μπορούσε να κοιτάξει απ’ την άλλη μέχρι να περάσουν οι εξελίξεις, την κάνει απόλυτα πολιτική. Κάθε παρόμοια ιστορία αλλά και κάθε σύγχρονη ”κόπια” της, μας αφορά όλους.

Βγαίνουν ακόμα:

- Το γκανγκστερικό ρομάντσο του Άντι Λάου, ”Daisy”. Είναι ο άνθρωπος πίσω απ’ το περίφημο ”Infernal Affairs”, την ταινία που έκανε ριμέικ ο Σκορτσέζε στο οσκαρικό ”The Departed”. Αξιόλογη προσπάθεια, στα σίγουρα κάτι διαφορετικό και… πολυεθνικό.

- Το κακό ριμέικ του παλιού καλού ”The Hitcher”, με τον Σον Μπιν να μη μπορεί να γίνει με τίποτε Ρούτγκερ Χάουερ.

- Το Γερμανικό δράμα ”I Am the Other Woman” και το ανεκδιήγητο πολεμικό δράμα ”Home of the Brave”, μια σαπουνόπερα για τους αφανείς ήρωες του Ιράκ.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v