του Λουκά Τσουκνίδα
Η Εντίθ Πιάφ έζησε μια δύσκολη, έντονη ζωή από τα παιδικά της χρόνια. Προικισμένη με μοναδικές φωνητικές ικανότητες, τις εκμεταλλεύτηκε τελικά για να φτάσει από τις φτωχογειτονιές στα σαλόνια του Παρισιού. Όμως οι ”λακούβες” της δόξας και οι ατυχίες δεν την άφησαν να ευτυχίσει.
Ο Ολιβιέ Νταάν προσπαθεί –μαζί με την συν-σεναριογράφο Ιζαμπέλ Σομπελμάν- να σκιαγραφήσει τη μεγάλη μα τραγική σταρ στη βιογραφική ταινία του, ”La Vie En Rose”.
Σαρανταοχτώ χρόνια γεμάτα απίθανες ιστορίες, στα πεζοδρόμια, τα πανηγύρια και τα μπορντέλα του Παρισιού αρχικά, στα καμπαρέ και τις μεγάλες σάλες αργότερα. Συναναστροφές με όλων των ειδών τους ανθρώπους, μια μάνα εξαφανισμένη κι ένας πατέρας σκληρός βιοπαλαιστής. Οι σεναριογράφοι, συνήθως αφαιρούν δραματικά στοιχεία από τέτοιες ιστορίες για να μην είναι ”φορτωμένες”. Η αληθινή ιστορία της Πιάφ είναι, όσο δεν πάει άλλο.
Ο σκηνοθέτης επιλέγει έναν δύσκολο τρόπο να συνθέσει το παζλ. Επιλέγει στιγμές από διαφορετικές χρονικές περιόδους και τις πλέκει μεταξύ τους, συχνά χωρίς να συνοδεύονται αυτά τα άλματα με κάποια ημερομηνία.
Αν και μπορεί να μπερδευτεί κανείς, είναι μάλλον άνευ σημασίας αφού οι σκηνές δεν αποτελούν μέρος κάποιας πλοκής που χρειάζεται διαρκή προσοχή. Είναι στιγμιότυπα, που ο Νταάν επέλεξε να συνδέσει νοηματικά για να βγάλει μια εικόνα της ψυχοσύνθεσης του αντικειμένου του και να συγκινήσει. Με κάποιον άσχετο με τα βιογραφικά στοιχεία της Πιάφ όπως εγώ, μάλλον τα καταφέρνει. Όσοι έχουν ασχοληθεί εκτενέστερα με τη ζωή της, ίσως έχουν ενστάσεις.
Το μεγάλο ατού της ταινίας αποδεικνύεται η πρωταγωνίστρια Μαριόν Κοτιγιάρ. Μεταμορφώνεται τελείως, με τη βοήθεια μακιγιάζ και άλλων μεθόδων, από πανέμορφη στάρλετ σε ασχημόπαπο, σε φοβισμένη, καταπονημένη από την αρρώστια σταρ. Συγχρόνως όμως απορροφάται από το ρόλο, οικειοποιείται –άψογα απ’ ότι φαίνεται- τις εκφράσεις και την κορμοστασιά της Πιάφ και εντυπωσιάζει.
Η φωτογραφία είναι πολύ όμορφη, χωρίς ν’ αποφεύγει τα κλισέ του βιογραφικού είδους, ενώ για τη μουσική δε νομίζω να αναρωτιέται κανείς. Το κλείσιμο με το ”Je ne regrette rien” είναι αναμενόμενα μεγαλειώδες. Βοηθά σ’ αυτό και η φόρτιση που έχει χτίσει ο Νταάν. Το σεναριακό κόλπο με την αποκάλυψη προς το τέλος θα μπορούσε να λείπει βέβαια αφού κανείς δεν περιμένει να εκπλαγεί.
Πετυχημένη νομίζω σινέ-βιογραφία μιας και φεύγοντας, νιώθεις λίγο πιο κοντά στη μεγάλη Εντίθ Πιάφ.
Βγαίνουν ακόμα:
- Η μεταφορά από κόμικς της εβδομάδας, το ”Ghostrider” με τον Νίκολας Κέιτζ. Κακή απόδοση ενός αγαπητού στους κομιξάδες χαρακτήρα, από τον Μαρκ Στίβεν Τζόνσον που έχει ήδη κακοποιήσει τον ”Daredevil” και την ”Electra”.
- Η ”Κινέττα” του Γιώργου Λάνθιμου, η καιντούργια ταινία του Τζουζέπε Τορνατόρε ”La Sconosciuta”, η τσιγγάνικη κομεντί ”Dallas Pashamende”, η φαρσοκωμωδία ”Epic Movie” και το ενδιαφέρον βιογραφικό-ντοκιμαντέρ του Σπύρου Ταραβήρα ”Buzz”.
