του Λουκά Τσουκνίδα
Δεκατρία χρόνια μετά την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, το ”A Bronx Tale”, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο επιστρέφει στην ”καρέκλα” για μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια.
Το ”The Good Shepherd”, είναι μια ιστορία γύρω από τις απαρχές της CIA και όσα αντιμετώπισαν οι άνθρωποι που ενεπλάκησαν σ’ αυτή τη διαδικασία. Το ότι στα ελληνικά ο τίτλος μεταφέρθηκε με την πιο ”κόκκινη” έκφραση ”Ο Καθοδηγητής”, μόνο ως ειρωνεία μπορώ να το εκλάβω.
Ο Έντουαρντ Γουίλσον (Ματ Ντέιμον), ενώ βρίσκεται στο κολέγιο, στρατολογείται διαδοχικά από την διαβόητη κοινότητα των μελλοντικών ηγετών ”Scull and Bones” και κατόπιν απ’ το FBI. Έχοντας φέρει εις πέρας την πρώτη του αντιναζιστική αποστολή, καρφώνοντας τον καθηγητή του, γίνεται υποψήφιος για σπουδαιότερα πράγματα. Εν τω μεταξύ, αφήνει έγκυο την κόρη ενός γερουσιαστή (Αντζελίνα Τζολί) και την παντρεύεται. Το καθήκον όμως τον καλεί εκτός ΗΠΑ ώστε να συντονίσει τις πρώτες ψυχροπολεμικές μυστικές δραστηριότητες...
Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο είναι σίγουρα σπουδαίος ηθοποιός και έχει θητεύσει δίπλα σε κορυφαίους σκηνοθέτες. Εδώ επιλέγει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, αν όχι για τη χώρα του, για όλο τον υπόλοιπο κόσμο και αυτό που καταφέρνει είναι να ασχοληθεί δυόμισι ώρες με τον Ματ Ντέιμον. Ο τελευταίος δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, ψυχρός και απόμακρος, χωρίς ίχνος θαρρείς αντανακλαστικών, μοιάζει απόλυτα σωστός ως κατάσκοπος. Δε φτάνει.
Ακόμα κι αν ενδιαφερθούμε γι’ αυτόν και το πώς εξαναγκάστηκε σε μια οικογένεια που δεν ήθελε ή το πώς ο γιος του εξελίχθηκε σε μια διεστραμμένη εκδοχή του ίδιου παρ’ ότι εκείνος έλειπε σχεδόν πάντα από το σπίτι, ο Έντουαρντ Γουίλσον παραμένει αδιάφορος. Είναι ένα απ’ τα μεγάλα κεφάλια της οργάνωσης που έχει σπείρει τρόμο και βία σε κάθε γωνιά του κόσμου εδώ και εξήντα χρόνια.
Είναι σχεδόν αστείο όταν ο ίδιος ο Ντε Νίρο, ως ανώτερος του Ντέιμον, δηλώνει πως έχει μια αδυναμία- ”τείνει προς τη δημοκρατία”. Θα ήθελα να τον πιστέψω αλλά είναι αδύνατον. Μια ταινία για τη CIA που χειροκροτήθηκε από τους βετεράνους της Αμερικανικής κατασκοπείας έχει χάσει ήδη το παιχνίδι.
Η φωτογραφία είναι άψογη και η πιστότητα των διάφορων χρονολογιών φαίνεται εξαιρετική, ενώ μεγάλα ονόματα κάνουν μικρές εμφανίσεις για να τονώσουν το ενδιαφέρον. Αυτό που μένει τελικά είναι η σύντομη συνομιλία του Ντέιμον με τον Τζόε Πέσι και η ελάχιστη συνεισφορά της Αντζελίνα Τζολί. Ο Έρικ Ροθ, σεναριογράφος του ”Munich”, δεν είχε αυτή τη φορά δίπλα του τον Σπίλμπεργκ για να σώσει την κατάσταση.
Δυόμισι ώρες είναι πολύ για μια ταινία με τόσο αργό ρυθμό και έλλειψη καθαρού στόχου.
Βγαίνουν ακόμα:
- Η γκανγκστερική κωμωδία ”Smokin’ Aces”. Διασκεδαστική για φανς του είδους, με πολυπληθές καστ και την πανέμορφη Αλίσια Κιζ να κλέβει την παράσταση.
- Το πολύ όμορφο ρωσικό δράμα, ”Ο Ιταλός”, με έναν εξαιρετικό μικρό πρωταγωνιστή.
- Η αλλόκοτη κωμωδία του Λαρς Φον Τρίερ ”The Boss of it All”, το νέο καλλιτεχνικό πόνημα του μεξικανού Κάρλος Ρεϊγάδας ”Battle in Heaven” και το μεταναστευτικό δράμα του Αντρέα Στάκα για δυο Σέρβες μετανάστριες στην Ελβετία, ”Fraulein”.
