του Λουκά Τσουκνίδα
Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο είναι ένας σκηνοθέτης πωρωμένος κατά κάποιο τρόπο με το φανταστικό. Μέλος μιας προικισμένης φουρνιάς νέων μεξικανών δημιουργών που πέρασαν εύκολα στο Χόλιγουντ, επιχειρεί να φέρει εις πέρας το πιο φιλόδοξο σχέδιό του μέχρι σήμερα, ένα σενάριο όπου η φαντασία μονομαχεί με την πραγματικότητα. Το ”Pan’s Labyrinth” θα μπορούσε να είναι η ταινία της χρονιάς αλλά μένει απλά μια οπτική απόλαυση.
Η μικρή Οφήλια ταξιδεύει με την έγκυο μητέρα της προς το στρατόπεδο του πατριού της και σκληροτράχηλου στρατιωτικού, Λοχαγού Βιντάλ. Ο Βιντάλ κυνηγά αντάρτες για λογαριασμό του Φράνκο και θέλει το παιδί του να γεννηθεί δίπλα του. Η θετή του κόρη είναι αναγκαίο κακό γι’ αυτόν και η γυναίκα του ένα απλό εργαλείο κι έτσι η μικρή Οφήλια βρίσκει διέξοδο στη φαντασία της. Μια νεράιδα την οδηγεί στον Πάνα ο οποίος της δίνει τρεις δοκιμασίες για να καταφέρει να περάσει στο βασίλειο που την περιμένει. Ενώ ζει στο παραμύθι της ο κόσμος γύρω της καταρρέει…
Αυτό που εντυπωσιάζει αμέσως είναι τα χρώματα και η ατμόσφαιρα που αποδίδει η φωτογραφία της ταινίας. Το πυκνό ισπανικό δάσος που υποθάλπει την επανάσταση, το ξέφωτο που αποτελεί ορμητήριο του κρατικού στρατού και κάπου ανάμεσα ο φανταστικός υπόγειος κόσμος του κοριτσιού, το άντρο του απόκοσμου Πάνα. Ένα όμορφο ταξίδι για το μάτι, μια άψογη οπτικοποίηση του σκοτεινού αυτού παραμυθιού.
Ο Σερζί Λοπέζ υποδύεται εξαιρετικά τον άτεγκτο Βιντάλ με το σκοτεινιασμένο βλέμμα και την έμφυτη σκληρότητα ενώ ο Νταγκ Τζόουνς γίνεται με ευκολία ο ευγενής και μυστηριώδης φαύνος. Πολύ καλές και οι εξέχουσες γυναικείες μορφές της ταινίας, η μικρή Ιβάνα Μπακέρο και η κρυφο-αντάρτισα Μαριμπέλ Βερντού.
Το πρόβλημα είναι πως ούτε στιγμή πλην του τέλους δεν συνδέονται οι δύο αφηγηματικοί άξονες, η πραγματική ιστορία με το παραμύθι στο οποίο ζει το κορίτσι. Ποιος ο λόγος γι’ αυτή την αλληγορία όταν ο συμβολισμός δεν είναι εμφανής. Σε ρεαλιστικό επίπεδο τρέχει μια βίαιη ιστορία άμεσα σχετική με τον ισπανικό εμφύλιο και τη βιαιότητα ενός τυραννικού καθεστώτος απέναντι στο ουτοπικό όραμα των επαναστατών. Στο φανταστικό μέρος παρακολουθούμε μία ακόμα διασκευή στο μύθο της Αλίκης χωρίς όμως τη δύναμη και την πληρότητα του αυθεντικού.
Δύο ταινίες σε μία. Δεν ακούγεται κακό αλλά δε σημαίνει αυτομάτως και πετυχημένο παζάρι.
Βγαίνουν ακόμα:
- Η δεύτερη ταινία για φέτος με πρωταγωνιστή ένα μάγο, το ”Illusionist” του Νιλ Μπέργκερ. Πολύ καλοί οι Έντουαρντ Νόρτον και Πολ Τζιαμάτι, κατώτερη όμως η ιστορία συγκριτικά με το πρόσφατο ”The Prestige”.
- Η κωμωδία με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς ”Man of the year”, το καινούργιο θρίλερ των αδερφών Πανγκ ”The Messengers” και η ελληνική ταινία ”Στα Όρια”.
