του Λουκά Τσουκνίδα
Ίσως η έννοια της ομάδας να είναι τελικά υπερτιμημένη. Μπορεί δυο εγωιστές (οι άνθρωποι κατά τον Δαρβίνο) να συνεργάζονται άψογα όταν πρόκειται να ωφεληθούν και οι δύο –σύμφωνα με τη μελέτη του Ρόμπερτ Άξελροντ, ”Η Εξέλιξη της Συνεργασίας”- αλλά τι γίνεται αμέσως μετά;
Μια ομάδα δεν μπορεί να χτιστεί μόνο με βραχυπρόθεσμους στόχους, χρειάζεται κάτι μεγαλύτερο που να δίνει νόημα στην σκληρή προετοιμασία… μια κούπα, μια πρωτιά ή έστω την έξοδο στα ”ευρωπαϊκά σαλόνια”. ”There’s no I in Team America”, είπε κάποιος στην ομώνυμη φάρσα των Πάρκερ και Στόουν, για να εισπράξει άμεσα την απάντησή του: ”Yes, there is...”
Στην νέα ταινία του, ο Ντάνι Μπόιλ (Trainspotting κλπ), αποδίδει τιμές στις αγαπημένες του ”διαστημικές” ταινίες, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: προσαρμόζοντας τα καλύτερα στοιχεία τους στο δικό του στιλ με αποτέλεσμα την οπτική απόλαυση που λέγεται… ”Sunshine”.
Μια ομάδα από οκτώ ”σέξι” (όπως διάβασα κάπου) επιστήμονες (!), στέλνεται από τη γη σε μια αποστολή, που θα σώσει τον κόσμο από την παγωνιά. Πρέπει να αφήσουν μια βόμβα στον… ήλιο ώστε να προκαλέσουν μια ισχυρή ανάφλεξη, που θ’ αποκαταστήσει την ηλιοφάνεια. Το πλοίο τους λέγεται ”Ίκαρος-ΙΙ” (ειρωνία;) και στην πορεία ανακαλύπτουν τον αποτυχημένο προκάτοχο, ”Ίκαρος-Ι” (πεπρωμένο φυγείν…). Να συνεχίσουν ή να πάρουν και τη δεύτερη βόμβα για μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας; Ο φυσικός της παρέας (Σίλιαν Μέρφι) διαλέγει το δεύτερο, παρά την αντίδραση του ορθολογιστή μηχανικού (Κρις Έβανς) και η περιπέτειά τους παίρνει μπρος…
Ο Μπόιλ και ο σεναριογράφος του, δε φαίνεται να νοιάζονται για την αληθοφάνεια -κάτι που δεν ήταν ποτέ το ατού τέτοιων ταινιών άλλωστε. Προσπαθούν να στήσουν ένα σκηνικό για τις διαπροσωπικές σχέσεις και συγκρούσεις του καστ, ο σταρ του οποίου είναι ο πάντα εξαιρετικός Σίλιαν Μέρφι, αλλά την παράσταση κλέβει ο πρώην ”Ανθρώπινος Πυρσός” (Fantastic Four), Κρις Έβανς. Κι αν οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται όλοι ισόποσα, οι δυο αντίζηλοι φτάνουν και περισσεύουν για τη δημιουργία έντασης στη ”γέφυρα”.
Η ”ομάδα”, είναι ήδη δεκαέξι μήνες μαζί και έχει αρχίσει να τρελαίνεται. Αν και η αποστολή φτάνει στο τέλος της, η υπομονή έχει εξαντληθεί και τα λάθη αρχίζουν να διαδέχονται το ένα τ’ άλλο. Η συνάντηση με το ”Ίκαρος-Ι” είναι σα ν’ αντικρίζουν το μέλλον τους αφού η βόμβα δεν είναι το μόνο που έχει διασωθεί. Ο κυβερνήτης του ”προκατόχου”, κυκλοφορεί μισοψημένος και θεότρελος, προσπαθώντας να σαμποτάρει την αποστολή, λόγω ”άνωθεν” εντολών.
Έτσι, το τελευταίο μέρος χαρακτηρίζεται από δράση και μονομαχίες, κινηματογραφημένη ιδιόρρυθμα από τον Μπόιλ, που όμως βιάζεται να κλείσει ταμείο εις βάρος της κορύφωσης. Τα εφέ και η φωτογραφία είναι εξαιρετικά και δημιουργούν την αίσθηση της εγγύτητας στο ζωογόνο, αλλά και θανατηφόρο ήλιο. Αξιόλογο αποτέλεσμα για τον Βρετανό, με σωστές αναφορές στα ”κλασσικά”.
Βγαίνουν ακόμα:
- Η νέα διατριβή του Αλέν Ρενέ πάνω στην ανθρώπινη μοναξιά, ”Private Fears in Public Places”. Ο Ρενέ παραμένει οξυδερκής αλλά η ταινία του είναι μέτρια.
- Η κωμική περιπέτεια για σαραντάρηδες (όχι κατ’ ανάγκην χαρλεάδες) που ψάχνουν τη χαμένη νιότη, ”Wild Hogs”. Καλό χοντροκομμένο χιούμορ αλλά τίποτε παραπάνω. Ο Τραβόλτα δεν είναι αστείος.
- Δύο θρίλερ, ένα αποκρυφιστικό κι ένα εγκληματολογικό, δοκιμάζουν τις αντοχές μας: ”The Reaping” και ”Perfect Stranger”. Τα λεφτά μας πίσω.
- Το καινούργιο ασιατικό έπος αγάπης, ”Valley of Flowers” του υποσχόμενου Παν Νάλιν, το ”Πέρα από τη Λίμνη” του Στράτου Στασινού και η γαλλική κωμωδία με την ”ανερχόμενη δύναμη” Σεσίλ Ντε Φρανς, ”Bad Faith”.
