του Λουκά Τσουκνίδα
Προσπαθώ αυτές τις μέρες να θυμηθώ τι μαθαίναμε για τους Σπαρτιάτες στο σχολείο. Τι θέση έπαιρναν τα σχολικά βιβλία μιας δυτικής δημοκρατίας απέναντι στο ιδεολογικό δίλημμα, δημοκρατική Αθήνα εναντίον ολιγαρχικής Σπάρτης;
Κάτι μου λέει ότι το πόρισμα δεν ευνοούσε τους στρατικοποιημένους, σε βαθμό παρεξηγήσιμο, Σπαρτιάτες. Στις Θερμοπύλες πάντως εξιλεώθηκαν στα μάτια των ”πολιτικών αναλυτών” της εποχής.
Έφτασε η ώρα λοιπόν να απολαύσουμε τους ”300” του Ζακ Σνάιντερ (ή μήπως του Φρανκ Μίλερ;), την πιο πολυαναμενόμενη μεταφορά κόμικς στο σινεμά για φέτος. Εντάξει, μαζί με το τρίτο Σπάιντερμαν.
Η ιστορία είναι πασίγνωστη. Ο Λεωνίδας, οι 300 του και μερικοί ακόμα σύμμαχοι υπερασπίζονται τα στενά των Θερμοπυλών με τη ζωή τους, σε μια μάχη που χάνεται τελικά αλλά αποδυναμώνει το στρατό του Ξέρξη, δίνοντας χρόνο στους άλλους Έλληνες να ανασυνταχθούν και να αντεπιτεθούν με επιτυχία. Όσο ο Λεωνίδας θυσιάζεται για το γενικό καλό, πίσω στην πατρίδα οι πολιτικοί μαγειρεύουν διάφορα αλλά η βασίλισσα Γοργώ αποδεικνύεται ιδιαίτερα δυναμική στην προσπάθειά της να συγκρατήσει τις εξελίξεις...
Όπως και το ”Sin City”, έτσι και οι ”300” είναι η προέκταση της δουλειάς μιας φυσιογνωμίας των κόμικς, του Φρανκ Μίλερ. Ο Ροντρίγκεζ δεν πείραξε την αισθητική του Μίλερ και δεν έχασε. Ο πρωτάρης σχετικά Ζακ Σνάιντερ είναι ακόμα πιο προσεκτικός, σε βαθμό που τα πλάνα του μοιάζουν με κινούμενα πάνελ απ’ το κόμικ- και καλά κάνει.
Τα κορεσμένα χρώματα, όπου οι κατακόκκινες μπέρτες των Σπαρτιατών βγάζουν μάτι, η χρήση των σκιών και γενικότερα η κομπιουτερίστικη αίσθηση γι’ άλλους μπορεί να είναι ψυχρή, άλλους όμως θα τους ενθουσιάσει. Τα νέα μέσα φέρνουν και νέα αισθητική άποψη κι αυτό δεν αλλάζει με γκρίνιες.
Σ’ αυτή την απολαυστική αποθέωση λοιπόν της τεχνητής εικόνας, η θέση των ηθοποιών είναι σχετικά εύκολη. Πρέπει να είναι επαρκείς, σε ρόλους σχετικά σχηματικούς. Ο Τζέραρντ Μπάτλερ, η Λένα Χίντι και ο Ροντρίγκο Σαντόρο τα πάνε μια χαρά, όπως και οι υπόλοιποι.
Ο ανδρόγυνος Ξέρξης του Σαντόρο, με τα αρσενικά χαρακτηριστικά αλλοιωμένα από την ηδονιστική και πολυτελή ζωή του, είναι ο υποψήφιος να ξενίσει ή να προκαλέσει το γέλιο αλλά ήταν και ο πιο απαιτητικός για έναν καρατερίστα.
Οι μάχες είναι παραπάνω από μισή ταινία, άψογα χορογραφημένες, με πολύ καρτουνίστικο αίμα, αποκρουστικούς κακούς και καλούς που είναι σωστές πολεμικές μηχανές. Έχουν επενδυθεί μουσικά με μέταλ, την καταλληλότερη μουσική για αιματηρά πολεμικά έπη, όσο τουλάχιστον αφορά το βασικό τάργκετ γκρουπ του έργου.
Απολαμβάνεται χωρίς ενοχές και απαιτήσεις για μαθήματα ιστορίας. Το μήνυμα είναι σίγουρα κλισέ αλλά η ταινία είναι άψογη.
Βγαίνουν ακόμα:
* Η ταινία που σάρωσε τα Ελληνικά Κρατικά Βραβεία Ποιότητας, το ”Eduart” της Αγγελικής Αντωνίου
* Το Γαλλικό πολεμικό δράμα σε σενάριο Κώστα Γαβρά, ”Mon Colonel”.
* Το Κινέζικο επικό της εβδομάδας ”The Banquet” με τη Ζανγκ Ζιγί.
* Το βρετανικό ”Red Road”
